Αμέσως μετά την απελευθέρωση και ιδιαίτερα μετά την εποχή του
Καποδίστρια, οι παλιοί κοτζαμπάσηδες, που έχασαν τη δύναμή τους στην
επαρχία, μαζεύτηκαν στα αστικά κέντρα και επέπεσαν ομαδικά σε ότι αφορά
την οικονομία στη μεταπράτηση, σε ότι δε αφορά την πολιτική, στα
βουλευτικά αξιώματα και τον κρατικοδίαιτο κομματικο-παρασιτισμό,
καταλαμβάνοντας τη θέση της αστικής τάξης για την οποία ήταν φτιαγμένο
το αστικό κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα, που μόλις είχαμε εισαγάγει
στη γεωργική χώρα μας.
Αυτή η άρχουσα ολιγαρχία, είχε από τότε ξενόστροφη κατεύθυνση και ποτέ
εθνική. Από τη αρχή τα κόμματα που έφτιαξε (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό)
ήταν ξενόδουλα κόμματα και ταυτόχρονα η ίδια ζούσε πλουσιοπάροχα σε μια
φτωχή χώρα, την οποία επίτηδες καταδίκασε στην υπανάπτυξη για να μην
έχει αντίπαλη οικονομική τάξη. Έσπευσε δε ως ματαιόδοξη, να βάλει την
Ελλάδα σε κάθε νέο διεθνή φορέα που δημιουργούταν. Φυσικά έσπευσε να την
βάλει στην ΕΟΚ (ΕΕ), στο ευρώ κ.λ.π.
Αυτή η ολιγαρχική τάξη, η αναλογικά πιο πλούσια του πλανήτη σήμερα,
χρεοκόπησε τη χώρα πέντε φορές. Σήμερα, μετά την πέμπτη χρεοκοπία, έθεσε
τη χώρα υπό τη διοίκηση των δανειστών, αρκεί αυτή να συνεχίσει να
απολαμβάνει τα πλούτη και τις θέσεις εξουσίας της.
Για πάντα ευρωλάγνοι λοιπόν, όταν οι ευρωπαίοι μας έχουν για ευρωπαϊκά παράσιτα.
Αλλά και η αριστερά το ίδιο πράγμα βρε παιδί μου…
