Χαῖρε, Σοῦ εἶπε ὁ ἀρχάγγελος
Χαῖρε, γλυκιὰ Μαρία
Χαῖρε, ἀγγέλων χαρμονὴ
Τῶν οὐρανῶν Κυρία.
Σύ, τῆς Τριάδος θὰ κρατεῖς
Ἁγνή, τὰ δευτερεῖα
Χαῖρε, τοῦ κόσμου ἡ ἐλπὶς
Καὶ ἡ παρηγορία.
Σὲ τοῦτο τὸ παράδοξο
Χαρμόσυνο πλὴν ὅμως
διὰ Σοῦ, γιὰ μᾶς ἀνοίχτηκε
τοῦ παραδείσου ὁ δρόμος.
Ἡγιασμένο σκήνωμα
ἐγίνηκες καὶ τόπος
νὰ σαρκωθεῖ στὰ σπλάχνα Σου
ὁ προαιώνιος Λόγος.
Ἀσπόρως νὰ τεχθεῖ Υἱὸς
Μονογενὴς καθ’ ὅλα
γιὰ νὰ γενεῖς μιὰν ἄνοιξη
τὴν ἅγια ἐκείνη μέρα
τῶν χριστιανῶν ἡ ἄνοιξη
καὶ τοῦ Θεοῦ μητέρα.
Ὄμορφη πάντα ἡ ἄνοιξη
Μυριόμορφη ἡ δική Σου
Λαμπρὸς πάντα ὁ ἥλιος Σου
καθάρια κι ἡ αὐγή Σου.
Στὴ δρόσο τὴν ἑωθινὴ
στὴν ἐπουράνια αὐλή Σου
ξυπνοῦν καὶ φτάνουν τὰ πουλιὰ
ψηλὰ ὡς τὸ θρονί Σου.
Στῆς κρήνης Σου τ’ ἀθάνατο
τὸ νάμα ξεδιψοῦνε
σεμνὰ καὶ πανευφρόσυνα
πετοῦν καὶ τραγουδοῦνε:
«εὐλογημένη ἡ ἄνοιξη
ἁγιαστικὴ ἡ δική Σου
ἐλπίδα νεοφώτιστη
ἡ κάθε ἀνατολή Σου».
Ἀκοῦν κι ἀναθαρρεύουνε
τὰ τρυφερὰ βλαστάρια
σὲ χρώματα λογῆς – λογῆς
στ’ ἀνθόσπαρτα λιβάδια.
Τὸν ὕπνο καὶ τὸν θάνατο
πίσω τους ἀφήνουν
στὸ φῶς Σου τὸ πανάγιο
τῆς σκέπης Σου νὰ ζήσουν.
Χαῖρε, Σοῦ εἶπε ὁ ἀρχάγγελος
Χαῖρε, γλυκιὰ Μαρία
χαῖρε, εὐδοκία τοῦ Πατρὸς
χαῖρε, Υπεραγία.
Σὲ ἀσπάζεται ὁ Γαβριὴλ
πρὶν δυὸ χιλιάδες χρόνια
στῆς Ναζαρὲτ τὸ ἄσημο
κι εὐλογημένο δῶμα.
Στῶν ἀρετῶν τὴν ομορφιὰ
ἐξίσταται θαυμάζει
καὶ Σοῦ προσφέρει τὸν λευκὸ
τὸν κρίνο ὅπως ταιριάζει.
Ἡ κτίση ὁλάκερη νοεῖ
Τὸ μήνυμα ποὺ ἀγγέλλει
κι ὡς Παναγιὰ καὶ Δέσποινα
σὲ χαιρετᾶ καὶ χαίρει.
Σὲ χαιρετοῦν τὰ πέλαγα
καὶ οἱ βουνοὶ κι οἱ κάμποι
καὶ τὰ ψηλὰ καμπαναριὰ
κάθε πρωὶ καὶ βράδυ.
Σὲ χαιρετοῦν τὰ σύμπαντα
στῆς φύσης τὸ γιορτάσι
ἀγάλλονται οἱ οὐρανοὶ
κι ἡ γῆ ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη.
Ἀγγέλων τὰ συστήματα
καὶ γένη τῶν ἀνθρώπων
Νύμφη Ἀνύμφευτε, Σεμνὴ
ἁπάντων τῶν αἰώνων
τιμῇ καὶ δόξῃ ψάλλουν Σοι
τὴν Ἀειπαρθενία
μακαριοῦν καὶ προσκυνοῦν
τὰ θεῖα μεγαλεῖα.
Χαῖρε, Σοῦ λένε ἅπαντες
χαῖρε, καὶ ἡ καρδιά μου
ἄνοιξη εἶσαι Παναγιὰ
στὴ βαρυχειμωνιά μου.
Σύ, στὸ λειμῶνα μου ἀνθεῖς
τὰ εὔοσμα λουλούδια
τοὺς κρίνους Σου τοὺς διαλεχτοὺς
τὰ ἴα, τὰ ζουμπούλια.
Να’ χω μιὰν ἄνοιξη γλυκιὰ
Παντοτινὴ ἐντός μου
μυριόπνοη κι ἀοίδιμη
κι ἀλλιώτικη τοῦ κόσμου.
Μὲ Σὲ, τῶν πάντων τὴ χαρὰ
σὲ ὅλο μου τὸ βίο
τὸ ἔαρ Σου, Παρθένα μου
νὰ ἀνυμνῶ τὸ θεῖο.
Τὸ ἔαρ τῆς δόξης τοῦ Υἱοῦ
τῆς κοσμοσωτηρίας
τὸ ἐναρκτήριον ἐπὶ γῆς
Χριστοῦ τῆς παρουσίας.
Τὸ ἔαρ ἀγγέλων καὶ θνητῶν
πενήτων καὶ πλουσίων
τοῦ πνεύματος καὶ τῆς καρδιᾶς
μαρτύρων καὶ ὁσίων.
Χαῖρε, Σοῦ εἶπε ὁ ἀρχάγγελος
τὴν Κεχαριτωμένη
χαῖρε, κι ἐγὼ Παντάνασσα
Ἄνοιξη ἀγαπημένη.
Χαῖρε, μητέρα τῆς Ζωῆς
καὶ φέγγος τῆς ζωῆς μου
χαῖρε, ἐνοικοῦσα γαληνὴ
Ἄνοιξη τῆς ψυχῆς μου.
Μαρίας Καλαμπούκα-Κοτζάμπαση
