Γιώργος Θαλάσσης
Το Γένος μας έχει ένα μεγάλο αρνητικό που μας ακολουθεί από τα αρχαία χρόνια, στα Βυζαντινά και φτάνει ως την Επ-Ανάσταση, τους Βαλκανικούς, τους Παγκόσμιους και τις μέρες μας.
Το μεγάλο αυτό αρνητικό είναι η ζηλοφθονία και έλλειψη ενότητας μεταξύ μας. Ως εκ τούτου η φυλή μας εξόρισε και δολοφόνησε τους μεγαλύτερους ήρωες και ηγέτες που γέννησε ακριβώς επειδή τους ζηλοφθόνησε και επειδή συστρατεύτηκε με αντίθετες εσωτερικές ομάδες. Από τα χρόνια του Σωκράτη και του Θεμιστοκλή, έως του Καποδίστρια, του Ανδρούτσου και του Κολοκοτρώνη και ως τα χρόνια του Ελευθερίου Βενιζέλου, συκοφαντούμε, αμαυρώνουμε, δαιμονοποιούμε και ενίοτε εξορίζουμε και δολοφονούμε ήρωες, φιλέλληνες και άξιους Ηγέτες.
Το κείμενο παρακάτω αποκαλύπτει πως μια ένδοξη περίοδος Βυζαντινής Νεκρανάστασης μετατράπηκε, λόγο του αντιβενιζελικού μίσους, σε ανυπολόγιστη καταστροφή.
Το μίσος που διαχρονικά αποκτούν κάποιοι Έλληνες... για Έλληνες είναι η καταστροφή μας και το τέλος των ονείρων μας.
ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 1/11/1920
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέστρεψε στην Ελλάδα στις 17/8/1920 με το θρυλικό «Αβέρωφ», με νωπά ακόμα τα τραύματα της δολοφονικής απόπειρας. Αμέσως με την άφιξή του δέχθηκε την βίαιη απαίτηση των αντιπάλων του για εκλογές, ο παλαιοκοματισμός θυμήθηκε την δημοκρατία, στις 23/5/1915 ο Βενιζέλος είχε ζητήσει την παράταση της θητείας του λόγω « μήπω αποτερματισθείσης εν πολέμω καταστάσεως» η Βουλή αυτή είχε ονομαστεί από τους αντί - βενιζελικούς κοροϊδευτικά «Βουλή των Λαζάρων» διότι την είχε νεκραναστήσει δήθεν ο Βενιζέλος το 1917, έτσι τώρα η αντί - βενιζελική παράταξη με την υπόδειξη του εξόριστου φίλο - Γερμανού Βασιλέα Κωνσταντίνου θεώρησε ότι με την συνθήκη των Σεβρών περατώθηκε η πολεμική προσπάθεια του έθνους! Στις 10 Σεπτεμβρίου 1920 η Βουλή διαλύθηκε κάτω από τη έντονη πίεση της αντιπολίτευσης που τον ονόμαζε «ΤΥΡΑΝΝΟ» αλλά και από διεθνή πίεση που ζητούσε ανανέωση της λαϊκής εντολής, οι άσπονδοι σύμμαχοι του έλεγαν κάθε τόσο «εσείς ποιόν εκπροσωπείται κύριε Βενιζέλε;».
σχόλιο Γ.Θ : "Τύραννο" φώναζαν και οι εχθροί του Καποδίστρια τον ανεπανάληπτο Κυβερνήτη.
Ο πρωθυπουργός των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, ο άνθρωπος που μετέτρεψε την Ελλάδα από ένα κράτος μικρό και μίζερο σε μια περιφερειακή δύναμη υπολογίσιμη και δυνατή σε δέκα μόλις χρόνια, είχε κάθε λόγο να ελπίζει σε μια εκλογική νίκη με δεδομένο ότι δεν αρκέστηκε αυτός ο μεγάλος άνδρας μόνο στην πολεμική προσπάθεια αλλά είχε να επιδείξει σπουδαίο κοινωνικό έργο κυρίως από το 1917 , έτσι προσέφερε μεγάλες μεταρρυθμίσεις όπως:
- Ο αγροτικός νόμος για απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.
- Νόμος για την αποζημίωση των απολυμένων ιδιωτικών υπαλλήλων.
- Νόμος για την οκτάωρο εργασία.
- Νόμος για τα κατώτατα όρια ηλικίας των εργαζομένων.
- Δια νόμου άδεια τοκετού κλπ
Την 14 Σεπτεμβρίου 1920, την ημέρα του σταυρού, στο Στάδιο γιορτάστηκε η νίκη, όπως γιορτάζονταν και στην Βασιλεύουσα πριν πολλούς αιώνες ο θρίαμβος των Βυζαντινών στρατευμάτων. Την ημέρα εκείνη λοιπόν μεταβλήθηκε ο νικηφόρος στρατός μας σε κομματικό ψηφοφόρο! Την 17 Σεπτεμβρίου ο Βασιλιάς Αλέξανδρος τραυματίστηκε από μια μαϊμού και στις 12 Οκτωβρίου πέθανε μετά από γενική μόλυνση ο πιο αγαπητός Βασιλιάς της δυναστείας, μία κάπως περίεργη σύμπτωση ο θάνατός του την κρίσιμη αυτή στιγμή .
Ο Αλέξανδρος ανάλαβε τα καθήκοντά του με την πεποίθηση ότι εκτελούσε χρέη τοποτηρητή του θρόνου, και ότι η προσωρινή ηγεμονία του θα έληγε με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την επιστροφή του πατέρα του, καθώς ο Κωνσταντίνος δεν υπέβαλε την παραίτησή του όταν αποχώρησε από την Ελλάδα.
Νυμφεύθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1919 την Ασπασία Μάνου, κόρη του συνταγματάρχη της Χωροφυλακής Πέτρου Μάνου, με μοργανατικό γάμο. Απέκτησαν μία κόρη, την Αλεξάνδρα, την οποία ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να γνωρίσει, καθώς γεννήθηκε περίπου πέντε μήνες μετά το θάνατό του, στις 25 Μαρτίου 1921.
Η σύντομη βασιλεία του ήταν υποδειγματική. Κινούμενος μέσα στα συνταγματικά πλαίσια των καθηκόντων του, απόφυγε να αναμιχθεί στην ενεργό πολιτική, παρά τις πιέσεις του εξόριστου στην Ελβετία Κωνσταντίνου. Αντιλαμβανόμενος τη ζημία που θα επέφερε στα εθνικά συμφέροντα η πιθανή αναζωπύρωση του εθνικού διχασμού, αλλά και τον ουσιαστικό κίνδυνο που διέτρεχε ο βασιλικός θεσμός, στήριξε όλες τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις και τις επιλογές του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Το γεγονός αυτό, καθώς και το ότι ήταν ο μοναδικός μονάρχης που πήρε Ελληνίδα σύζυγο, των κατέταξε ως τον πλέον συμπαθή, στη μνήμη του λαού, από τους Βασιλείς του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του η Ελλάδα πήρε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Με το τέλος του και ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η ανατολική Μακεδονία και η δυτική Θράκη από τη Βουλγαρία, ενώ με την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ένα χρόνο αργότερα, προσαρτήθηκε η ανατολική Θράκη, με εξαίρεση την Κωνσταντινούπολη, και η περιοχή της Σμύρνης, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
 |
| Ελευθέριος Βενιζέλος και Βασιλιάς Αλέξανδρος |
Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου 1920 από σηψαιμία, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ο θάνατος του αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν από τους δύο μακκάκους που είχε για κατοικίδια. Όπως δε ανέφερε το ιατρικό ανακοινωθέν «μετά βραχείαν αγωνίαν καθ΄ ήν κατελήφθη υπό σπασμωδικών κινήσεων του προσώπου εξέπνευσε περί ώραν 4η και 12 λεπτά μετά μεσημβρίαν».
Προς τιμήν του, η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1919 σε Αλεξανδρούπολη.
Οι Έλληνες θρήνησαν τον απλό, ταπεινό και πατριώτη Βασιλιά , δες τι γράφει ο «Κόσμος» της Σμύρνης «….από τα μαγευτικά ακρογιάλια της Μικράς Ασίας, από την γη της Πανόρμου, όπου αντηχούν ακόμη οι ζητωκραυγές ενός παραληρούντος από ενθουσιασμόν πλήθους, πρώτην φοράν αντικρύζοντος εν μέσω αυτού το φαιδρόν και γελαστόν πρόσωπον του Βασιλέως, βουβό υψώνεται το μοιρολόι των απελευθερωθέντων Ελλήνων προς τους ελληνικούς ουρανούς ….»
http://blogthea.gr
