Αγαπημένοι μου εν Χριστώ φίλοι, απευθύνομαι σε εσάς με πολύ αγάπη. Επιτρέψτε μου να σας περιγράψω κάτι που δυστυχώς καθημερινά, παρατηρώ στην συμπεριφορά των ανθρώπων και ειδικά των χριστιανών. Αυτό που παρατηρώ λοιπόν, είναι ότι έχει ψυγεί η αγάπη των πολλών, θέλουμε συνεχώς μόνο να μιλάμε και όχι να ακούμε· έχουμε κυριολεκτικά θεοποιήσει το εγώ μας, βάζοντας στην άκρη τον Θεό και τους συνανθρώπους μας.
Για να καλύψουμε το εσωτερικό κενό μας, συνεχώς ασχολούμαστε με άλλα πράγματα, π.χ. με κουτσομπολιά, με κατακρίσεις, με μέριμνες, με δογματικά θέματα. Φοβόμαστε να μείνουμε λίγα λεπτά της ώρας μόνοι με τον εαυτό μας, στην κυριολεξία τρέμουμε. Όλο ασχολούμαστε με τους άλλους, αυτό μας γεμίζει, αυτό μας δίνει χαρά και σκοπό ύπαρξης. Τι κρίμα όμως. Χάνουμε τα επουσιώδη για τα ανούσια, χάνουμε την αληθινή χαρά και ειρήνη για την ψεύτικη ηδονή. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά από το να προσφέρεις στον συνάνθρωπό σου, ασχέτως αν είναι χριστιανός, μουσουλμάνος, προτεστάντης. Εμείς έχουμε γίνει σκληροί, στο όνομα δήθεν της τηρήσεως των Ιερών Κανόνων πληγώνουμε και εξουθενώνουμε τους συνανθρώπους μας, αισθανόμενοι εμείς καθαροί, ομολογητές, παραδοσιακοί. Αχ πόσες εκπλήξεις έχουμε να δούμε. Πόσους δήθεν αμαρτωλούς, ασώτους, βλάσφημους, οικουμενιστές, έχουμε να δούμε να μας προσπερνάνε πνευματικά και να μπαίνουν πρώτοι στον παράδεισο.
Ας μετανοήσουμε λοιπόν, σήμερα όχι αύριο, ας μάθουμε να ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τον συνάνθρωπό μας, ας μάθουμε πια να ακούμε και όχι να μιλάμε. Συγχωρέστε με αν μίλησα σκληρά, αλλά πιστέψτε με έχω απογοητευτεί από εμάς τους ορθοδόξους χριστιανούς. Καλή μετάνοια, ο Χριστός και η Παναγία δίπλα μας. Αμήν.
Ένας αμαρτωλός μετανοημένος
