υπάρχουν πνευματικοί νόμοι και θα λειτουργήσουν!'. Ένα από τα μύρια ειδεχθή εγκλήματα των τουρκομογκόλων είναι και οι γενοκτονίες τους. Την στιγμή που οι εγχώριοι ραγιάδες του νεοταξισμού (βλ. Ρεπούσιδες, Πάγκαλοι, Αρβελέριδες, Φίλιδες και λοιποί) διαγράφουν τις γενοκτονίες και μιλάνε για συνωστισμούς... Στην αντίπερα όχθη ένας παρανοϊκός δικτατορίσκος, ο Ερντογάν, τους διαψεύδει και καυχάται για την σφαγή της Σμύρνης!"
Το κρατικό έγκλημα της γενοκτονίας συνιστά το ύψιστο και ειδεχθέστερο έγκλημα του διεθνούς και εθνικού ποινικού δικαίου, και έχει με σαφήνεια προσδιορισθεί στη αντίστοιχη νομοθεσία και δικαστική νομολογία, αλλά και στην αντίστοιχη επιστημονική θεωρία (γενοκτονολογική θεωρία).
Με άλλα λόγια, η γενοκτονία αποτελεί το μέγα-έγκλημα (mega-crime) της ανθρωπότητας.
Εντός του ανωτέρω πλαισίου, η γενοκτονία των αυτοχθόνων Χριστιανικών Λαών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (Αρμενίων, Ασσυρίων/Αραμαίων και Ελλήνων/Ρωμιών) από τους Νεοτούρκους και τους Κεμαλικούς από τη μια, και η γενοκτονία των Εβραίων της κατεχομένης από τους Γερμανούς Ευρώπης από την άλλη, συνιστούν και αποτελούν δύο κατ' εξοχήν εμβληματικές γενοκτονικές περιπτώσεις (emblematic genocide cases), η καθεμιά με τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά είτε λόγω του μεγέθους τους (π.χ. μεγάλος αριθμός θυμάτων), είτε λόγω των ειδεχθών χαρακτηριστικών, που τις διείπε (π.χ. ένταση, τρόπος και μέθοδοι εξόντωσης κλπ.), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και άλλες αποδεδειγμένες και αναγνωρισμένες γενοκτονίες δεν υπήρξαν σημαντικές ή μοναδικές, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους. Οι δύο αυτές εμβληματικές γενοκτονικές περιπτώσεις, δηλαδή των Χριστιανικών λαών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και των Εβραίων της Ευρώπης, έχουν επαρκώς και αδιαμφισβήτητα τεκμηριωθεί στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία, και έχουν αναγνωρισθεί ως τέτοιες από επιστημονικούς φορείς, διεθνείς οργανισμούς, πολιτείες και κράτη.
Όπως είναι γνωστό, η μεταπολεμική Γερμανία έχει δημοσίως και κατ' επανάληψη αποδεχθεί την ευθύνη της στη διάπραξη του εγκλήματος, έχει ζητήσει συγγνώμη, έχει καταβάλει και συνεχίζει να καταβάλει αποζημιώσεις και επανορθώσεις και έχει εντάξει τη μνήμη των θυμάτων, των επιζώντων και των απογόνων τους στη δημόσια ιστορία και μνήμη του γερμανικού κράτους και της κοινωνίας, αλλά και της ανθρωπότητας γενικώτερα. Κατ' αυτόν τον τρόπο, το Γερμανικό κράτος, όχι μόνο ανέλαβε πλήρως τις ευθύνες του, αλλά διέσπασε – δια της αναγνώρισης και της καταδίκης της άρνησης - την ολοκλήρωση του γενοκτονικού εγκλήματος κατά των Εβραίων της κατεχόμενης Ευρώπης.
Στον αντίποδα, η Τουρκία αρνείται πεισματικά τη δική της αποδεδειγμένη και αδιαμφισβήτητη πλέον ευθύνη, μολονότι αυτή έχει επαρκώς τεκμηριωθεί και αναγνωρισθεί διεθνώς, είτε σε επίπεδο ιστορικής και νομικής επιστημονικής τεκμηρίωσης1, είτε σε επίπεδο πολιτικής αναγνώρισης2.
Η γενοκτονολογική επιστήμη και θεωρία υποστηρίζουν ότι η «μετα-γενοκτονική προπαγάνδα» ("aftermath propaganda"), η οποία εμπεριέχει μεταξύ άλλων δικαιολόγηση του εγκλήματος, απόκρυψη και άρνησή του, συνιστά αναπόσπαστο μέρος του γενοκτονικού εγκλήματος αυτού καθ' εαυτού, όντας η συνέχιση και η τελική φάση του, η ολοκλήρωσή του.
Κατά συνέπεια, η εκδίκαση και τιμωρία ενός εγκλήματος, και μάλιστα του συγκεκριμένου εγκλήματος της γενοκτονίας, του ειδεχθέστερου μεταξύ των εγκλημάτων, πρέπει να θεωρείται ως το σημαντικό βήμα ελαχιστοποίησης των φρικτών συνεπειών του. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η καταδίκη της άρνησης. Οποιοσδήποτε, λοιπόν, συνεχίζει να αρνείται κακόβουλα και επιθετικά την τέλεση μιας αποδεδειγμένης και αναγνωρισμένης γενοκτονίας, συμμετέχει αντικειμενικά στη συνέχιση της απόκρυψης και της συγκάλυψης, οι οποίες ήταν ήδη παρούσες και κατά τη διάπραξη του εγκλήματος. Με άλλα λόγια, δια της άρνησης η γενοκτονική λογική συνεχίζει να ισχύει ακόμη.
Η καταδίκη, λοιπόν, της άρνησης δεν έχει τίποτε να κάνει με το ιερό δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, και τούτο διότι η - δια της κακόβουλης και επιθετικής άρνησης - συμμετοχή και συνέργεια σε ένα μαζικό έγκλημα αυτής της ειδεχθούς φύσεως και μεγέθους, όπως η γενοκτονία, δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρυφθεί πίσω από το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης.
Η άρνηση μιας γενοκτονίας συντελείται είτε δια της καθολικής άρνησης (π.χ. το γεγονός δεν συνέβη) είτε δια της ελαχιστοποιήσεως των εγκλημάτων των θυτών από μέρους του θύτη, είτε δια της άρνησης της συνέργειας μιας εθνοτικής ομάδος, που συμμετείχε ή τα συν-διέπραξε, είτε δια άλλων τρόπων (π.χ. εξίσωση θύτη και θυμάτων, εξίσωση εγκλημάτων, επίκληση ψευδών ή ανυπόστατων αιτιολογήσεων κ.ά.).
Σπάνια υπάρχει κάτι άλλο, το οποίο μπορεί να δηλητηριάσει τη σχέση μεταξύ των θυτών και της ομάδος των θυμάτων, από την άρνηση. Ενώ οι τελευταίοι θρηνούν τα θύματά τους, οι προηγούμενοι κατά βάση διατείνονται και ισχυρίζονται ότι οι νεκροί είναι «ανύπαρκτοι»..., κάτι το οποίο έχει ως συνέπεια την πικρία των (εν ζωή) θυμάτων.
Επιπλέον, η άρνηση του θύτη, αλλά και η σιωπή της παγκόσμιας κοινότητας, καθώς επίσης και οι συστηματικές προσπάθειες να αμφισβητηθούν αποδεδειγμένα ιστορικά γεγονότα αποτελούν πηγές οδύνης, απελπισίας και απόγνωσης για τα θύματα, ενώ ελλοχεύει πάντα ο φοβερός κίνδυνος επανάληψης παρομοίων γεγονότων από τον ίδιο θύτη (Οθωμανική αυτοκρατορία και (εν μέρει) αυτοκρατορική Γερμανία) ή και άλλους θύτες (Ναζιστική Γερμανία, Τουρκική Δημοκρατία, κ.ά.) λόγω της επιτυχούς καταλήξεως του γενοκτονικού εγχειρήματος, αλλά και της ατιμωρησίας, η οποίας εν τω μεταξύ προέκυψε...
Όπως είναι ευρέως γνωστό ο «ιδρυτής» της τουρκικής δημοκρατίας, δικτάτορας Μουσταφά Κεμάλ Πασάς («Ατατούρκ»), το μονοκομματικό, πρωτο-φασιστικού και πρωτο-ναζιστικού τύπου και ιδεολογίας3, καθεστώς του4, αλλά και όσα καθεστώτα και κυβερνήσεις επηκολούθησαν αυτού, κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε η διαπραχθείσα από το οθωμανικό και τουρκικό κεμαλικό κράτος γενοκτονία – η οποία υπήρξε αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας δημιουργίας της τουρκικής δημοκρατίας – να υποπέσει σε λήθη το συντομότερο δυνατόν.
Όπως όλοι οι ιδεολόγοι των γενοκτονιών, έτσι και ο Μουσταφά Κεμάλ και γενικώτερα η πολιτική ελίτ της Τουρκίας δικαιολόγησε και εν πολλοίς συνεχίζει να δικαιολογεί ακόμη την εξόντωση 3,5 εκατομμυρίων Χριστιανών οθωμανικής υπηκοότητος, μεταξύ των οποίων σχεδόν τα 2/3 του συνόλου του οθωμανικού αρμενικού και του ασσυριακού/αραμαϊκού πληθυσμού, και το 1/2 του συνόλου του οθωμανικού ελληνικού πληθυσμού ως μια πράξη εθνικής αυτο-επιβεβαίωσης (self-assertion), ενώ η γενοκτονική διαδικασία (Genocidal Process) συνεχίσθηκε και μετά το 1923 με διάφορες μορφές, τρόπους, σκοπούς και στόχους (π.χ. Κούρδοι, Αλεβίτες, Κωνσταντινοπολίτες ΄Έλληνες/Ρωμιοί, Αρμένιοι, Εβραίοι, Κύπριοι ΄Έλληνες των Κατεχομένων Εδαφών της Κύπρου...). [...]
του Δρ. Βασίλειου Θ. Μεϊχανετσίδη είναι Μέλος της Διεθνούς Ένωσης Μελέτης Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars, IAGS, Η.Π.Α.)
Πηγή , http://aktines.blogspot.gr/2017/04/blog-post_609.html
http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/2017/04/blog-post_97.html
