Φώτης Μιχαήλ Ιατρός
(...) Ίσως κάποιοι από εμάς να αναρωτηθούν: Μέσα σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, που καταστρέφεται και λεηλατείται η ζωή μας και που η λέξη μνήμη έχει ταυτισθεί με την λέξη μνημόνιο, τι νόημα έχει, άραγε, να γιορτάζονται γιορτές Μνήμης;
Ξέρετε ποια είναι, σήμερα, η συχνότερη αρρώστια στον κόσμο;
Κάποιοι θα πουν ο καρκίνος, κάποιοι άλλοι τα εμφράγματα.
Και όμως, στις ημέρες μας, η πιο συχνή αρρώστια είναι το Αλτσχάιμερ. Όσοι έχετε έλθει σε επαφή είτε στο οικογενειακό σας περιβάλλον είτε στον ευρύτερο κοινωνικό σας περίγυρο με ασθενή, που πάσχει από Αλτσχάιμερ, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά λόγια, για να περιγράψουμε, το πώς καταντάει ο άνθρωπος, όταν η μνήμη του διαγράφεται εντελώς και αντικαθίσταται από ένα απέραντο κενό.
Ο δικός μας άνθρωπος, πολλές φορές μέσα σε λίγα λεπτά, ξεχνάει τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τους γονείς του, το σπίτι του, τους φίλους του, και το πιο οδυνηρό απ’ όλα, ξεχνάει τον ίδιο του τον εαυτό, δεν ξέρει ποιος είναι, από πού κατάγεται και για πού πορεύεται.
Με την διαγραφή της μνήμης επέρχεται τέτοια κατάρρευση της προσωπικότητας, που καθιστά τον άνθρωπό μας, κυριολεκτικά ανάπηρο. Θα λέγαμε, νεκρό.
Αυτά, στον μεμονωμένο άνθρωπο.
Ας αναλογιστούμε τώρα, τι μπορεί να συμβεί σε έναν ολόκληρο Λαό, στην περίπτωση που μολυνθεί από τον ιό της αμνησίας.
Στην περίπτωση, δηλαδή, που για κάποιους λόγους -δικής του ή ξένης υπαιτιότητας- χάσει την συλλογική του ιστορική μνήμη και στον σκληρό του δίσκο προκύψει το απόλυτο κενό ή ενδεχομένως να εγκατασταθεί κάποια μνήμη, αλλά άλλη μνήμη. Εντελώς ξένη από εκείνη που σβήστηκε.
Εδώ τώρα, θα έχουμε να κάνουμε με έναν Λαό, που, όχι μονάχα δεν θα ξέρει ποιος ακριβώς είναι, όχι μονάχα δεν θα ξέρει από πού έρχεται και προς τα πού τραβάει, αλλά, το χειρότερο, θα ψάχνει για κηδεμόνα -όποιον και νάναι- θα ψάχνει για τρόϊκα, όχι μονάχα οικονομικής, αλλά προπάντων πνευματικής χειραγώγησης.
Ας είναι και χειροπόδαρα δεμένος, ας είναι και με το στόμα κλειστό, ας είναι και πεινασμένος λαός, ας είναι και άνεργος και ανασφάλιστος και αμόρφωτος και αναλφάβητος. Τι τον νοιάζει, άλλωστε; Αφού δεν διαθέτει δεδομένα για τίποτε και για κανέναν. Ζει μονάχα για την στιγμή.
Του φτάνει, λοιπόν, να έχει κάποιον από πάνω του, να τον προστάζει σε κάθε του βηματισμό, να του ορίζει κάθε του αναπνοή, να κανονίζει τα πάντα για την ζωή του, όχι βέβαια με την δική του θέληση –διότι αυτή δεν υπάρχει πια- αλλά όπως βολεύει και όπως συμφέρει στον τυχόντα προκύψαντα προστάτη.
Ένας τέτοιος Λαός, χωρίς μνήμη, χωρίς ταυτότητα εθνική και πολιτισμική, για ποιόν λόγο να διαμαρτυρηθεί; Για ποιόν λόγο να αντισταθεί; Για ποιόν λόγο να διεκδικήσει; Ζει δεν ζει, το ίδιο του κάνει.
Να πώς επέρχεται ο θάνατος ενός ολόκληρου Λαού.
Με την λοβοτομή της συλλογικής του ιστορικής μνήμης. Με το ξερίζωμα της μνήμης του.
Καταλαβαίνουμε τώρα, γιατί εμείς οι Έλληνες συνεχίζουμε, ακόμα και σε δύσκολους καιρούς - και προπάντων σε αυτούς τους καιρούς- να κάνουμε γιορτές μνήμης;
Προλαβαίνω την απορία σας.
Καλά, κυκλοφορεί ιός, από τον οποίο κινδυνεύει να μολυνθεί ο σκληρός δίσκος της συλλογικής μας ιστορικής μνήμης και να χάσουμε όλα τα δεδομένα;
Υπάρχουν δυνάμεις και συμφέροντα, που ενδιαφέρονται για την κατάργηση ή την αλλοίωση της ιστορικής και εθνικής μας μνήμης;
Ναι, φίλοι μου, υπάρχουν.
Και όχι μονάχα υπάρχουν, αλλά και πολεμάνε με μανία, νύχτα και μέρα ακατάπαυστα.
Κάποιοι από το ακροατήριο ενδεχομένως θα αναρωτηθούν. Καλά, και με ποιους τρόπους, με ποια μέσα και με τι προσωπικό επιχειρείται αυτή η επίθεση εναντίον της πολιτισμικής και εθνικής μας ταυτότητας μνήμης;
Τα μέσα, φίλοι μου, είναι πολυάριθμα και ποικίλουν. Όσο για το υπηρετικό τους προσωπικό, αρκεί να πούμε, ότι σχεδόν πάντοτε είναι εγχώριας προέλευσης. Ιθαγενείς.
Μερικά παραδείγματα θα μας βοηθήσουν, να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα.
(1). Πρώτη μέθοδος για το ξήλωμα της ιστορικής μνήμης ενός λαού, είναι η αποσιώπηση σημαντικών και ιδιαίτερα κομβικών ιστορικών του γεγονότων.
Παράδειγμα πρώτον:
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε -διότι υποτίθεται ότι μας το δίδαξαν στο σχολείο- ότι η Άλωση της Πόλης δεν έγινε στην πραγματικότητα το 1453, αλλά έγινε στα 1204 από τα τότε συμμαχικά στρατεύματα των δυτικών, δηλαδή, από τους λεγόμενους σταυροφόρους;
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε -διότι υποτίθεται πως μας το δίδαξαν στο σχολείο- ότι με τις ευλογίες του πάπα οι Φράγκοι και οι σύμμαχοί τους στα 1204 κατέστρεψαν την Πόλη ολοσχερώς, την λεηλάτησαν και κουβάλησαν όλα της τα πλούτη στα δικά τους λημέρια;
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε -διότι υποτίθεται πως μας το δίδαξαν στο μάθημα της ιστορίας- ότι τα τρία πέμπτα του τότε παγκόσμιου πλούτου ήσαν συγκεντρωμένα στην Κωνσταντινούπολη και ότι από αυτά τα πλούτη, που αρπάχτηκαν το 1204, ιδρύθηκαν οι πρώτες Τράπεζες των σημερινών μας εταίρων;
Καταλαβαίνουμε τώρα, από ποια κεφάλαια παρακαλάμε, να δανειστούμε σήμερα; Από τα δικά μας!!!
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε -διότι υποτίθεται πως τα σχολικά μας βιβλία το γράφουνε- ότι ο περικαλλής ναός του αγίου Μάρκου στην Βενετία, που όλοι τον θαυμάζουμε, είναι, από τα θεμέλια μέχρι και τα περίτεχνα άλογα στην στέγη του, προϊόν της λεηλασίας της Πόλης μας στα 1204;
Παράδειγμα δεύτερον.
Αρκετοί από το ακροατήριο είστε ποντιακής καταγωγής. Αλήθεια, ακούσατε ποτέ στα σχολειά μας, στα πανεπιστήμιά μας ή σε εκπομπές της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, έστω κάτι, που να αναφέρεται σε γεγονότα του Πόντου κατά την περίοδο της επανάστασης του ’21;
Τίποτε απολύτως!
Και όμως! Έχει και ο Πόντος το δικό του Κούγκι, έχει και ο Πόντος το δικό του Ζάλογγο, έχει και ο Πόντος το δικό του Αρκάδι.
Η Μπάφρα, περιοχή κατεξοχήν τουρκόφωνη, αλλά με συνείδηση καθάρια ελληνική, από το 1821 μέχρι το 1827 θρήνησε τεσσεράμισι χιλιάδες θύματα. Γιατί; Γιατί πήρανε τα όπλα.
Ή μήπως, διδάσκεται στα σχολειά μας το ένδοξο Ποντιακό αντάρτικο, που εκδηλώθηκε από το 1914 έως το 1922, για την υπεράσπιση της αγίας Γης του Πόντου, για την προστασία των ιερών και οσίων από την θηριωδία του Κεμάλ;
Τα παραδείγματα αυτής της κατηγορίας αποσιώπησης κομβικών ιστορικών γεγονότων είναι άπειρα, αλλά ο χρόνος μας πιέζει.
Πάμε να δούμε, τι άλλο μηχανεύονται οι εχθροί μας και ο κακός μας εαυτός, για να καταργήσουν την ιστορική μας μνήμη.
(2). Δεύτερη μέθοδός τους είναι η διαστρέβλωση σπουδαίων ιστορικών γεγονότων.
Παράδειγμα πρώτον.
Στα σχολικά μας βιβλία, πώς μας παρουσιάζουν την περίοδο της λεγόμενης βυζαντινής ιστορίας; Μαύρη και απολίτιστη. Θαρρείς και δεν είναι τίποτε άλλο από μηχανορραφίες, από διαβολές, από φατριασμούς, από δολοφονίες, σωστό σκοτάδι. Μη τυχόν και αποκαλυφθεί η υπεροχή του Ρωμαίικου πολιτισμού απέναντι στο ερεβώδες σκότος του ευρωπαϊκού μεσαίωνα.
Αυτό όμως, είναι το Βυζάντιο; Αυτή είναι η Ρωμανία, η ελληνική αυτοκρατορία της Ανατολής;
Καλά που ήρθε ένας Ράνσιμαν, ένας πραγματικός τζέντλεμαν, και έβαλε τα πράγματα στην θέση τους. Και μέσα από το μοναδικό και ανεκτίμητο συγγραφικό του έργο, που αναφέρεται στο Βυζάντιο, ανέδειξε το μεγαλείο του Βυζαντινού πολιτισμού και αποστόμωσε όλους εκείνους, που αποπειράθηκαν, να αλλοιώσουν τα γεγονότα και να σβήσουν έτσι κάθε μνήμη φωτεινή από τον δικό μας Τρόπο, τον Ρωμαίικο. Τελικά, όπως λέει χαρακτηριστικά και ο πολύς Ρωμηός Φώτης Κόντογλου, το θέλουμε το Βυζάντιο ή δεν το θέλουμε;
Πόσοι από εμάς έχουνε διδαχθεί στα σχολεία τους, ότι στα 1100, τότε δηλαδή που οι πρόγονοι των σημερινών μας εταίρων ούτε καν υποψία είχαν κοινωνικής πρόνοιας, εμείς στην Κωνσταντινούπολη διαθέταμε σε υποδειγματική λειτουργία δημόσιο Νοσοκομείο;
Πόσοι από εμάς έχουμε διδαχθεί στα πανεπιστήμιά μας, ότι στο δημόσιο αυτό νοσοκομείο της Κωνσταντινουπόλεως υπηρετούσε και γιατρός γυναίκα, ενώ στην λεγόμενη πολιτισμένη Δύση γυναίκα γιατρός πρωτοεμφανίστηκε μόλις το 1847, δηλαδή, οκτακόσια ολόκληρα χρόνια μετά;
Παράδειγμα δεύτερον.
Οι φίλοι μας οι Δυτικοί και οι πρόθυμοι ιθαγενείς συνεργάτες τους, εδώ και διακόσια χρόνια, για λόγους γεωπολιτικούς κυρίως, αλλά και θεολογικούς, έχουν λυσσάξει, να πλήξουν την ιστορική μας μνήμη, περιγράφοντας ανύπαρκτο ρήγμα στην αδιάλειπτη ιστορική μας συνέχεια.
Και τι κάνουν; Επιστρατεύοντας την τεχνική της διαστρέβλωσης, από την μια μεριά, μας κολακεύουν υπερτονίζοντας την απ’ ευθείας καταγωγή μας από την Αρχαίους Έλληνες –λες και προκύψαμε στα 1821 από παρθενογένεση- ενώ από την άλλη, κρύβουν ή διαστρεβλώνουν κάθε ιστορική πληροφορία, που αποδεικνύει τον φυσικό και πολιτισμικό μας σύνδεσμο με το Βυζάντιο.
Δεν θέλουν να συνδεόμαστε φυλετικά και πολιτισμικά με την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με την Ρωμηοσύνη. Γι’ αυτό και δεν άφησαν ρουθούνι ελληνικό στον Πόντο και την Μικρά Ασία.
Γι’ αυτό και έβγαλαν στα γρήγορα από την μέση τον Καποδίστρια, τον έναν και μοναδικό μας Κυβερνήτη, διότι ο Καποδίστριας ήταν ο ηγέτης, που οραματιζόταν μια Ελλάδα με επίγνωση της ιστορικής της συνέχειας, μια Ελλάδα Ορθόδοξη, μια Ελλάδα της Ρωμηοσύνης, μια Ελλάδα, που να έχει γνώση και να βιώνει την πνευματική και πολιτισμική της υπεροχή έναντι της αποδεδειγμένης βαρβαρότητας των απογόνων του Καρλομάγνου.
(3). Μία τρίτη μέθοδος εξάλειψης της ιστορικής μας μνήμης είναι η επίθεση εναντίον των μοναστηριών μας.
Πόσοι από εμάς έχουμε διδαχθεί στα σχολεία ή στα πανεπιστήμιά μας, ότι η πρώτη απόφαση των Βαυαρών, μετά το ’21, που ήθελαν όχι απλώς να μας κυβερνήσουν, αλλά να αφανίσουν εντελώς κάθε ίχνος Ρωμηοσύνης, δηλαδή Ορθόδοξης Ελληνικότητας, ήταν το κλείσιμο τριακοσίων πενήντα Ορθόδοξων μοναστηριών της πατρίδας μας;
Αναρωτιέστε, γιατί το έκαναν; Διότι τα μοναστήρια μας λειτουργούσαν ως αναχώματα αντίστασης στα δόλια σχέδιά τους. Διότι μέσα στα μοναστήρια μας, εδώ και αιώνες, κρατιέται η ιστορική μας μνήμη ζωντανή, φυλάσσονται ακέραια τα τιμαλφή του Γένους μας. Η ιστορία, η γλώσσα, οι παραδόσεις μας και προπάντων η γνησιότητα του Πνεύματος των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Όσοι από εσάς πάτε προς τα Γιάννενα και επισκεφθείτε την ιερά μονή του αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπηνών, που βρίσκεται στο νησάκι της λίμνης, θα το καταλάβετε αυτό καλύτερα.
Ξέρετε ποιους θα δείτε εκεί, ζωγραφισμένους ανάμεσα στους προφήτες και τους αγίους; Τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Θουκυδίδη, τον Πλούταρχο, τον Σόλωνα και μερικούς άλλους ακόμα αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους.
Από το 1204, από τότε δηλαδή που ιδρύθηκε, μέχρι και το 1912, που τα Γιάννενα ελευθερώθηκαν από τους Τούρκους, μέσα στο μοναστήρι αυτό, τα Ελληνόπουλα διδάσκονταν την Πίστη τους, την Ιστορία τους και την Γλώσσα τους κατευθείαν από την φυλλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τον Θουκυδίδη, από τον Πλάτωνα, από τον Όμηρο και την Φιλοκαλία.
Να ποιος ήταν ο ρόλος των μοναστηριών μας στην διάσωση της ιστορικής μας μνήμης. Και να, γιατί οι επίδοξοι οδοστρωτήρες αυτής της Μνήμης, οι Βαυαροί, έδωσαν διαταγή, αφού πρώτα λεηλατηθούν, να κλείσουν και να μην ξανανοίξουν ποτέ.
Η ίδια ακριβώς τακτική και για τους ίδιους λόγους, τηρήθηκε αργότερα και από τον Μουσταφά Κεμάλ, όταν από το 1908 μέχρι και το 1922 δεν άφησε όρθιο ούτε ένα από τα ιστορικά Μοναστήρια του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Τα μοναστήρια μας, παρά τις δυσκολίες, εξακολουθούν και σήμερα να είναι οι κοιτίδες της αδιάλειπτης ιστορικής μας μνήμης. Γι’ αυτό και οι επιθέσεις εναντίον τους -από ξένους, αλλά και δικούς μας, δυστυχώς- συνεχίζονται μέχρι και στις ημέρες μας.
Πώς; Με την επιβολή αβάσταχτων φόρων, και προπάντων με την τρομοκρατία εις βάρος των μοναχών έτσι, ώστε να πάψουν να μιλάνε για το μεγαλείο της Ρωμηοσύνης, να πάψουν να μιλάνε για την Θεολογία των Πατέρων, και να βουλώνουν τα στόματά τους όταν οι περιστάσεις απαιτούν αντίσταση στις απάτες των εχθρών της Πίστεως και της Πατρίδας μας.
(4). Μία τέταρτη μέθοδος εξάλειψης της ιστορικής μας μνήμης έχει να κάνει με το σύστημα της τοπικής μας αυτοδιοίκησης.
Μετά το 1830, οι Βαυαροί, οι οποίοι σχεδίαζαν, μέσα από το σβήσιμο της ιστορικής μας μνήμης, να μας μετατρέψουν σε μια ακόμα προτεστάντικη επαρχία της Ευρώπης -ή μήπως δεν το βλέπουμε και στις μέρες μας αυτό- κανόνισαν, εκτός από τα μοναστήρια, να αφανίσουν και το παραδοσιακό μας σύστημα τοπικής αυτοδιοίκησης. Και τι έκαναν.
Κατάργησαν τις ιστορικές μας Κοινότητες και ίδρυσαν τις Νομαρχίες. Το σύστημα από Ρωμαίικο μεταλλάχθηκε σε Φράγκικο. Από το πρόσωπο περάσαμε στο άτομο. Από την σχέση, στην συνύπαρξη.
Με τις κοινότητές μας, όμως, είχαμε και δάσκαλο της δικής μας επιλογής, είχαμε και παπά βγαλμένο από τα δικά μας σπλάχνα, και αλληλεγγύη του δικού μας τρόπου –οι φτωχοί τα μικρά χαράτσια, οι πλούσιοι τα μεγαλύτερα- και γιατρό και αστυνόμο και δικαστή του δικού μας ήθους. Του Ρωμαίικου.
Είχαμε μια αυτονομία αξιοζήλευτη.
Όσοι είστε αυτοδιοικητικοί, θα ξέρετε καλύτερα από όλους μας, ότι οι Νομαρχίες, που αντικατέστησαν τις κοινότητές μας, ήταν πολύ μεγάλες, για να λύσουν τα μικρά και πολύ μικρές, για να λύσουν τα μεγάλα.
Πάντως η ζημιά έγινε. Και ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια, με τον ’’Καποδίστρια’’ και τον ’’Καλλικράτη’’ –τι ύβρις κι αυτή- μέσα στην χαώδη απεραντοσύνη των σημερινών δήμων μαμούθ, η κοινωνική συνοχή και η συνοχή της συλλογικής μας ιστορικής μνήμης έχουν , δυστυχώς, κλονισθεί ακόμη περισσότερο.
Όσο κι αν μας κακοφαίνεται, τα χωριά μας δεν διοικούνται πλέον από εμάς. Ό, τι κι αν γίνεται σήμερα μέσα στα όρια της τοπικής μας αυτοδιοίκησης, όχι μονάχα σε επίπεδο οικονομικό, αλλά προπάντων σε επίπεδο πνευματικό, ηθικό, ακόμα και εκκλησιαστικό, στην πραγματικότητα δεν ορίζεται εξ ολοκλήρου από εμάς.
Είναι τόσο αφόρητες οι πιέσεις, που δεχόμαστε από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο των Βρυξελλών, που δεν ξέρω, εάν υπάρχουν σήμερα Άντρες ικανοί και αποφασισμένοι, σε όλα τα επίπεδα των ηγεσιών μας, να αντισταθούν και να βάλλουν σε εφαρμογή τις αρχές και τα ιδεώδη ενός όντως ’’Καποδίστρια’’ και ενός όντως ’’Καλλικράτη’’. Και όχι να χρησιμοποιούμε τα ονόματά τους διακωμωδώντας τα και εκθέτοντάς τα.
Αλλά, πού να βρεθούνε σήμερα Καποδίστριες και Καλλικράτες, όταν τα υποδειγματικά πρότυπα τέτοιων Ανδρών έχουν αποκλεισθεί εντελώς από τις σελίδες των σχολικών μας βιβλίων;
Πόσοι από εμάς έχουμε διδαχθεί στα σχολικά μας θρανία Μάρκο Ευγενικό, Ιωσήφ Βρυέννιο, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, Γεννάδιο Σχολάριο, Κοσμά Αιτωλό, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη, Εμμανουήλ Παπά, Χρυσόστομο Σμύρνης, Γερμανό Καραβαγγέλη, Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, Τάσο Παπαδόπουλο, για να ξέρουμε, πώς να σταθούμε απέναντι στην υποκρισία των δυτικών, πώς να αγωνιστούμε για την δικαίωση των μαρτύρων του Ελληνικού Πόντου, πώς να απαντήσουμε στα ψεύδη και τις απάτες του πάπα και των δήθεν εταίρων μας, και πάνω απ’ όλα, πώς να κρατήσουμε τον Λαό μας δυνατόν και ενωμένο;
(5). Να, λοιπόν, ποια είναι και η πέμπτη μέθοδος αφανισμού της ιστορικής μας μνήμης. Ο αποκλεισμός των προϋποθέσεων για την ανάδειξη Ανδρών, με άλφα κεφαλαίο. Ανδρών, που ξέρουν και είναι αποφασισμένοι, να αντισταθούν.
(6). Σε μια ακόμα τακτική θα αναφερθούμε, και με αυτή θα κλείσουμε τον ατέλειωτο κατάλογο των μεθοδεύσεων ποδοπάτησης της ιστορικής μας μνήμης, η οποία τακτική, σχετίζεται με την προηγούμενη και έχει να κάνει επί τουρκοκρατίας με τους γενίτσαρους και σήμερα, επί νέας γερμανοκρατίας, με την αναγκαστική μετανάστευση της νεολαίας μας.
Τι κάνει σήμερα ο Γερμανός εντεταλμένος για θέματα Ελλάδας;
Με το πρόσχημα της οικονομικής μας κατάρρευσης, μέσα σε τρία χρόνια, αρπάζει δεκαέξι χιλιάδες νέους διακεκριμένους γιατρούς –δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής αφρόκρεμας της πατρίδας μας- και τους βάζει να δουλέψουν υπό καθεστώς αυστηρά γερμανικής νοοτροπίας, αλλοιώνοντας έτσι μεθοδικά το ελληνορθόδοξο φρόνημά τους και μετατρέποντάς τους βάσει σχεδίου, όπως έλεγε και ο Καποδίστριας, σε σύγχρονους γενίτσαρους.
Ποιος από όλους αυτούς θα γυρίσει πίσω στην πατρίδα –αν γυρίσει ποτέ- αναλλοίωτος και ανεπηρέαστος;
Με το πρόσχημα της ανεργίας, αρπάζει επίσης από τα χωριά μας, καθ’ ομάδες, τα ανοχύρωτα πνευματικώς παιδιά μας, τα βάζει να δουλεύουν στις γερμανικές φάμπρικες και τα εκπαιδεύει να σκέφτονται γερμανικά και να ενεργούν στην ζωή τους όχι ως Έλληνες, αλλά σαν φιλέλληνες.
Κι εμείς, άρχοντες και λαός, εντελώς ανυποψίαστοι, εξ αιτίας της επιχειρούμενης από ετών μνημονικής μας λοβοτομής, χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε κιόλας γι’ αυτό!!!
Πατριώτες και πατριώτισσες,
Δεν ήρθαμε απόψε εδώ, απλά και μόνον, για να θρηνήσουμε την Άλωση της Πόλης και τα θύματα του Κεμαλισμού.
Συγκεντρωθήκαμε στον ωραίο αυτόν τόπο, πρώτον, για να υψώσουμε και να αναδείξουμε το μεγαλείο της Ρωμηοσύνης, δηλαδή, της Ορθοδοξίας μας και της Ελληνικότητάς μας.
Και δεύτερον, για να δοξάσουμε το Πνεύμα, που κράτησε ζωντανό και ολόρθο το Γένος μας στο πέρασμα των αιώνων, και, που δεν είναι άλλο, από το Πνεύμα των ησυχαστών Πατέρων της Εκκλησίας μας. Δηλαδή, των μεγάλων εκείνων αθλητών του ουρανίου αθλήματος της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης.
Εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός Μνήμης. Γι’ αυτό και συναχθήκαμε απόψε εδώ με τόση προθυμία. Γι’ αυτό και δεν έχουμε τάφους εμείς οι Έλληνες, αλλά έχουμε μνήματα. Διότι μέσα εκεί είναι συσσωρευμένη όλη η μνήμη της πολυχρόνιας ιστορικής μας διαδρομής.
Ο Εθνικός μας Ύμνος είναι ο μοναδικός Εθνικός Ύμνος σε ολόκληρο τον κόσμο, που είναι αφιερωμένος στην Ελευθερία.
Όλοι οι άλλοι λαοί, στους εθνικούς τους ύμνους, μιλάνε για την ωραία τους πατρίδα και τα κατορθώματά τους.
Είναι άραγε τυχαία η αφιέρωση του Εθνικού μας Ύμνου στην Ελευθερία, την βγαλμένη από τα κόκκαλα τα ιερά;
Τον Φεβρουάριο του 1924, ένα χρόνο, δηλαδή, μετά την ολοκλήρωση της Κεμαλικής θηριωδίας σε Πόντο, Θράκη και Μικρά Ασία -όπως αναφέρεται σε τότε δημοσίευμα- ένα καράβι, ονόματι Ζαν, προερχόμενο από τα Μουδανιά της Ανατολικής Θράκης πιάνει στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης για ανεφοδιασμό. Τελικός του προορισμός είναι η Μασσαλία.
Το καράβι αυτό κουβαλάει τετρακόσιους τόνους οστών δικών μας ανθρώπων. Πόσο μπορεί να ζυγίζει ένας σκελετός ανθρώπου, για να υπολογίσουμε, με μια απλή διαίρεση, τις χιλιάδες των δικών μας ανθρώπων, που σφαγιάσθηκαν, που κρεμάστηκαν, που αποκεφαλίστηκαν, που βιάστηκαν μέχρι θανάτου, κάτω από τις διαταγές του αιμοσταγούς Μουσταφά Κεμάλ και κάτω από τα παγερά βλέμματα σύνολων των ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων;
Απλοί λιμενεργάτες αντελήφθησαν την ιεροσυλία των ξένων και ζήτησαν να μην μεταφερθούν τα οστά αυτά στην Μασσαλία για βιομηχανοποίηση. Τελικά, όμως, με παρέμβαση του Άγγλου προξένου, τα ιερά λείψανα των πατέρων μας έφυγαν για την δήθεν πολιτισμένη Δύση, για να τα κάνουν οι βάρβαροι, σαπούνι και λίπασμα!!!
Η Ελευθερία μας είναι καρπός αυτών των οστών. Είναι βγαλμένη από αυτά τα κόκκαλα τα ιερά.
Γι’ αυτό κι εμείς, ευλαβούμαστε αυτά τα κόκκαλα τα ιερά, εμπνεόμαστε από αυτά και υποσχόμαστε, να διατηρήσουμε μέσα μας άσβεστη για πάντα την μνήμη τους.
Αδέλφια μου,
Όσα συμβαίνουνε στην ζωή μας, πικρά και γλυκά, λυπητερά και χαρούμενα, δεν φανερώνουν τίποτε άλλο, λένε οι Πατέρες, παρά μονάχα την απέραντη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.
Ο φιλάνθρωπος Θεός, ανάλογα με τα έργα μας, άλλοτε μας επισκέπτεται με την ευδοκία Του, άλλοτε με την μακροθυμία Του και άλλοτε με την παραχώρηση διαφόρων πειρασμών.
Γι’ αυτό και θεωρώ, πως ο καλύτερος τρόπος για να κλείσουμε την αποψινή μας συνάντηση δεν είναι άλλος από μια ειλικρινή και βαθιά αυτοκριτική. Μια αυτοκριτική, την οποία θα αφήσουμε να την κάνει, για λογαριασμό μας, ένας έμπειρος του είδους, ο μεγάλος διδάσκαλος του Γένους μας Ιωσήφ Βρυέννιος, ο οποίος, σε ομιλία του, που εξεφώνησε στο Παλάτι, τριανταπέντε χρόνια πριν από την Άλωση, μεταξύ των άλλων είχε πει και τα εξής σημαντικά και επίκαιρα:
’’Ο λόγος για τον οποίον επέπεσαν εκ δυσμών και εξ ανατολών διάφοροι εχθροί και λυμαίνονται την αυτοκρατορία είναι ολοφάνερος: ’Όλοι οι Χριστιανοί έγιναν υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, αχάριστοι, απειθείς, λιποτάκται, ανόσιοι, αμετανόητοι, αδιάλλακτοι. Έγιναν οι άρχοντες κοινωνοί ανόμων, οι υπεύθυνοι άρπαγες, οι κριτές δωρολήπτες, οι μεσίτες ψευδείς, οι νεώτεροι ακόλαστοι, οι αστοί εμπαίκτες, οι χωρικοί άλαλοι και οι πάντες αχρείοι. Χάθηκε ευλαβής από της γης, εξέλιπε στοχαστής, ουχ εύρηται φρόνιμος’’.
Αδέλφια μου,
Τα σημερινά γεγονότα, πόσο επίκαιρο και πόσο αληθινό αναδεικνύουν τον μεγάλο μας δάσκαλο Ιωσήφ Βρυέννιο!
Σήμερα στην Ελλάδα μας, πάνω από 250.000 αγέννητα παιδιά, σφαγιάζονται κάθε χρόνο από τα ίδια μας τα χέρια.
Σήμερα, στην αγιοτόκο πατρίδα μας, η διαστροφή δοξάζεται και η αρετή λοιδορείται.
Σήμερα, στα χώματα του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και του Μεγάλου Φωτίου, ξαναζούμε μια νέα Φεράρα.
Σήμερα, στα ιερά της Πόλης μας πηγαινοέρχονται οι Φράγκοι, όπως και τότε, καραδοκώντας για το συλλείτουργο της μεγάλης καταστροφής.
Με τέτοια πνευματική κατάσταση, αλήθεια, τι αναμονές μπορούμε να έχουμε;
Την απάντηση, μας την δίνει και πάλι ο Ιωσήφ Βρυέννιος με τον επίλογο της ομιλίας του: Θα σωθούμε μονάχα διά της μετανοίας. Διαφορετικά, με βάση τους πνευματικούς νόμους, η καταστροφή θα είναι τόσο μεγάλη, που οι μέλλουσες γενεές θα λένε σε παρόμοιες περιστάσεις: ’’ Μη πάθοιμεν ά οι Ρωμαίοι πεπόνθασιν ’’. Μην πάθουμε, αυτά που έπαθαν οι Ρωμηοί .
Σας ευχαριστώ.
( Ασκός, 14 Ιουνίου 2015 )
