ξομολογήθηκα,
έκανα κάποιες ελεημοσύνες,
θα πάω τα Χριστούγεννα να κοινωνήσω,
να δω Θεού Πρόσωπο!!
Βέβαια έχω και δυο τρία πράγματα ακόμη που δεν τα κατάφερα,
να κόψω κάποια πάθη,
να συμφιλιωθώ με τον γείτονα,
να πάψω να κατακρίνω,
να πάψω να κατακρίνω,
να πάψω να κατακρίνω,
αλλά και αυτά σιγά σιγά θα τα παλέψω."
Αυτός είναι ουσιαστικά ο μονόλογος του Φαρισαίου ή έστω μια παραλλαγή του.
Κανείς δεν κοινωνάει επειδή τα κατάφερε.
Η Θεία Κοινωνία δεν είναι έπαθλο.
Μου έλεγε ένας φίλος που δεν έχει σχέση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
-Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου να πάρω Σώμα και Αίμα Χριστού,
έχω την αίσθηση ότι μαζί μου κοινωνούν όλοι αυτοί γνωστοί και άγνωστοι για τους οποίους προσεύχομαι.
Αυτοί που πνίγηκαν,
αυτοί που έφυγαν από ξαφνικό θάνατο,
ακόμη και αυτοί που δεν θα σκεφτόταν καν να πλησιάσουν την Εκκλησία.
Άγιοι,
σχεδόν Άγιοι,
καθημερινοί άνθρωποι,
ψεύτες,
κλέφτες,
μοιχοί,
δολοφόνοι,
εγκληματίες.
Κι όταν προσεύχομαι για τους γνωστούς και τους γείτονες που έφυγαν,
μερικές φορές που προσπερνάω κάποιον,
αισθάνομαι να με τραβάει απ' τι μανίκι και να μου λέει:
"Σήμερα γιατί με ξέχασες;;"."
Όλοι είμαστε Ένα.
Κανένας δεν σώζεται από μόνος του.
Δεν υπάρχει ατομική σωτηρία.
Όπως δεν υπάρχει ατομική προσευχή.
