ίδιο τον "εκτελεστή" της, τι θα γίνονταν. Αν ζητούσαν πχ από αυτόν που
"εκτελεί τις εντολές" των ανωτέρων, να τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, να
έπεφτε από το γκρεμό, να ακρωτηρίαζε έστω το χέρι του. Θα εξακολουθούσε
να είναι "πιστός";
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Τα αφεντικά δεν σκοτώνουν τους υπηρέτες
τους, τουλάχιστο όχι πριν αυτά να κάνουν τη βρομοδουλειά τους. Μετά θα
βάλουν άλλους να τους βγάλουν από τη μέση, αν φυσικά κρίνουν, ότι κάτι
τέτοιο τους συμφέρει.
Για μια θεσούλα ή ένα επίδομα πουλάνε κάποιοι εύκολα και συνείδηση και
ηθική. Άλλωστε αεριτζήδες είναι μια κι η συνείδηση τους όπως και το ήθος
τους είναι ανύπαρκτο. Δεν είναι μόνο ο φόβος που κάνει κάποιους να
εκτελούν εντολές. Όχι, τους αρέσει. Μπορεί να μην το παραδέχονται αλλά
θέλουν να προξενούν πόνο. Και να! Βρίσκουν βολική δικαιολογία την άνωθεν
εντολή που θα κοιμίσει τις ερινύες.
Από υποστηρικτές της δικτατορίας και μαυραγορίτες, ως ναζί εγκληματίες
πολέμου και μισθοφόρους βιαστές γυναικόπαιδων, ο φερετζές του βασανιστή
είναι αυτή η φράση. Σ' αυτή καταφεύγει, όταν τα πράγματα σκουρύνουν κι
έρθει αντιμέτωπος με την τιμωρία για τις αποτρόπαιες πράξεις του.
Αλλά σήμερα μιλάω για τους δήθεν δημοσιογράφους, τους κατ' επάγγελμα
ψεύτες, τους κατά παραγγελία συκοφάντες, που τη νύχτα των εκλογών θα
γλύφουν το νέο αρχηγό και θα τα ρίξουν όλα τα αίσχη που έκαναν στην
"πίεση που είχαν από τον προηγούμενο". Τόσο αισχροί! Από κοντά κι οι
δημοσκόποι που κατασκευάζουν απίστευτα παραμύθια.
Κι οι ναζί στη Νυρεμβέργη αυτό επικαλέσθηκαν, εκτελούσαν εντολές, αλλά
δε φάνηκε να τους βοηθάει και πολύ. Γιατί το δικαστήριο είπε για το θέμα
ότι ο άνθρωπος ξεχωρίζει το δίκαιο και το λογικό από το παράλογο και το
άδικο, το εγκληματικό. Κι ότι πάντα υπάρχει επιλογή.
