Ο κ. Dan Sparks ήταν κοντά στη σύνταξη το 1992. Δίδασκε κλαρίνο στο πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτούσα. Αν και χαιρετιόμασταν αραιά και που στους διαδρόμους της Σχολής, η μάσκα του «προφέσορα» που φορούσε, έπεσε όταν ο καθηγητής μου στη σύνθεση του ζήτησε να εκτελέσει ένα δικό μου κομμάτι. Μαγεύτηκε τόσο με τη μουσική μου και θέλοντας να με γνωρίσει, με κάλεσε στο σπίτι για να γιορτάσω μαζί με την οικογένειά του τη γιορτή των Ευχαριστιών (Thanks Giving).
Αυτό ήταν, εκείνη τη μέρα σφραγίστηκε μια όμορφη φιλία και πλέον με είχε σαν τον τρίτο του γιο. Με κάθε ευκαιρία εκτελούσε τη μουσική μου, ενώ σε κάποια αγγλικά τραγούδια μου υπέγραφε και τους στίχους, αφού είχε ταλέντο και στη στιχουργική.
Περιττό να σας πω ότι η φιλία επεκτάθηκε και με την Ελένη και τον Γαβρίλη, όταν ήρθαν στην Αμερική να με επισκεφθούν.
Αυτό όμως που με συγκλόνισε ανατριχιαστικά μαζί του, ήταν η εξής χειρονομία: Τη στιγμή της αποφοίτησής μου, που στην ουσία ήταν και η στιγμή του αποχαιρετισμού, ήρθε στην εκδήλωση κρατώντας ένα μακρόστενο μπλε βαλιτσάκι.
Αφού μου χάρισε τα πιο όμορφα πατρικά λόγια και συμβουλές, με αγκάλιασε σφιχτά, λέγοντας: «Αυτό για εσένα, είναι το δοξάρι της μακαρισμένης της μάνας μου». (Η κ. Sparks ήταν ξακουστή βιολινίστρια στη συμφωνική ορχήστρα της Μιλγουόκι).
Πάγωσα!!! Πάγωσα, γιατί ήξερα πως επρόκειτο για ένα σημαντικό κειμήλιο του 19ου αιώνα με την υπογραφή ενός από τους καλύτερους κατασκευαστές δοξαριών της Αμερικής. Η εκτιμημένη αξία του το 1994, στα 10.000 δολάρια! Όσο και αν προσπάθησα να τον μεταπείσω, άλλο τόσο επέμενε πως η μητέρα του θα ήταν χαρούμενη που το κληρονομώ.
Έτσι για 25 τόσα χρόνια ήμουν περήφανος για το δοξάρι μου. Και για τα τελευταία δέκα, κάθε δοξαριά και μνημόσυνο για τον Dan και τη μητέρα του.
Εδώ και δυο χρόνια όμως το δοξάρι χάθηκε!
Μα ποιος να το κλέψει και να μην πάρει μαζί του και το επίσης πολύτιμο βιολί; «Αποκλείεται, θα το ξέχασα στη Λεμεσό» σκέφτηκα. Στη Λεμεσό όμως, όσο κι αν έψαξα, δεν ήταν.
«Μήπως να το ξέχασα σε κάποιο θέατρο, με τους Αχαρνείς;»
Αν και το πιο εφιαλτικό, για αρκετό καιρό, ήταν και το επικρατέστερο σενάριο, αφού σύμφωνα με τη μνήμη μου, αυτή θα ήταν και η τελευταία φορά που το πολύτιμο δοξάρι βρέθηκε εκτός σπιτιού.
————————-
Μεγάλη Πέμπτη 2022. Ο Πάμπος επιστρέφει με τους γονείς του από την Πάφο προς Λευκωσία μέσω Λεμεσού.
Πλησιάζει μεσημέρι. Εγώ είμαι ήδη στη Λεμεσό, έτσι προτείνω να έρθουν από το σπίτι να φάμε παρέα. Μέχρι να φθάσουν, κατευθύνομαι προς την ψησταριά της γειτονιάς να φέρω τα νηστίσιμα. Έλα όμως που είχε τόση ουρά που θα αργούσα, έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω μιαν άλλη στον παράλληλο δρόμο, στην οποία δεν είχα ξαναπάει.
-«Παρακαλώ»
-«Δύο φακές, ένα λουβί, πατάτες και…»
«Είσαι ο Κακογιάννης;» φώναξε με ενθουσιασμό ο μάγειρας.
«Ναι», απάντησα, προσπαθώντας να κρύψω το ξίπασμα που ξυπνά άθελά μου, όποτε με αναγνωρίζουν.
-«Έκανες και ένα βίντεο στον Πεδουλά και έπαιζες βιολί έξω από το ξωκλήσι της Παναγίας της Βορεινής;»
-«Ναι, γιατί;»
-«Στο λέω και ανατριχιάζω. Χθες είδα το βίντεο για πρώτη φορά και έψαχνα το τηλέφωνό σου για να επικοινωνήσω μαζί σου, και εσύ εμφανίζεσαι τώρα μπροστά μου!»
-«Και γιατί με γυρεύεις;»
-«Διότι έχω το δοξάρι σου!»
-«Το δοξάρι μου, μα πώς; Πού ξέρεις ότι το έχασα;»
-«Το ξέχασες στο τοιχαράκι της εκκλησίας.
Με τα lockdown, δεν πήγαινε κανείς εκεί, έτσι μέσα-μέσα σκούπιζα την αυλή της Παναγίας εθελοντικά.
Μια μέρα βρήκα ένα δοξάρι στο προαύλιο. Μη ξέροντας σε ποιον ανήκει, το έδωσα στη μάνα μου στον Πεδουλά να το φυλάξει.
Χθες είδα το βίντεο και κατάλαβα."
Μέχρι το Μεγάλο Σάββατο, λίγα λεπτά πριν την Ανάσταση, το δοξάρι επέστρεψε στα χέρια μου μετά από δυο ακριβώς χρόνια!
Τα γυρίσματα για τον «Πεδουλά» τα έκανα μέσα στο αυστηρό κυπριακό lockdown.
Είχα στη διάθεσή μου μόνο 3 ώρες για να βρεθώ από τη Λεμύθου στον Πεδουλά, να βρω τα location και να κινηματογραφήσω τον εαυτό μου, κουβαλώντας βιολί, πιθκιαύλι, drone, κάμερες κ.λπ.
Το βιολί και το δοξάρι τα είχα βάλει στη θήκη ενός φθηνού βιολιού που ήταν πιο συμπαγής, έλα όμως που είχε ήδη μέσα ένα δοξάρι, έτσι με τόση πίεση χρόνου δεν αντιλήφθηκα την γκάφα μου και στα δυο αυτά χρόνια ούτε καν πέρασε απ' το νου μου ότι μπορεί να το άφησα εκεί.
—————————-
Ο λόγος που σας θυμίζω τον Πεδουλά, είναι επειδή μόλις πληροφορήθηκα ότι στην κεντρική εκκλησία του χωριού (την άσπρη εκκλησία με τα χελιδόνια στο βίντεο) ξέσπασε φωτιά από βραχυκύκλωμα και κάηκε το εικονοστάσι και το εσωτερικό της.
Οι κάτοικοι κάνουν έρανο για να την ξαναφτιάξουν. Το κόστος τεράστιο, γι' αυτό αν κάποιος θέλει να βοηθήσει, ας το πράξει.
Κώστας Κακογιάννης
