Eίναι κάποιες εικόνες που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με τη φωτογραφική
μηχανή. Όπως ας πούμε η βόλτα του φεγγαριού μέσα στα σύννεφα.
Ή όπως η νύχτα. Η γωνιά στο μπαλκόνι. Τα ακουστικά στα αυτιά. Η
προσπάθεια να συντονιστείς σ' ένα ραδιοφωνικό σταθμό σε ρυθμό latin.
Τα απλωμένα ρούχα απέναντι. Το αεράκι που τους δίνει κίνηση. Η
πλατεία. Τα σπίτια. Τα παράθυρα που την κοιτούν. Παράθυρα μισάνοιχτα
και παράθυρα ορθάνοιχτα. Σκοτεινά και ολοφώτιστα. Οι λάμπες του
δρόμου. Το μεγάλο δέντρο στη γωνία. Αυτοκίνητα παρκάρουν. Αυτοκίνητα
φεύγουν. Φωνές παιδικές που δεν έχουν κοιμηθεί ακόμη. Το ζευγάρι του
τέταρτου που μαλώνει. Ο Δημήτρης που καπνίζει στο ρετιρέ της κίτρινης.
Ο πρώην συμμαθητής του γιού μου στο ρετιρέ της άσπρης, Ο Παύλος στον
τρίτο της παλιάς. Το ζηλευτό της καινούργιας που κοιτάει βουνό και
θάλασσα. Πρασινάδες και λουλούδια που δεν διακρίνω αλλά υποψιάζομαι.
Και ξανά σκοινιά, και ρούχα πιασμένα σε μανταλάκια πλαστικά.
Παράθυρα με φως ολοκίτρινο της ζεστασιάς.
Κουρτίνες που φιλτράρουν κινήσεις και σιλουέτες.
Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν με μια φωτογραφική
μηχανή. Όπως αυτό το μπαλκόνι της άσπρης απέναντι. Το τελευταίο ψηλά.
Μακρύ και φαρδύ. Με μια χτιστή ψησταριά βουβή. Και πέντε
παραθυρόφυλλα γκρίζα που δεν τα λες κλειστά, αλλά ούτε μισάνοιχτα. Η
σωστή λέξη είναι μισόκλειστα. Στα μισά διακρίνεις το εσωτερικό φως από
τις γρίλιες. Τόσο αμυδρά που καμμιά φορά νομίζεις πως κάνεις λάθος. Το
περνάς για αντανάκλαση και κάνεις, να έτσι το κεφάλι λίγο δεξιά για να
πειστείς πως μέσα ζούνε άνθρωποι. Τα υπόλοιπα είναι ερμητικά κλειστά
και μόνο ένα, ανοιχτό ως τη μέση. Περίεργο διαμέρισμα και δεν
υπερβάλλω. Κι ας νιώθω όποτε το χαζεύω σαν τον Τζέιμς Στιούαρτ στον
Σιωπηλό Μάρτυρα του Χίτσκοκ. Μοιάζει να έχει μέσα του ζωή και να μην
έχει. Τα παντζούρια μένουν πάντα στην ίδια θέση. Πρωί, μεσημέρι,
βράδυ. Οι ιδιοκτήτες, όποιοι κι αν είναι αυτοί δε βγαίνουν ποτέ στο
μπαλκόνι. Δεν σκουπίζουν, δεν απλώνουν ρούχα. Το μόνο που δείχνει
κάποιο σημείο ζωής είναι αυτό το αμυδρό φως αργά τη νύχτα. Μερικές
φορές ακόμη κι αυτή η γαλαζωπή λάμψη της τηλεόρασης..
Μια και μοναδική φορά, κι αυτή την θυμάμαι σαν όνειρο, είδα μια
γυναικεία φιγούρα πίσω από το μισάνοιχτο παράθυρο. Μου φάνηκε πως
κρατούσε μια στίβα ρούχα στα χέρια, υπέθεσα πως μετά από κάποιο
σιδέρωμα, τα τακτοποιούσε στα συρτάρια.
Δε ξέρω γιατί, αλλά κάθε βράδυ, καθισμένη στην ίδια γωνιά, και
ακούγοντας τον ίδιο σταθμό latin, τα μάτια μου δεν ξεκολλούν από εκεί.
Αν υπάρχουν παράθυρα λογής λογής, τα συγκεκριμένα ανήκουν σε μια
ειδική κατηγορία που θα ονόμαζα ''αινιγματικά''.
Είναι κάποια πράγματα που δεν ξέρω αν περιγράφονται, σίγουρα όμως θέλεις κάπως να τα πεις !
