Ο γέροντας Αμφιλόχιος (Μακρής) της Πάτμου ως ιερέας
Ήτανε λαμπρός λειτουργός. Έδειχνε πως ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο τον έφτιαξε, για να είναι ιερεύς Του. Δεν ήξερε μουσικά. Λειτουργούσε απλά, χωρίς ήχους και κορόνες. Και γοργά, χωρίς όμως να βιάζεται. Διότι έλεγε πως «Άμα δείτε τους παπάδες να βιάζονται και να μη λειτουργούν με ευλάβεια, έφθασε η συντέλεια του αιώνος». Αλλ’ ήτανε τόσο εκφραστικός και εγκάρδιος, που μας εκαρδίωνε. Ζούσε την θεία Λειτουργία σαν αρπαγή, σαν ένα άνοιγμα ξένης βιότης. Κανένας δεν έλεγε στο τέλος «Ωχ, αργήσαμε», αλλά σε όλους έμενε ο πόθος «Ας κρατούσε ακόμα λίγο».
Ρώτησα έναν Πάτμιο στα υστερνά του:
-Ποια είναι η τελευταία σου επιθυμία;
Και απάντησε:
-Να ιδώ τον πατέρα Αμφιλόχιο να λειτουργεί και την Γερόντισσα Ευστοχία να ψάλλει.
Στην λειτουργία δεν μιλούσε καθόλου. Με σχήμα έδειχνε στον διακονητή αδελφό αν θέλει κερί ή θυμιατό ή την τσιμπίδα για να σβήσει το κερί. Το στόμα του το διέθετε μόνον για τις ευχές και τις εκφωνήσεις της θείας Λειτουργίας. Οι κινήσεις του ήταν πάντοτε μετρημένες έμπροσθεν του θυσιαστηρίου. Αν δεν μπορούσες να τον διακονήσεις με αυτόν τον τρόπο, σου έλεγε «Άφηνε» και το έκανε μόνος του.
Αδακρυτί Λειτουργία δεν έβγαλε. Κάποτε, τον ρώτησε η κυρία Άννα Ζερβού:
-Γιατί, Γέροντα, κλαίτε στην Λειτουργία;
-Δεν θωρείς, κόρη μου, τις φλόγες που περικυκλώνουν την αγία Τράπεζα;
Ο ίδιος μας διηγείτο το εξής περιστατικό:
-Πήγα στην ρωσσική εκκλησία των Αθηνών το 1918 να εκκλησιαστώ. Δίπλα μου καθότανε μια μεσόκοπη μητέρα με το παιδί της. Και οι δύο κρατούσαν μαντήλι στο χέρι τους. Ρώτησε το μωρό:
-Μάνα, γιατί οι Έλληνες δεν βαστούν μαντήλι στην εκκλησία; Γιατί δεν κλαίνε;
-Γιατί, παιδί μου, δεν ένιωσαν τι είναι η θεία Λειτουργία και τι μας προσφέρει.
Και μας παρότρυνε χωρίς μαντήλι στο χέρι να μην εκκλησιαζόμαστε.
Το κλάμα του γέροντος Αμφιλοχίου ήταν μόνο έκχυση δακρύων, χωρίς άκουσμα και σπασμούς προσώπου. Αθόρυβα έδειχνε το καύμα της ψυχής του και για τα πάθη του Χριστού και για τα παθήματα του ανθρώπου…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΙΤΕ: ⇒ ΕΔΩ
