Ὁ χριστιανός, πού ζεῖ γιά τόν ἑαυτό του δέν εἶναι χριστιανός, διότι δέν ζεῖ ἐκκλησιαστικά.
Ὁ ἀληθινά χριστιανός ζεῖ γιά τόν Θεό καί γιά τόν συνάνθρωπο, μιμούμενος τούς χριστιανούς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.
Ὁ ἀληθινά χριστιανός ζεῖ γιά τόν Θεό καί γιά τόν συνάνθρωπο, μιμούμενος τούς χριστιανούς τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.
Τότε εἶναι, πού ζοῦμε κατά τό πρότυπο τῶν πρώτων χριστιανῶν [1], ὅταν ζοῦμε «κοινοβιακά» (κοινό θέλημα,
κοινή οὐσία, κοινή περιουσία, «ἅπαντα κοινά»).
Ἡ γνήσια ἐκκλησιαστική ζωή τῶν Πράξεων, πρέπει νά ἀποτελέσει τό πρότυπο καί τῶν σημερινῶν ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων-ἐνοριῶν.
Τότε, στά πρῶτα 200 χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ἐκκλησιαστική
κοινότητα λειτουργοῦσε
ὡς ἕνα μεγάλο Κοινόβιο. Αὐτή ἡ ἀρχέγονη
τέλεια ἐκκλησιαστική χριστιανική ζωή (ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης
καί κοινότης) διασώθηκε μέχρι σήμερα στά ὀρθόδοξα Μοναστήρια-Κοινόβια.
Ὁ τρόπος ζωῆς τῶν μοναστικῶν ἐνοριῶν, (δηλαδή τῶν Κοινοβιακῶν Μοναστηριῶν) θά πρέπει νά γίνει τό πρότυπο
γιά τίς σημερινές κοσμικές ἐνορίες
(τίς ἐκκλησιαστικές κοινότητες πού
λειτουργοῦν
μέσα στόν κόσμο).
[1] Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί εἶχαν σάν πρότυπο τήν ζωή τῶν Ἀποστόλων καί τοῦ Κυρίου. Ἡ ἀποστολική
ὁμάδα μέ Γέροντα τόν Κύριο, συνιστᾶ τό πρῶτο πρότυπο Κοινοβιακό μοναστήρι.
«Η θεραπεία της ψυχής
κατά τον Γέροντα Πορφύριο»
