Η συριακή κυβέρνηση φαίνεται πως μετά από ένα μεγάλο διάστημα απραξίας στα διάφορα μέτωπα υπό την έννοια ότι δεν πήγαινε ούτε μπρος ούτε πίσω (π.χ. Χαλέπι, Ντέιρ αλ Ζορ)
και μετά το κύμα διάφορων επιθέσεων από τους τζιχαντιστές (ISIL, Al Nusra) έχει εγκαταλείψει μια σειρά επαρχιών και επικεντρώνεται στα βασικά της προπύργια όπου εκτιμά ως ζωτικά για την οριστική της επιβίωση.
Φυσικά η εγκατάλειψη συγκεκριμένων περιοχών δεν αποτελεί κάτι καινούριο. Πχ η Ράκκα έχει απωλεσθεί εδώ και καιρό ενώ μέχρι το καλοκαίρι του 2014 οπότε έπεσε στα χέρια της ISIL υπήρχε ένα ασαφές καθεστώς. Ωστόσο λίγες μόνο ημέρες πριν την πτώση της παραγματοποιήθηκε τεράστια φιλοκυβερνητική διαδήλωση. Λίγους μήνες αργότερα ο στρατός εγκατέλειπε τη βάση της Τάμπακα οπότε στο τελευταίο στάδιο της αποχώρησης κατέστη αντιληπτός και έπεσαν σε αιχμαλωσία αρκετοί στρατιώτες.
Στην περιφέρεια του Ιντλέμπ παρατηρούμε πως μέσα σε 40 ημέρες χάθηκε ότι ελεγχόταν στην επαρχία αυτή με εξαίρεση ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο και ορισμένα χωριά.
Το ίδιο συνέβη και στην Παλμύρα.
Το κοινό στοιχείο και στις δύο περιπτώσεις είναι η σθεναρή αντίσταση του συριακού στρατού στο ξεκίνημα των επιθέσεων αποκρούοντας τις επιθέσεις.
Διαφημίστηκαν αντεπιθέσεις, πλην όμως δεν έγιναν.
Αυτό που έχει σημασία να σημειώσουμε είναι ότι τόσο στο Ιντλέμπ όσο και στην Παλμύρα πραγματοποιήθηκε εκκένωση από τους τοπικούς πληθυσμούς (όσοι ήθελαν να φύγουν) και ύστερα η «κατάρρευση».
Μάλιστα στην περίπτωση της Αρίχα αμφισβητείται ακόμη και η κατάληψή της μετά από συγκρούσεις.
Το AFP επικαλείται πηγή των υπηρεσιών ασφαλείας λέγοντας πως:
«Για το καθεστώς, το ζωτικό έδαφος που πρέπει να προστατευθεί είναι η Δαμασκός, η Χομς, η Χάμα και η ακτή. Το Ιντλέμπ πλέον δε θεωρείται και έτσι εξηγείται η ραγδαία υποχώρηση από την Αρίχα».
Ο Waddah Abed Rabbo, επικεφαλής της καθημερινής εφημερίδας Al-Watan, η οποία πρόσκειται στην κυβέρνηση, δήλωσε πως προτεραιότητα του καθεστώτος στο Ιντλέμπ ήταν να προστατεύσει τις κύριες διαδρομές στα παράκτια προπύργια στα δυτικά και στο κέντρο της Συρίας με την υποχώρηση του στρατού να σημαίνει έναν επαναπροσδιορισμό των γραμμών της άμυνας για τις μεγάλες πόλεις της χώρας.
Ωστόσο στο Ιντλέμπ σημειώνεται από το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (που όμως πρόσκειται στην αντιπολίτευση) ότι υπήρξε έλλειψη εμπειροπόλεμων και ικανών στρατιωτών. που δεν υποκαθίστανται από μαχητές του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι εμφανές είναι πως ο συριακός στρατός έχει υποστεί σημαντικές απώλειες δίχως να έχει τη δυνατότητα να τις αναπληρώνει όπως κάνουν οι διάφορες τακφιριστικές ομάδες οι οποίες τροφοδοτούνται από 87 χώρες. Επίσης ο μεν πρώτος πολεμά ως στρατός ενώ οι δεύτερες ανορθόδοξα ήτοι με παγιδευμένα οχήματα, βομβιστές αυτοκτονίας κτλ. Με αυτό τον ύπουλο τρόπο κατορθώνουν και πλήττουν τον αντίπαλό τους ενώ όποτε δοκιμάζονται σε κανονική μάχη όπως στο Κομπάνι, δεν τα καταφέρνουν.
Αν ο στρατός αντέχει ακόμη αυτό οφείλεται και στην καθοριστική συμβολή της Πολεμικής Αεροπορίας η οποία με μαχητικά μεγαλύτερα σε ηλικία των πιλότων τους, καταφέρνει σημαντικά πλήγματα επιφέροντας απώλειες στους τζιχαντιστές κι αποδεικνύοντας πως ο Διεθνής Συνασπισμός απλά κοροϊδεύει την υφήλιο.
Αξίζει να σημειωθεί ακόμη η αναφορά μιας άλλης πηγής από τη Δαμασκό όπου εκτιμάται - άγνωστο γιατί - ότι οι τζιχαντιστές δεν θα μπορέσουν να προωθηθούν με επιτυχία στο δυτικό τμήμα και τα παράλια.
Επιπλέον δε θα πρέπει να παραξενευθούμε αν σε εύλογο χρονικό διάστημα πέσει και το μέτωπο στη Ντέιρ αλ Ζουρ όπου έχουμε αρκετό χρονικό διάστημα να δούμε κατορθώματα της 104ης αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας.
Η πορεία του πολέμου μέχρι τις αρχές του περασμένου φθινοπώρου έδειχνε και μέσα από τους χάρτες των μαχών την προώθηση των συριακών ενόπλων δυνάμεων με ένα αργό αλλά σταθερό ρυθμό.
Είναι προφανές ότι υπήρξε ενίσχυση των τζιχαντιστών (πχ οι ιρακινοί καταγγέλουν ευθέως πως η Δύση τους τροφοδοτεί με όπλα από αέρος) τόσο σε αναλώσιμους όσο και πολεμοφόδια σε συνδυασμό με την κόπωση του στρατού ο οποίος βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση για τέταρτο συνεχή χρόνο.
Η αναδίπλωση και ανασυγκρότηση σε ένα πιο μαζεμένο μέτωπο έχει μια λογική, όπως για παράδειγμα η ενίσχυση των κατά τόπους θέσεων του στρατού με νέα στελέχη από τα διάφορα μέτωπα. Επιπλέον είναι πιθανό η Δαμασκός να υπολογίζει σε ορισμένες παραμέτρους που εμείς ακόμη δεν μπορούμε να τις διακρίνουμε.
Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε ενώπιον ενός σημείου - κλειδιού για τον πόλεμο ο οποίος αλλάζει μορφή. Η Δαμασκός από την επίθεση σε μια σειρά μετώπων (όχι όλων) αποφασίζει να αλλάξει άρδην περνώντας σε ρόλο αμυνόμενου. Εγκαταλείπει, μαζεύεται και περιμένει.
Το όλο σκηνικό με τις εικόνες της εγκατάλειψης και οπισθοχώρησης σαφώς δεν προδιαθέτει θετικά. Αν όμως η έσχατη γραμμή ανάσχεσης αντέξει και οι αναμενόμενες επιθέσεις των τζιχαντιστών δεν τελεσφορήσουν, τότε και πάλι οι ισορροπίες θα αλλάξουν.
Κλείνοντας ας μη μας διαφεύγει πως, πρώτον οι ακραίοι τζιχαντιστές αποδείχθηκε πλέον ότι αποκαλούν γεννήματα της Δύσης όταν η αντιπολίτευση φάνηκε ότι απέτυχε παταγωδώς και ήταν ζήτημα μηνών να τερματιστεί ο πόλεμος και δεύτερον, ότι σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσουν και οι φίλοι της Συρίας, όπως η Μόσχα η οποία δεν έχει πράξει όλα όσα θα μπορούσε για να βοηθήσει το συριακό λαό.
