O νέος πρέπει να μείνει μια ολόκληρη νύχτα μόνος του, με δεμένα τα μάτια του μέσα στο δάσος.
Έτσι ο νεαρός Ινδιάνος της ιστορίας μας κρατώντας από το χέρι τον πατέρα του, πήγαν μαζί στο δάσος. Νύχτωσε για τα καλά. Ο πατέρας τον άφησε μόνο του. Φωνές από θηρία κάθε είδους έσκιαζαν τη ψυχή του νεαρού. Δεν μπορούσε να φωνάξει για βοήθεια, ούτε και να ελευθερώσει τα μάτια του.
Τελικά ύστερα από μια τρομακτική νύχτα οι πρώτες ακτίνες του ήλιου πέρασαν τα φυλλώματα των δένδρων. Ήρθε η ώρα να βγάλει το πανί απ τα μάτια του και ήταν τότε που είδε τον πατέρα του να κάθεται κοντά του και να τον προσέχει όλη τη νύχτα.
Δεν είμαστε ποτέ μόνοι. Ακόμα κι αν δεν το ξέρουμε κάποιος που μας αγαπά βρίσκεται πάντα κοντά μας.
Δημήτρης Καραβασίλης, Θεολόγος – Συγγραφέας
http://www.pemptousia.gr
https://iconandlight.wordpress.com
