Στην αρχή κολυμπούσαμε, μετά μπουσουλούσαμε, έπειτα σταθήκαμε όρθιοι και περπατήσαμε και από τοτε τρέχουμε….και τρέχουμε…και τρέχουμε…
Και έκτοτε χωρίς κανένα δισταγμό πουθενά δεν σταματάμε και με ασυλία κάθε νέας εποχής τοτέμ, από τα κόκκινα φανάρια ξέφρενα περνάμε, στους λεωφόρους που μονίμως οδηγούν, δυτικά και αριστερά της Εδέμ.
Το τρεχαλητό όμως μια μέρα απότομα σταματά και εξαφανίζεται πας άνθρωπος και καταλήγει στο μηδέν και ως άνθος το σώμα του μαραίνεται και ως όνειρο η ζωή παρέρχεται και διαλύεται εξουθενωμένος, σε έναν μνήμα χωρίς μνήμη της φρενίτιδας εκείνης.
Δεν γονατίσαμε όμως μια φορά, ήρεμα να κοιτάξουμε φυγόκεντρα ψηλά, να πετάξουμε επιτέλους χωρίς βαρίδια και τεχνητά φτερά, πάνω απ’ τους δυσανάβατους ουρανούς, ως υπάρξεις να τελειοποιηθούμε και το ψεύτικο χειρόφρενο του θανάτου να υπερβούμε.
Όχι, δεν πλαστήκαμε για να έχουμε μια βιολογική ζωή, που θα καταλήξει στο χώμα και στην τύρφη, οι ουρανοί οι νοητοί δεν ήταν ποτέ το όριο, το ανόητο μυαλό ήταν μόνο και όλο το κεντρομόλο τρέξιμο του.
Tα φυτά έχουν την ιδιότητα να τρέφονται, να μεγαλώνουν και να μαραζώνουν, τα ζώα να αισθάνονται, να κινούνται και να αποβιώνουν και οι άνθρωποι επιπλέον όλων, να σκέπτονται, με το θείο να επικοινωνούν, με τον Δημιουργό αιώνια να συμβιώνουν.
Κανένας λόγος όμως δεν υπάρχει για να υπερηφανευτούμε, μόνο εσωτερικά για να συντριβούμε και από την σιωπή να αναδυθούμε, απo το δέος επιτέλους να συγκλονιστούμε.
Μια είναι η ζωή, δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες δεν υπάρχουν, ούτε πριν και μετά τον θάνατο ζωή υπάρχει, η ζωή αρχίζει από την σύλληψη και ποτέ δεν τελειώνει, μια είναι η ζωή.
Από την αντίληψη στην ανάληψη και από τον θάνατο προς τη ζωή και όσο και απέχει η δύση από την ανατολή, όσο κι ο ορίζοντας από το νερό, ο άνθρωπος γεννήθηκε για να πορεύεται την φυλλοβόλο και αειθαλή αυτή οδό.
Κι όταν το πάσχα του φθαρτού στην αφθαρσία τελικά διαβούμε, τα βαριά βιώματα τα πνιγμένα στην αδιαφορία ας μην τα κουβαλούμε, διότι το μεγαλύτερο θαύμα εν ζωή, είναι από την ασυνείδητη στην πνευματική.
Ένα μυστήριο είναι ο θάνατος, μυστήριο μέγα και η ζωή, καμπυλόγραμμη η μετάβαση και αινιγματική και όπως το κάθε κρίσιμο σημείο τήξης, ήξεις αφήξεις, ουκ εν τω πολέμω θνήξεις.
Στενή και τεθλιμμένη πάντοτε η ισόβια οδός, προς το άκτιστο το φώς, προς την ευρύχωρη ελευθερία, διότι πως όλοι θα χωρέσουμε αλλιώς αν πρώτα δεν απαλλαχτούμε, από την στενόχωρη φιλαυτία;
Και είτε κόλασης είτε παραδείσου η δια βίου εμπειρία, από πατρίδα σε πατρίδα, αυτεξούσια χαράσσεις την ρότα και πορεία, είναι δική σου είναι η δρασκελιά, δική σου και η σωτηρία.
Αμήν.
Βασίλης Παπαδόπουλος
