‘Βλέπω να μαίνεται η θάλασσα παντού, να αναμοχλεύεται από τα βάθη της αβύσσου... Βλέπω τα σανιδώματα των πλοίων διαλυμένα, σπασμένα τα κατάρτια, σκισμένα τα πανιά, τα κουπιά πεσμένα από τα χέρια των κωπηλατών, τους καπετάνιους αντί να κρατούν γερά το τιμόνι, να κάθονται στο κατάστρωμα με τα χέρια πλεγμένα γύρω απ’ τα γόνατα, αδύναμοι μπρος στα γινόμενα, να κλαίνε, να ολολύζουν, να ολοφύρονται μοναχά. Μήτε ουρανό ξεχωρίζω, μήτε πέλαγο μακριά, μήτε μια μικρή έστω σπίθα φωτός. Παντού βαθύ σκοτάδι, αδιαπέραστο, πηχτό, τόσο που δεν βλέπεις τον διπλανό σου...
Ωστόσο, παρότι όλα αυτά τα βλέπω και τα γνωρίζω πολύ καλά, δεν απελπίζομαι... καθώς αναλογίζομαι ότι ο Κυβερνήτης του κόσμου μπορεί να κατανικήσει κι αυτή την τρικυμία και όλα της τα δεινά, να σταματήσει αυτή την αναταραχή με ένα του νεύμα μοναχά! Τώρα, αν δεν το κάνει αμέσως και από την αρχή, είναι γιατί αυτή την τακτική ακολουθεί, να μη καταλύει αμέσως τα δεινά, αλλά όταν αυξηθούν πολύ, φτάσουν στο απροχώρητο, και απογοητευθούν οι πιο πολλοί. Τότε συνηθίζει να παρεμβαίνει, να κάνει το θαύμα, να εκπλήσσει αποκαλύπτοντας τη μεγάλη του δύναμη, έχοντας στο μεταξύ δοκιμάσει την αντοχή και υπομονή όσων υπομένουν αυτά!’
[Ιωάννου Χρυσοστόμου, Επιστολή 7η προς την Ολυμπιάδα, παρ. 1α-β.
Μετάφραση Αθ. Κοτταδάκη, Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας 2009]
