Χωριό: Για κάποιους οι παρακάτω φωτογραφίες είναι κάτι άγνωστο, κάτι μακρινό. Για άλλους είναι ένα ξύπνημα αναμνήσεων της παιδικής τους ηλικίας..
Για κάποιους η ζωή στο χωριό είναι κάτι πολύ μακρινό, σχεδόν άγνωστο και ουδόλως δελεαστικό.
Υπάρχουμε, όμως, κι εμείς οι διαφορετικοί. Εμείς που έχοντας ζήσει τις ωραιότερες στιγμές των παιδικών μας χρόνων σε κάποιο χωριό της Ελλάδας, αναπολούμε συνεχώς το παρελθόν.
Και όταν λέμε παρελθόν, εννοούμε την εποχή που η Ελλάδα ζούσε μέσα στην παράδοσή της. Τότε που η επικοινωνία μεταξύ δυο ανθρώπων προϋπέθεται μια συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο ή μια απλή βόλτα στα δρομάκια της πόλης.
Tότε που οι ηλεκτρονικές συσκευές δεν είχαν «διαβρώσει» την καθημερινότητά μας και η διασκέδασή μας ήταν μια παρτίδα πρέφα και λίγο τάβλι στην πλατεία του χωριού.
Τότε πους –ως παιδιά- τρέχαμε στις πλατείες των χωριών τα καλοκαίρι με τα γόνατά μας μονίμως σημαδεμένα και γυρνούσαμε σπίτι μέσα στα αίματα για να υποκύψουμε στα παραδοσιακά γιατροσόφια της γιαγιάς.
Της γιαγιάς που μας παρηγορούσε με ένα πιατάκι γλυκό του κουταλιού φτιαγμένο απ’ τα χεράκια της. Εκείνης που μαγείρευε καθημερινά στο γκάζι ρίχνοντας στο τσουκάλι προϊόντα παραγωγής της. Από τραχανά μέχρι μέχρι φρέσκο γάλα που είχε μόλις αρμέξει από την κατσίκες του κήπου.
Αλήθεια, θυμάστε τη μυρωδιά του φρέσκου γάλατος μόλις έπαιρνε την πρώτη βράση;
Ή το τυρί που έφτιαχναν οι γιαγιάδες μας για να συνοδεύει το φρεσκοζυμωμένο τους ψωμί που ψήναμε στους παραδοσιακούς χωριάτικους φούρνους; Τη γεύση κι αυτή!
Ένα ψωμί που έμενε φρέσκο για μέρες, με το πιο νόστιμο προζύμι του κόσμου… Και εννοείται πως λατρεύαμε να το ψήνουμε και λίγο στο τζάκι πριν το αλείψουμε με λάδι και ρίγανη για να το φάμε.
Κήπος, πράσινο, κότες, κατσίκες και γαϊδούρια σε κήπους και αυλές. Αυτή ήταν η Ελλάδα όσων είχαν την τύχη να μεγαλώσουν ή να περάσουν τα καλοκαίρια των παιδικών τους χρόνων σε κάποιο ελληνικό χωριό.
Για εμάς, η πραγματικότητα αυτή αποτελεί ένα μακρινό μα τόσο γοητευτικό παρελθόν. Άλλοι, εξακολουθούν να ζουν ακριβώς έτσι και ειλικρινά μας κάνουν να ζηλεύουμε πολύ…
Τελικά, μήπως έχουμε υπερεκτιμήσει τη ζωή στις μεγαλουπόλεις; Μήπως να ετοιμάζουμε βαλίτσες για… πίσω;
https://simeiakairwn.wordpress.com
ΠΗΓΗ
