Θεολόγου-Οικονομολόγου
Πριν από χρόνια σ’ ένα εξώφυλλο περιοδικού, υπήρχε η φωτογραφία ενός ανθρώπινου εγκεφάλου και γύρω από αυτόν συρματοπλέγματα.
Σ’ ελεύθερη μετάφραση, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι έβλεπε έναν ανθρώπινο νου εγκλωβισμένο, μία σκέψη φυλακισμένη και μία βούληση αγκιστρωμένη. Αν δεχθούμε ότι το μυαλό είναι η αρχική και η τελική δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, έχουμε μία φωτογραφία ενός ανθρώπου που έχει χάσει την ελευθερία του.
Την ελευθερία αυτήν στον άνθρωπο την έδωσε ο Θεός και τη σεβάστηκε και ο Χριστός με την ζωή του και με τον Λόγο Του, “όποιος θέλει” είπε. Η εικόνα ενός σκλαβωμένου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που υπακούει στο πλήθος-κόσμο, χωρίς βούληση, σκέψη και γνώση μαρτυρεί τον πνευματικό μαρασμό του. Είναι σίγουρα μία τελείως διαφορετική εικόνα αυτής που ο Χριστός σεβάστηκε, διασφάλισε και σφράγισε με το πολύτιμο αίμα Του, με το βασανιστικό, άτιμο και σταυρικό θάνατό Του.
Παλιότερα το πλήθος-κόσμος ή αν θέλετε οι ιερείς των ειδωλολατρικών ναών πρόσταζαν ειδωλολατρικές πομπές προς τιμή θεών-ειδώλων, βακχικές γιορτές προς τιμή του Διόνυσου του θεού της μέθης. Πομπές που διακωμωδούσαν καταστάσεις, πρόσωπα και γεγονότα, αλλά και που μεταμόρφωναν, χαράκωναν, αλλοίωναν και ισοπέδωναν την ανθρώπινη μορφή, την ανθρώπινη εικόνα! Αυτήν που έδωσε ο Δημιουργός και πλάστης του Θεός. Σήμερα το λέμε “καρναβάλι” και παίρνει θέση και έχει λόγο στην περίοδο του Τριωδίου. Μία περίοδος προετοιμασίας για μετάνοια, αλλαγή ζωής και εισόδου στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή που έρχεται. Ένα καρναβάλι χωρίς “μάσκες”, αποκαλυπτικό και ενδεικτικό της αμετανοησίας, της πνευματικής οκνηρίας, της αδυσώπητης υποταγής στην απόλαυση της ύλης, του σώματος, τη διασκέδαση και καλοπέραση. Ακολουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες που ακολουθούσαν οι ειδωλολατρικές πομπές όταν ακόμα ο Θεός ήταν άγνωστος.
Και όταν ο Θεός έγινε γνωστός, υπαρκτός, φανερός ήρθαν τα παγανιστικά φερέφωνα να δώσουν στο καρναβάλι διαστάσεις πανδημίας και επιβολής μιας ανάγκης που δημιούργησε η άγνοια, η παύση της προσωπικής ελευθερίας και η έλλειψη πίστης.
Αυτήν την άγνοια έρχεται η εκκλησία να την κάνει γνώση με τον 620 κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου όπου καταδικάζεται με έντονο χαρακτήρα οι μεταμφιέσεις και αναλύονται όλοι οι λόγοι για τους οποίους δεν γίνονται δεκτές αυτές οι πομπές. Όπως επίσης και ο ΞΒ’ κανόνα της Στ’ Οικουμενικής Συνόδου, όπου “προστάζει ότι μήτε άνδρας να φορεί γυναικεία, ούτε γυναίκα ρούχα ανδρικά, αλλά μήτε προσωπεία κωμικά ή σατυρικά ή τραγικά υποδύσεσθαι”. Δύο κανόνες ξεκάθαροι, αμείλικτοι και αμετακίνητοι για τις θέσεις της Εκκλησίας έναντι των εκδηλώσεων του καρναβαλιού, αλλά και των υπόλοιπων παγανιστικών φαινομένων.
Και έρχεται ο Χριστιανός που βλέπει αυτά που γίνονται στις πόλεις, στα χωριά, γύρω του, να αναρωτηθεί, πώς να ζητήσεις μετάνοια από τον αδελφό σου που έχει χάσει την ελευθερία του. Που ελευθερία θεωρεί το να συλλέγει εμπειρίες και απολαύσεις, που για να γεμίσει την φαρέτρα της ζωής του δοκιμάζει τα πάντα! Τι πρέπει να πούμε και τι πρέπει να κάνουμε; Και έρχεται η Προφητική φράση να δώσει απάντηση «Καὶ ἀντὶ τῆς εὐχάριστης εὐωδίας, θὰ ὑπάρχη μοῦχλα» (Ἡσ. 3,23). Δική μας είναι η επιλογή. Αν θέλουμε την μούχλα είναι εύκολο να τη βρούμε. Είναι στα πόδια μας. Αν θέλουμε την ευωδία κάνε την κούφια ελπίδα, ζωντανή και ζώσα μέσα στην Αγία και Αποστολική Εκκλησία, η οποία με την θεαθρώπινη δύναμη που κατέχει μπορεί να γκρεμίσει τους ψεύτικους καρνάβαλους, να εξαφανίσει τις υπαρκτές μούχλες και να εξασφαλίσει τη πραγματική χαρά. Τη χαρά να ζεις τον Χριστό!!!
Αμήν.
http://www.enromiosini.gr//
