– Ήμουν στη κοσμική ζωή και στην αμαρτία. Η πρώτη πληροφορία ότι θα με ελεήσει ο Κύριος, την πήρα όταν ήμουν στρατιώτης. Είδα στον ύπνο μου, ότι πήγαινα στο χωριό μου. Βαδίζοντας προς τα εκεί, μου φώτιζε και με οδηγούσε στο δρόμο ένα δυνατό φως από τον ουρανό. Όταν ξύπνησα, μου δόθηκε σαν εξήγηση, ότι το φως του Θεού θα με φώτιζε και θα με οδηγούσε στο δρόμο Του. Έτσι λίγο – λίγο με οδηγούσε ο Θεός στο δρόμου του…
Όταν όμως απολύθηκα, επί 4 συνεχόμενα χρόνια, δεν μπορούσα να βρω εργασία, όλο εμπόδια και αποτυχίες. Είχα φτάσει σχεδόν σε απελπισία και σκεφτόμουνα να αφήσω το δρόμο του Θεού και να επιστρέψω στον κόσμο και στην αμαρτία. Τότε θυμάμαι, συνάντησα μια μέρα στο δρόμο, έναν γνωστό μου ευλαβέστατο συνταγματάρχη, στο οποίο άνοιξα την καρδιά μου και είπα τον πόνο μου. Και εκείνος μου είπε:
”Έτσι είναι Δημήτρη! Ο Θεός εκείνον που εκλέγει, τον υποβάλλει σε πολλές θλίψεις και πειρασμούς, μέχρι να τον κάνει σκεύος εκλογής. Πρέπει Δημήτρη να περάσεις αυτές τις θλίψεις και τους πειρασμούς και θα σου δώσει μετά ο Θεός πολλή Χάρη!”.
(Σε αυτό το σημείο της διήγησης ο Παναγόπουλος άρχισε να κλαίει).
Τον συνταγματάρχη ο Θεός τον έστειλε την κατάλληλη ώρα. Με παρηγόρησε με τα λόγια του και με απέτρεψε να εγκαταλείψω το δρόμο του Θεού.
Μία μέρα ήρθα σε έκσταση και είδα το εξής όραμα: είδα τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο να κρατάει ένα θυμιατό, το οποίο το έβαλε μέσα μου. Όταν συνήλθα, είχα τόσο έντονο πόθο για τα πνευματικά, που δεν περιγράφεται. Έτρεχα σε κηρύγματα, στις Εκκλησίες και σε αγρυπνίες. Φλεγόμουνα να μελετώ την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας.
Μια φωνή μέσα μου, με έλεγε, να βγω στα κηρύγματα και στην ιεραποστολή. Σκεφτόμουνα όμως: ”Ποιός είμαι εγώ, να αναλάβω τέτοιο έργο;”.
Ένα μεσημέρι ενώ προσευχόμουν, ήρθα σε έκσταση και είδα το εξής όραμα: Είδα τον Ιησού Χριστό! Είδα τον Κύριο! Γονάτισα αμέσως και πήγα να Του φιλήσω το χέρι. Εκείνος τράβηξε το χέρι Του και μου λέει:
”Δεν υπάρχει μεταξύ μας συγγένεια. Εγώ σε περιβάλλω με το έλεός Μου και σε έχω ολόκληρο μέσα στο έλεός μου και εσύ αντιδράς…”.
Και με έδειξε τότε μια σακκούλα ναϋλον που κρατούσε στα χέρι Του και ήταν γεμάτη με έλαιο και μέσα υπήρχε το ομοίωμά μου.
Μια άλλη φορά είχα γονατίσει να προσευχηθώ και ήρθα σε έκσταση και είδα τον Άγιο Δημήτριο, ο οποίος με είπε:
”Γιατί κρατάς το όπλο σου στο οπλοστάσιο και δεν το χρησιμοποιείς προς δόξα Θεού;”. Όπλο εννοούσε ο Άγιος Δημήτριος τον λόγο του.
Μία άλλη φορά, μου συνέβη κάτι φοβερό! Είδα πως θα γίνει η ανάσταση των νεκρών! Κράτησε λίγα λεπτά, αλλά δεν περιγράφονται με λόγια τέτοιες καταστάσεις. Αν ζήσει κάποιος μια τέτοια κατάσταση, δεν θα την άλλαζε με 1 εκατομμύριο χρόνια ζωής! Τέτοιες καταστάσεις χάριτος δεν πρέπει να τις ζητά ο άνθρωπος και τις δίνει ο Θεός όπου θέλει και όταν θέλει. Συνήθως δίνονται σε εκείνους που πρόκειται να ποιμάνουν και να οδηγήσουν πολλές ψυχές και σε εκείνους που αγωνίζονται πάρα πολύ και έχουν ταπείνωση.
Στους 1000 που αγωνίζονται, μόνο σε 2 – 3 δίνονται τέτοιες μεγάλες καταστάσεις Χάριτος.
Ο Παναγόπουλος με είπε και άλλα πράγματα κλαίγοντας εκείνη την ημέρα… έναν άνθρωπο που επέλεξε ο Θεός, για να φέρει πολλούς ανθρώπους εις μετάνοια…
Τέλος μετά την κοίμησή του παρουσιάστηκε σε μία μοναχή της Βόρειας Ελλάδος και της αποκάλυψε, ότι στον Παράδεισο βρίσκεται στην ίδια μέτρα με τον ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ και τον ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ (Ιδρυτή της Εφημερίδας: ”Ορθόδοξος Τύπος”)
Μαρτυρία Μοναχού Σάββα Φιλοθεϊτη
