Ο ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ.
ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ
ΤΟΝ ΓΟΝΟΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΤΟ
ΚΑΥΧΗΜΑ.
του Δρ Κωνσταντίνου Βαρδάκα
Το καλύτερο δώρο του
Ουρανού στις μέρες μας είναι το συναξάρι
αυτού του ΑΓΙΟΥ που έγινε το πιο σπουδαίο
κομμάτι της καρδιάς πολλών συνανθρώπων
μας που δέχθηκαν την ευεργετική παρουσία
ΤΟΥ στις πονεμένες ζωές τους.
Στο Παγκόσμιο
στερέωμα πολλοί τον γνωρίζουν
και περισσότεροι τον τιμούν με ύμνους
και ωδές πνευματικές και αυτό το οφείλουμε
ΘΕΙΑ-ΝΕΥΣΗ στους ταπεινούς εκείνους
κατοίκους της ΘΕΡΜΗΣ που (ευαγγελίσθηκαν)
αυτό το πρότυπο συναξάρι της Άγιας
Βιοτής του που δόθηκε δωρεά στην χειμαζόμενη
ανθρωπότητα του αιώνα μας.
Γνωστή η ιστορία
αυτού του Αγίου, ξακουστά τα θαύματα του
και Αληθινή η Αγάπη του για το σημερινό
κατασκανδαλισμένο πλάσμα του ΘΕΟΥ.
Αυτός ο Άγιος
έζησε μέσα στις τελευταίες αναλαμπές
της Παλαιολόγειας ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ και
φυσικά μέσα στην οδύνη των χρόνων της
Άλωσης, πίνοντας το πικρό ποτήρι όλων
των γεγονότων που σημάδεψαν την περίοδο
εκείνη. Ευγενής εξ ΙΘΆΚΗΣ τη καταγωγή,
σπουδαστής της Ιατρικής επιστήμης και
από αγάπη για την Ρωμαίικη πατρίδα του
επιστρατεύθηκε και ρίχθηκε στα πεδία
των μαχών για να προασπίσει τα τελευταία
εναπομείναντα ελεύθερα κομμάτια της
φιλτάτης πατρίδας από την μανία των Αγαρηνών
Τούρκων. Όμως τελικά τον (κατάπιε) η Φιλανθρωπία
του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ γιατί τον ήθελε ολότελα
δικό της, γιατί τον ήθελε ΑΓΙΟ, τον ήθελε
ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑ, τον ήθελε για να
σηματοδοτήσει την δικιά μας εποχή.
Κοιτάξτε την
ευεργεσία του Ουρανού στις ημέρες
μας!!! που μας χαρίζει την γνήσια παρουσία
ενός Ρωμηού Οσιομάρτυρα που είναι ένας
από τους συνδετικούς κρίκους της Ιστορίας
του Ορθόδοξου Γένους για να ενώσει τα
σπασμένα κομμάτια της Ρωμαίικης ιστορικής
συνέχειας και παράδοσης μετά την
άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Όταν ενσκήψει κάποιος
πάνω σε αυτό το πνευματικό δώρο που
λέγεται ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ τρέμει και
ανατριχιάζει από το συναίσθημα της
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ που την δίνει
απλόχερα παρόλο την δική μας αναξιότητα.
Ένας άνθρωπος τέτοιος όπως ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ
που έζησε μέσα στα νάματα της Ρωμηοσύνης
στο ιστορικό-πνευματικό περιβάλλον του
σύγχρονου του Ιωσήφ Βρυέννιου και του
Γεωργίου Σχολάριου, που αντιμετώπισε
σθεναρά τις δολοπλοκίες των δυτικών και
των φίλων τους ενωτικών (των τότε οικουμενιστών
εκείνης της εποχής) και μάλιστα όταν σαν
προσοντούχος κληρικός του Πατριαρχείου
βρέθηκε ακόμα και στο Παρίσι και το Μορλαί
της Γαλλίας για να κάμψει τον αιρετίζοντα
φανατισμό τους ώστε να προσέλθουν προς
βοήθεια της παραπαίουσας Αυτοκρατορίας
την ύστατη στιγμή. Ένας τέτοιος Θεοφόρος
άνθρωπος που διέδραμε Ιεραποστολικά
και με αυταπάρνηση της ζωής του την Μακεδονική
ενδοχώρα και την Θράκη που είχαν γευθεί
ήδη πιο πριν από την Πόλη την δαιμονιώδη
μανία των Τουρκομάνων, Γαζήδων, Αγαρηνών
για να συνδράμει και να επουλώσει πνευματικά
τις πρωτοεμφανισμένες πληγές του εξισλαμισμού
και του γενιτσαρισμού. Ένας τέτοιος πραγματικά
Άνθρωπος της πονεμένης Ρωμηοσύνης που
έζησε την προσφυγιά εκείνων των ρημαγμένων
χρόνων, και δεν κατέφυγε στην εφησυχάζουσα
ασφάλεια της Δύσης, όπως προτίμησαν να
κάνουν οι ομότιμοι του, αλλά επέλεξε να
σταθεί ακλόνητος παρηγορητής δίπλα στον
κατατρεγμένο Ρωμαίικο λαό και σαν πρόσφυγας
και αυτός να βρεθεί μέσω της θαλάσσης
από την περιοχή της σημερινής Αλεξανδρούπολης
στο Αγιοτόκο νησί της Λέσβου για να συνεχίσει
και εκεί να δίνει την Ορθόδοξη Μαρτυρία
του εν μέσω της Γενουάτικης κατοχής του
νησιού, μέχρι την άλωση του υπό των Τούρκων
το 1462.
Όμως
ο ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ τον
προόριζε για τα ουράνια σκηνώματα και τον έλαβε
εκ γης προς Ουρανόν ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΗΜΕΡΑ.
Ο Άγιος Ραφαήλ ο Ηγούμενος και οι συν
αυτώ Άγιος Νικόλαος ο διάκονος, η Αγία
Παιδομάρτυς Ειρήνη και οι υπόλοιποι μάρτυρες
και συνασκητές Ιερομόναχοι της Ιερας
Μονής του Γενεθλιου της ΘΕΟΤΟΚΟΥ στον
Ένηπτο λόφο των Καρυών της Θερμής της
Λέσβου δοκίμασαν την βαρβαρότητα του
γένους των Τούρκων μακελάρηδων Αγαρηνών,
αμέσως μετά την ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ της Αγίας
και Μεγάλης Παρασκευής του έτους 1463 με
απερίγραπτα βασανιστήρια που τερματίσθηκαν
με τον πριονισμό της Τίμιας σιαγόνος
του Αγίου Ραφαήλ και την επώδυνη τελευτή
του ένα τέταρτο της ώρας πριν μπει η Αναστάσιμη
Λαμπροτρίτη εκείνης της χρονιάς.
Ήταν εκείνη η στιγμή που γιόμισε ο Ουρανός με Φως γιατί εισήλθαν
μέσα στο ΦΩΣ οι πρώτοι Νεομάρτυρες μετά την άλωση της
Βασιλεύουσας, ανοίγοντας τον επουράνιο
χορό των ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ του Γένους μας μέχρι
και την στιγμή της Παλιγγενεσίας του
1821.
Έτσι ο Άγιος Ραφαήλ έγινε ο μπροστάρης
και ο πρωτοχορευτής σε χορό πρωτόγνωρο και
Άγιο ανάμεσα σε οσιομάρτυρες και μάρτυρες
και ομολογητές της αγιοπνευματικής σοδειάς
των δίσεκτων χρόνων της Βάρβαρης Τουρκοκρατίας
που πρέσβευαν ικετευτικά ενώπιον του
Θρόνου του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ για την λευτεριά
του Γένους των Ορθοδόξων Ελλήνων Χριστιανών.
Και πράγματι ο ΘΕΟΣ του Κολοκοτρώνη και
των κατατρεγμένων Ρωμηών έβαλε την υπογραφή
του για ξεκινήσει η πολυπόθητη ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ανήμερα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ της Υπεραγίας
Θεοτόκου Μητρός ΤΟΥ με σκοπό να την ολοκληρώσει
παράλληλα με τα μεγάλα γεγονότα της εκκλησιαστικής
ζωής μας που σηματοδότησαν πολλές φορές
την Σταύρωση του Έθνους που προσμένει
με λαχτάρα την ΑΝΑΣΤΑΣΗ του.
Δηλαδή η ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΞΟΔΟΣ του
Αγίου Ραφαήλ σηματοδοτεί και την ΠΑΣΧΑΛΙΑ
ΕΙΣΟΔΟ του Έθνους μας στην νεώτερη ιστορία
του με την Αναστάσιμη προσδοκία του ποθούμενου.
Οι
Νεοφανείς Άγιοι της Λέσβου και
η ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ περί αυτών,
ΑΥΤΟ το γεγονός προσδιορίζουν. Άλλωστε
τα Χαριτόβρυτα Ιερά Λείψανα των ΑΓΙΩΝ
ευλογούσαν το χώμα της Λέσβου εδώ και
πεντακόσια ολάκερα χρόνια, άγνωστα τότε
στους ανθρώπους, γνωστά όμως στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
ΤΟΥ ΘΕΟΥ που προνόησε μέσω ΑΥΤΩΝ να νοηματοδοτήσει
πνευματικά τους έσχατους χρόνους την
ανθρωπότητα με το ελπιδοφόρο μήνυμα της
ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ. Και αυτό το μήνυμα κρύβει
ακόμα δυο στοιχεία την ΑΝΑΣΤΑΣΗ και την
ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ.
Απορούσε έκθαμβος ο κυρ Φώτης
ο Κόντογλου, ο γνήσιος εκφραστής της καθ
ημας Ανατολής και ο πρωτομάστορας Αγιογράφος
της πρώτης εικόνας των ΝΕΟΦΑΝΩΝ ΑΓΙΩΝ
της Λέσβου, πως ήταν δυνατόν αρχές της
δεκαετίας του 60 και όχι μόνο να εμφανίζονται
καθ ύπαρ (ολοζώντανα) οι ΑΓΙΟΙ, να αποκαλύπτουν
το συναξάρι τους και σε λίγο η αρχαιολογική
σκαπάνη με την ιστορική έρευνα να επιβεβαιώνουν
τα λεγόμενα τους?
Αυτό
το αιματοβαμμένο συναξάρι που περιγράφεται
με δύο κορυφαίες φράσεις σαν (ΣΗΜΕΙΟΝ
ΜΕΓΑ) και σαν (Η ΖΩΗ ΕΚ ΤΑΦΩΝ) είναι και
το συναξάρι του Γένους των ΡΩΜΗΩΝ που
πορεύεται εδώ και αιώνες και μέχρι τις
μέρες μας ανάμεσα σε νοητές συμπληγάδες.
Για αυτό και η άφατη ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ του ΘΕΟΥ
φρόντισε και μας το χάρισε στους έσχατους
αυτούς καιρούς για να περιβλέπουμε το
μέσα και το έξω μας και να θέτουμε πνευματικά
σημεία αναφοράς στην προσωπική διαδρομή
μας ως υποστάσεις βαπτισμένες και μυρωμένες
με την ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ, αλλά και να τροχιοδρομούμε
την Εθνική πορεία του Γένους μας στον
ασφαλή διάδρομο του Ελληνοχριστιανικού
Πολιτισμού και της ΡΩΜΗΩΣΥΝΗΣ που δεν
πρόκειται ποτέ να χαθούν έστω κι αν χαθεί
το κακέκτυπο αυτού του κόσμου.
ΕΥΓΝΩΜΩΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ
