σχόλιο Γ.Θ : Η αγωνία και ο πανικός της παγκόσμιας ελίτ, στο ενδεχόμενο εκλογής του Τράμπ, αποκαλύπτει το μέγεθος της καταστροφής που θα υποστούν τα σχέδια της νέας τάξης. Τα σχέδια αυτά βρίσκουν την απόλυτη πραγματοποίηση στο πρόσωπο της Κλίντον. Ότι ήταν ο Γκορμπατσόφ για την Σοβιετία μπορεί να γίνει ο Τράμπ για την νέα τάξη...
Γράφει ο Δημήτρης Ζιαμπάρας
Σήμερα το πρωί είχαμε την δεύτερη
αντιγνωμία Ντόναλντ Τραμπ vs Χίλαρυ Κλίντον. Ξεκίνησαν αρνούμενοι να
δώσουν χειραψία και τέλειωσαν εξαναγκαζόμενοι να πουν κάτι θετικό ο ένας
για τον άλλον. Η Χίλαρυ είπε ότι θαυμάζει τα παιδιά του Τραμπ και ότι
αυτό λέει πολλά για αυτόν· ο Τραμπ είπε ότι η Χίλαρυ δεν τα παρατάει
ποτέ και αυτό το εκτιμάει πολύ. Ενδιαμέσως αντάλλαξαν πολλά φαρμακερά
βέλη. Χαρακτηριστικά, Χίλαρυ: «είναι ευτύχημα που κάποιος με το
ταπεραμέντο του Τραμπ δεν έχει λόγο για την δικαιοσύνη στην χώρα μας»·
Τραμπ: «ΝΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΦΥΛΑΚΗ».
Ειδικά όμως σοκαρίστηκα από το γεγονός που αποκάλυψε η Χίλαρυ: ο Τραμπ βαθμολογούσε τις γυναίκες από το 1 έως το 10! Μα υπάρχουν τέτοιοι άντρες; Άλλη μεγάλη αποκάλυψη ήταν ότι ο Τραμπ και οι εταιρίες του εκμεταλλευόντουσαν παραθυράκια του νόμου για να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Ανήκουστο, κάνουν τέτοια πράγματα οι επιχειρηματίες; Τα θέματα που συζητήθηκαν (taxes, foreign policy, health care etc) ήταν τα αναμενόμενα και οι απαντήσεις επίσης οι αναμενόμενες, προφανώς επιμελώς προετοιμασμένες από τα επιτελεία εκατέρωθεν. Έβγαζε μάτι η αυτοπεποίθηση του Τραμπ και η ανασφάλεια της Χίλαρυ.
Προχθές αποκαλύφθηκαν από τα Wikileaks κρυφές κουβέντες της Χίλαρυ που είπε ως ΥΠΕΞ για τον πολίτη Julian Assange στο επιτελείο του Υπουργείου «Can’t we just drone this guy?» (δεν μπορούμε απλά να ξεφορτωθούμε αυτόν τον τύπο;) — στα ΜΜΕ δήλωσε ότι «δεν το θυμάται», αλλά «αν ήταν, θα το είπε για πλάκα». Γιατί δεν έχετε ακούσει κάτι; Δεν είμαστε αφελείς ούτε ηθικολόγοι· συμβαίνουν αυτά στις εξουσίες. Είναι όμως του ίδιου βάρους με τις προ δεκαετίας «σεξιστικές» απόψεις που εξέφρασε σε ιδιωτική συνομιλία ο Τραμπ;
Η Χίλαρυ στην χθεσινή αντιγνωμία αποκάλεσε «σκουπίδια», ότι ανήκουμε στον σκουπιδοτενεκέ, όσοι υποστηρίζουμε Τραμπ. Η αλαζονεία δεν είναι μόνο δικό της χαρακτηριστικό, αλλά όλων των όρνεων του συστήματος Clinton που, τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν περιβάλλει με την ηθική αύρα της μεγάλης αλήθειας τα υπερφιλελεύθερα ιδεολογικά τους κόπρανα: την «προοδευτική» απατρία, την αντιχριστιανική αθεΐα, το αντιμεταφυσικό μένος, το τρίτο φύλο, τα ανοιχτά σύνορα, το χωρίς δασμούς εμπόριο, την «ισοτιμία» των πολιτισμών, το «εκδυτικισμένο» ισλάμ, την «εξίσωση» κατοίκου και πολίτη, την απολιτίκ πολιτική, την επιδοτούμενη λαθρομετανάστευση, τον απάνθρωπο «ανθρωπισμό», την μηδενιστική εκπαίδευση, την τεχνοκρατική «παιδεία», τον «αναπόφευκτο» πολυπολιτισμό, τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις κτλ.
Θα ήταν σκόπιμο και συνετό εάν όλοι άρχιζαν πλέον σταδιακώς να συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος θα είναι ο Donald Trump. Η σύντονη προσπάθεια τού υπερφιλελεύθερου αμερικανικού κατεστημένου δεν ανέστειλε την ανοδική πορεία του. Αντιστρατεύεται την υπερφιλελεύθερη ιδεολογία ο Donald Trump, δεν είναι όμως υπερεθνικιστής προπαγανδιστής ανεκπλήρωτων οραμάτων· είναι ο πολιτικός που επαναφέρει στο προσκήνιο τις αξίες του σκληρά εργαζόμενου Αμερικανικού λαού και μια απέχθεια για τις αντιλήψεις περί πολιτικής ορθότητας.
Ο Τραμπ είναι αδοκίμαστος στην πολιτική και αυτό ενέχει πολλά ρίσκα. Όσοι όμως κολλάνε στις —πολιτικά ανώριμες— αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του και στο πορτοκαλί μαλλί και στιλάκι του, δεν λογαριάζουν τι θα πει Προεδρία Χίλαρυ: βομβαρδισμοί όπως στην Σερβία· χάος στις Αραβικές χώρες· ανοιχτά σύνορα· μεταναστευτικά ρεύματα με μεθόδους George Soros· και κίνδυνοι επανάληψης μιας Παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Ο Τραμπ τώρα έχει έρθει στα ίσια στις δημοσκοπήσεις με την Χίλαρυ — κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Είναι το απρόοπτο της ιστορίας — όταν όλα φαινόντουσαν χαμένα. Δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον εαυτό του, το κόμμα του και την χώρα του, αλλά τις ελπίδες όλων των ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΩΝ ανθρώπων, που απηύδησαν από την ατομιστική χυδαιότητα του υπερφιλελευθερισμού.
Η δεύτερη αντιγνωμία μου θύμισε την ρήση του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ: Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα να αποκτήσει αθέμιτη επιρροή στην κυβέρνηση . . . Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε στο βάρος αυτού του συνδυασμού να απειλήσει τις ελευθερίες μας ή τις δημοκρατικές διαδικασίες.
