Ξεκινώντας από την επικαιρότητα, γίνεται όλο και πιο δραματική – τελευταία στις Η.Π.Α., με την εισβολή στο Καπιτώλιο, η οποία έδωσε μία εντελώς διαφορετική εικόνα της υπερδύναμης στον πλανήτη. Εν προκειμένω, πολλοί αναφέρονται σε μία επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας, ενορχηστρωμένη από τον απερχόμενο πρόεδρο που υποκίνησε τους οπαδούς του να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο – κανένας όμως δεν γνωρίζει εάν τυχόν επρόκειτο για «προβοκάτσια» του βαθέως κράτους που έχει καταφέρει να αναλάβει ξανά την διακυβέρνηση της χώρας, για να τον εξαφανίσει.
Η φύλαξη του Καπιτωλίου
Πόσο μάλλον όταν γνωρίζουμε πως τα επίγεια και υπόγεια μέτρα ασφαλείας του Καπιτωλίου, αξίας δεκάδων εκατομμυρίων, δεν θα επέτρεπαν ποτέ κάτι τέτοιο – ενώ έχουμε δει τις εικόνες προστασίας της Ουάσιγκτον, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων των «Black Lives Matter» (δεξιά φωτογραφία). Γνωρίζουμε επίσης πως διεξάγεται ένας πόλεμος μεταξύ των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης, των ελίτ δηλαδή, καθώς επίσης του στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος της χώρας που είναι υπέρ της διεξαγωγής πολέμων ανά τον πλανήτη και των αρνητών της – των εκατομμυρίων χαμένων της παγκοσμιοποίησης που έχουν καταδικασθεί σε μισθούς πείνας και σε επιδόματα, μεταξύ άλλων μέσω των ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους.
Με τους τελευταίους συντάχθηκε ο πρόεδρος Trump (ανάλυση), έχοντας εναντίον του τους πάντες. Πριν από όλους τα αμερικανικά ΜΜΕ που διεξήγαγαν μία συστηματική εκστρατεία αποδόμησης του – ενώ είχαμε αναφέρει από την αρχή πως το βαθύ κράτος σχεδίαζε την ανατροπή του, αμέσως μετά τις εκλογές του 2016 (πηγή). Το ίδιο συνέβη με τις χώρες που είχε θέσει στο στόχαστρο, λόγω των ελλειμμάτων του ισοζυγίου των Η.Π.Α. απέναντι τους – όπως με τη Γερμανία και την Κίνα (πηγή).
Ο συνδυασμός τώρα όλων αυτών με την επιθετική του πολιτική, η οποία ήταν συχνά αλλοπρόσαλλή χωρίς καμία αμφιβολία, καθώς επίσης με την πανδημία που ξέσπασε, δεν τον βοήθησε στην επανεκλογή του – χωρίς να αμφιβάλουμε καθόλου σχετικά με το ότι, υπήρξε νοθεία στα εκλογικά αποτελέσματα, με κέντρο βάρους την επιστολική ψήφο. Σε κάθε περίπτωση όμως η Αμερική παραμένει διχασμένη, αφού 74 εκ. Πολίτες ψήφισαν Trump – με τον κίνδυνο ενός εμφυλίου πολέμου μεγαλύτερο από ποτέ. Την ίδια στιγμή κινδυνεύει το δολάριο, οπότε ο βασικός πυλώνας της οικονομίας της – γεγονός που σημαίνει πως η νέα κυβέρνηση, συνηθισμένη σε πολέμους όπως επί εποχής Obama, ίσως αναζητήσει τέτοιου είδους λύσεις.
Ειδικά όσον αφορά όμως τους υποστηρικτές του Trump, ήταν σχεδόν πάντοτε ειρηνικοί – σε πλήρη αντίθεση με αυτούς που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο, οι οποίοι ήταν εξαιρετικά βίαιοι. Επομένως δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τι ακριβώς συνέβη – ενώ φαίνεται πως η αστυνομία άνοιξε τα οδοφράγματα που περιβάλλουν το Καπιτώλιο, επιτρέποντας σκόπιμα στους διαδηλωτές να εισβάλουν (βίντεο)!
Τα ερωτήματα και οι απορίες είναι λοιπόν πολλές – ειδικά εάν ισχύουν οι πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι αστυνομικοί οδηγούσαν τους διαδηλωτές μέσα στο κτίριο! (πηγή). Υπάρχουν επίσης αναφορές, με βάση τις οποίες οι συμμορίες των Antifa μεταφέρθηκαν με λεωφορεία στην Ουάσιγκτον (πηγή) – χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιος οργάνωσε και πλήρωσε τη μεταφορά. Όλα αυτά θα έλθουν στο φως στο μέλλον – οπότε δεν πρέπει να βιάζεται κανείς με τα συμπεράσματα του. Οφείλουμε όμως να τονίσουμε πως ήταν απαράδεκτο το «μπλοκάρισμα» του Αμερικανού προέδρου από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, Twitter) – το οποίο ασφαλώς δεν υποδηλώνει πως οι Η.Π.Α. των μονοπωλιακών γιγάντων του διαδικτύου είναι μία δημοκρατία, αφού η ελευθερία του λόγου είναι το βασικότερο δημοκρατικό δικαίωμα όλων μας.
Η παγκόσμια πυρκαγιά
Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση γενικότερα στον πλανήτη είναι εκρηκτική – έχοντας στην ουσία πάρει μία ακόμη παράταση από την πανδημία (η Ελλάδα επίσης). Η παράταση όμως αυτή, όπως και οι προηγούμενες, θα διογκώσει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα – θυμίζοντας πως, σύμφωνα με το ΔΝΤ από τα μέσα του 2020, η παγκόσμια δημοσιονομική στήριξη ως απάντηση στην κρίση, υπολογιζόταν πάνω από 9 τρις $ ή στο 12% περίπου του παγκοσμίου ΑΕΠ.
Η τεράστια αύξηση των δημοσίων δαπανών, εκτός του ότι θα στρεβλώσει τα δημόσια οικονομικά με έναν τρόπο που δεν έχει συμβεί ποτέ μετά το 2ο ΠΠ, παράλληλα με την πτώση του ΑΕΠ, θα εκτοξεύσει το παγκόσμιο δημόσιο χρέος πάνω από το 105% του ΑΕΠ ύψους 87,8 τρις $ το 2019 (πηγή) – άρα πάνω από 92 τρις $. Εάν προσθέσουμε εδώ το ιδιωτικό χρέος που υπολογίζεται στα 110 τρις $, τότε θα υπερβούμε τα 200 τρις $ – ενώ η αύξηση σε σχέση με το ΑΕΠ σε παγκόσμια βάση θα είναι της τάξης του 35%, όταν μετά την κρίση του 2008, σε ένα έτος ξανά, διαμορφώθηκε στο 20% περίπου.
Περαιτέρω, η τρομακτική αύξηση του χρέους θα επιβραδύνει σημαντικά το ρυθμό ανάπτυξης, εάν δεν βυθίσει τον πλανήτη σε ύφεση – ενώ το μεγάλο πρόβλημα της συγκεκριμένης διαχείρισης της «πανδημικής κρίσης» είναι το ότι, η στήριξη της οικονομίας παγκοσμίως είναι προσανατολισμένη σε διογκωμένες κρατικές δαπάνες και σε τεχνητά χαμηλές αποδόσεις ομολόγων. Έτσι είναι δύσκολο να αποτραπεί η μείωση των θέσεων εργασίας, των επενδύσεων και της ανάπτυξης – ενώ ένας μεγάλος αριθμός μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα χρεοκοπήσουν, κυρίως στον κλάδο της μαζικής εστίασης που απασχολεί πολλούς εργαζομένους και μάλιστα σχετικά ανειδίκευτους (σε ορισμένες χώρες οι χρεοκοπίες στη μαζική εστίαση υπολογίζονται στο 70% του συνόλου).
Ακόμη χειρότερα, το μεγαλύτερο μέρος του νέου χρέους δημιουργήθηκε για να διατηρήσει ένα επίπεδο δημοσίων δαπανών, με στόχο μία κυκλική έκρηξη της οικονομίας τύπου V – επίσης για να στηρίξει επιχειρήσεις που είχαν ήδη πρόβλημα, πριν από την πανδημία. Εδώ αναφερόμαστε στις «εταιρίες ζόμπι» όπου, σύμφωνα με την BIS, το ποσοστό των εταιριών αυτών που δεν μπορούν να καλύψουν τις πληρωμές των τόκων των χρεών τους με λειτουργικά κέρδη, έχει εκτοξευθεί στα ύψη μετά το 2008 (λόγω της πολιτικής της πολιτικής χαλάρωσης με μηδενικά ή/και αρνητικά επιτόκια), ενώ αυξάνεται ξανά.
Εάν όμως η οικονομία δεν αναπτυχθεί όπως προβλέπεται, πόσο μάλλον λόγω της διατήρησης και του πολλαπλασιασμού των εταιριών-ζόμπι, τότε η πολιτική που εφαρμόσθηκε για την αντιμετώπιση της κρίσης θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ – βυθίζοντας πολλά κράτη σε μία βαθιά ύφεση που θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τα χρέη τους.
Μπορεί τώρα να θεωρούν ορισμένοι πως το κρατικό χρέος δεν είναι πρόβλημα εάν τα επιτόκια είναι χαμηλά, ότι αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει δηλαδή είναι η εξυπηρέτηση και όχι το ύψος του χρέους, αλλά δεν ισχύει – αφού όσο μεγαλύτερο είναι, τόσο λιγότερη η ανάπτυξη, τόσο πιο δύσκολη η έξοδος από την κρίση, τόσο δυσκολότερες οι επενδύσεις, τόσο χαμηλότερη η άνοδος της παραγωγικότητας οπότε των μισθών και τόσο πιο απίθανη γίνεται η βελτίωση της απασχόλησης.
Συνεχίζοντας,
χωρίς να ξεχνάμε την αποσύνδεση της πραγματικής οικονομίας από τις
χρηματοπιστωτικές αγορές που πλέον, λόγω της παραπάνω πολιτικής, έχει
πάρει εκρηκτικές διαστάσεις φούσκας φτάνοντας σε επίπεδα ρεκόρ, η νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών έχει εντείνει το πρόβλημα –
σημειώνοντας πως ο ισολογισμός της ΕΚΤ έχει αυξηθεί πάνω από 2 τρις €
το 2020, οπότε υπερβαίνει ήδη το 52% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης (από 43,68%
το 2019, γράφημα), όταν της Fed ήταν σχετικά πρόσφατα στο 32,6% του ΑΕΠ
των Η.Π.Α. και της Τράπεζας της Αγγλίας στο 31,1%. Μόνο της Τράπεζας της
Ιαπωνίας ήταν στο 117% του ΑΕΠ της, με τη χώρα να παραμένει στάσιμη
πάνω από δύο δεκαετίες – με το δημόσιο χρέος της στο 236,6% του ΑΕΠ της
σε όρους δολαρίου (πηγή).
Η τεράστια αύξηση τώρα των Ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών για να διατηρήσουν τεχνητά χαμηλές τις αποδόσεις των ομολόγων και κράτη-ζόμπι, όπως την Ελλάδα, ήταν αυτή που ώθησε ξανά τις χρηματιστηριακές αγορές σε νέα υψηλά – όταν την ίδια περίοδο, το 80% των εισηγμένων εταιριών έχουν περικόψει τις προβλέψεις για τα κέρδη τους και οι αναλυτές τις εκτιμήσεις τους για τα έτη 2020, 2021 και 2022, με τον ταχύτερο ρυθμό της τελευταίας δεκαετίας σύμφωνα με την JP Morgan. Έτσι αποσυνδέθηκαν ακόμη περισσότερο τα χρηματιστήρια από την πραγματική οικονομία – γεγονός που σημαίνει πως τα πάντα έχουν διαστρεβλωθεί.
Από την άλλη πλευρά, καθιστώντας οι κεντρικές τράπεζες τα κρατικά ομόλογα απαγορευτικά ακριβά, με πολύ χαμηλές ή αρνητικές αποδόσεις δηλαδή (γράφημα), προκαλούν δύο επικίνδυνα πράγματα: (α) οι κυβερνήσεις πιστεύουν πως τα χαμηλά επιτόκια των ομολόγων οφείλονται στις δικές τους πολιτικές – όπως στο χαρακτηριστικό παράδειγμα της Ελλάδας και (β) οι επενδυτές που τα αγοράζουν διατρέχουν πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο, από ότι πιστεύουν – αφού δεν πρόκειται κάποια στιγμή να αποφευχθούν οι μαζικές αθετήσεις πληρωμών, όπως της Αργεντινής και της Βραζιλίας.
Συμπερασματικά λοιπόν, έχουν δοθεί εικονικά φάρμακα στην οικονομία, τα οποία δεν θεραπεύουν την ασθένεια, αλλά εξαφανίζουν τον πόνο που προκαλεί – με αποτέλεσμα όμως να επιδεινώνεται διαρκώς η ασθένεια, χωρίς να το καταλαβαίνουν καν οι ασθενείς. Πολύ σωστά επομένως αναφέρεται, ακόμη και στη «Μεγάλη Επαναφορά», πως δεν υπάρχει καμία δυνατότητα επιστροφής στην κανονικότητα – οπότε πρέπει να αναζητηθούν επειγόντως λύσεις, πριν καταρρεύσει το παγκόσμιο σύστημα.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, το Φεβρουάριο του 2020 είχε ξεκινήσει ένα χρηματιστηριακό κραχ που θα έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις, εάν δεν κρυβόταν την τελευταία στιγμή πίσω από την πανδημία. Έκτοτε, η παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες έχουν χειροτερεύσει σε μεγάλο βαθμό – γεγονός που σημαίνει ότι κυοφορούνται μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, αφού το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων θα μειωθεί δραματικά.
Ίσως λοιπόν το «αμερικανικό πραξικόπημα», από όποιον και αν οργανώθηκε, να αποτελεί μία προειδοποιητική βολή για τον πλανήτη – την οποία πρέπει να λάβουν όλες οι κυβερνήσεις πολύ σοβαρά υπ’ όψιν, αφού εάν ξεκινήσει μία πυρκαγιά σε ένα κατάξερο δάσος, είναι αδύνατον να σταματήσει πριν κάψει τα πάντα στο πέρασμα της.
