Ο Αη Κοσμάς απέναντι απ’ την Γλυκοφιλούσα,
των Αδερφών Καταφυγή, ακοίμητη Φρουρούσα…
Θαρρείς σιμά του όταν πας, πως πίστη ομολογάει…
Προσμένει την Ανάσταση, δυο αιώνες τώρα όλο μιλά :
Χριστός! Ψυχή χρειάζεται! κι όλους τους
ευλογάει …
Μόνο παθαίνονται γιατί, επέτρεψε ο
Δίκαιος Θεός ..
Μην ψάχνετε να βρετε κερί, από άλλον αναμμένο
…
Με πίστη εσείς φλογίστε το,
να ναι για πάντα άσβεστο, για κάθε
αναγκαιμένο!
( νώντας σκοπετέας )
….Απόγευμα στις 4 κατεβήκαμε στο Καθολικό,
αφιερωμένο στην ημέρα που φανερώθηκε το απ’ αιώνος μυστήριον, στον Ευαγγελισμό
της Θεοτόκου. Αν έπρεπε να επιλέξεις ανάμεσα σε όλα του Αγίου Όρους, σίγουρα το
Καθολικό της Φιλοθέου θα είχε περίοπτη θέση. Γεμάτη από χρώματα η αυλή,
με τα καλντερίμια δίπλα σε πράσινα χαλιά από γρασίδι και οι πέτρινες
νεροφαγωμένες γέρικες κρήνες έτοιμες να ξεδιψάσουν κάθε οδοιπόρο. Ο
τόσο αναγνωρίσιμος πύργος του κωδωνοστασίου με το Εκκλησάκι της
Αγίας Μαρίνας σε υποδέχεται.Τα Παρεκκλήσια των Ταξιαρχών, του Αγίου
Προδρόμου αγκαλιάζουν την Λιτή.
Η Φιάλη του Αγιασμού με τις παραστάσεις των
Ιερών υδάτων της πίστης μας, τον Ιορδάνη, την Ερυθρά Θάλασσα και το Υδωρ το
Ζωύρητον της Πηγής, η Παναγιά η Γλυκοφιλούσα ιστορημένη απ’ του Λουκά τα
χέρια τα άγια, με την έκφραση που μόνο σ αχειροποίητες εικόνες μπορείς να
βρεις, η θαυματουργή Γερόντισσα και αντάμα Τους ο Πατρο Κοσμάς, Φιλοθεΐτης
άγρυπνος να ενθαρρύνει με ψυχή και Χριστό, όποιον εισέλθει στον κυρίως
Ναό, όλα αυτά κάνουν τα μάτια και τα βήματά σου αργά και εκστατικά να κινούνται
μέσα στον πανίερο χώρο. Ο Αριστοτέλης παρατηρεί το τελείωμα των πολυελαίων … -Όλοι
τους καταλήγουν σε ένα Χέρι που ευλογεί! μου λέει ψιθυριστά… Ναι (όπως άκουσα
πολύ όμορφα από το στόμα ενός Παππούλη στον κόσμο) ο Ουρανός ευλόγησε τη
γη και φύτεψε πάνω της τον νέο Παράδεισο! Αυτός που χάθηκε με την αποστασία του
ανθρώπου, του ξαναχαρίστηκε από τον Θεό με την παντευλόγητη Εκκλησία Του.
Εσπερινός του Στρατιωτικού Μάρτυρα του Αγίου
Καλλιστράτου και των συν αυτώ… Ολοκαρδίως πόθησαν τον Χριστό και
υπερίσχυσαν του εχθρού του μισόκαλου με της πίστης μας το ανίκητο
το σθένος …
Η τράπεζα ακριβώς απέναντι απ την είσοδο του
Καθολικού, με την μεγάλη πλατιά μαρμάρινη σκάλα να σε οδηγεί μέσα της,
στρώθηκε στο απόγευμα της Τετάρτης με το πιο γευστικό άλαδο
φαγητό. Το μαρτύριο των Αθλητών του Χριστού ακούστηκε κατά τη διάρκεια του. Οι
τεράστιες Αγιογραφίες στον τοίχο μαγνήτιζαν συνέχεια την προσοχή σου, μα δεν σε
οδηγούσαν πουθενά αλλού παρά στα μέρη που ο Άγιος Καλλίστρατος μαζί με σαράντα
εννέα ακόμα Γενναίους πάλεψαν και κέρδισαν τα ασύγκριτα αιώνια.
Επιστρέψαμε στο Καθολικό για το Απόδειπνο με τους
Χαιρετισμούς. Μια εκπληκτική τάξη, απροσποίητη και αξιοσήμαντη επικρατούσε κατά
την διάρκειά τους. Η ημέρα φτάνει στο τέλος της. Οι Μοναχοί ετοιμάζονται για το
πιο σπουδαίο μέρος του κανόνα τους. Προσευχή, κομποσκοίνια, μετάνοιες, μελέτη,
δάκρυα και λιγοστή ανάπαυση σώματος.
Όλα αυτά θα γίνουν και θα πάρουν ευλογία
και δύναμη όταν στης Γλυκοφιλούσας την αγκαλιά γείρουν για
τελευταία φορά μες στην μέρα που κλείνει εκεί στ’ αριστερό προσκυνητάρι.
Καταφυγή και στερέωμα.. Αν δεις Φιλοθεΐτες να Την προσκυνούν όσο τα Χαίρε Της
ακούγονται, τότε θα νοιώσεις το αληθινό νόημα αυτών, των σαν βάλσαμο για
κάθε ταλαίπωρη ψυχή επιθέτων της Κυρίας Θεοτόκου …
Μπήκαμε έπειτα στη σειρά να προσκυνήσουμε τα Άγια
Λείψανα…
Λείψανο θα πει απομεινάρι … Μα όταν μπροστά σου
έχεις την δεξιά του Αγίου Χρυσοστόμου άφθορη σε σχήμα ευλογίας και όταν
ασπάζεσαι το πόδι της Αγίας Μαρίνας, αυτό που πάτησε τον Σατανά και βλέπεις το
δέρμα της να αγκαλιάζει ακόμα τον μηρό Της, τότε αισθάνεσαι πως δεν είναι αυτά
ό,τι απόμεινε απ τους Αγίους του Θεού, μα είναι οι ίδιοι οι Άγιοι εκεί
και παραστέκονται και βλέπουν και χαίρονται με την ευλάβειά σου και συμπονούν
με την ανάγκη σου …
Βγήκαμε έξω και κατευθυνθήκαμε προς την έκθεση της
Μονής …Στο δρόμο μας φώναξε ξανά ο Γερων Ισίδωρος. Ήθελε να μας δώσει ακόμα
κάτι απ τον Γέροντά του. Έναν ψηφιακό δίσκο που πάνω του έγραφε Άγιον Πάσχα -
Ι.Μ. Αγίου Αντωνίου Αριζόνα… Να δούμε και εμείς αυτά που …είδε εκείνος και
θαύμασε και πάντα γλυκά θα νοσταλγεί. Ο Πατήρ Γ μιλά στην έκθεση και δίνει
αφορμές για ωφέλιμη σκέψη και ψυχής ενδοσκόπηση. –Δεν ωφελεί αδερφοί μου η Αγία
Γνώση, εάν δεν είναι στον καιρό της και εάν δεν έχει τον αληθινό σκοπό. Η
γνώση δίνει αέρα στα μυαλά μας. Μα τα Θεία δεν μαθαίνονται … παθαίνονται.
Πάσχει κανείς με εσωτερικές αλλοιώσεις, Θείες αλλοιώσεις
που τις ενεργεί ο Θεός; Πάσχει με σκοπό να αλλοιωθεί μέσα του; Αυτός θέλει να
πάθει! Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει να αγαπάμε και λίγο τα βάσανα
αδερφοί μου …
Μέσα σε λίγες μόνο φράσεις ο Πάτερ Γ. συνόψισε
Χριστοδίδακτες παραινέσεις. Τα Θεία δεν μαθαίνονται …παθαίνονται! Δώσε αίμα για
να λάβεις πνεύμα … Έλκυσε την χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα απ την αρχοντική
αγάπη για τα δύσκολα, τα τεθλιμμένα… Θυμήθηκα τον Κυρ-Φώτη τον Κόντογλου
που έλεγε :
"Μετά χαράς δέχουμαι κάθε κακοπάθηση, γιατί
αλλοιώς δεν ανοίγουνε τα μάτια στο αληθινό το φως"
Λίγες στιγμές αργότερα τα ίδια σκέφτηκα μόλις
κάθισα αντίκρυ απ τον Γέροντα Λ. στο αρχονταρίκι.
Σαν να συνέχισε από εκεί που είχαμε μείνει λίγο
μόλις πριν:
-Όσοι αποθνήσκουν στερούμενοι θα ζήσουν αιώνια!
Παιδιά μου, ψάχνουμε συνεχώς κάποιον με αναμμένο
κερί. Πρέπει εμείς να ανάψουμε το κεράκι της πίστης! Να αρχίσουμε το έργο το
προσωπικό, το δικό μας. Να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Όσοι μετανοούν,
σταυρώνουν τον εαυτό τους συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις … Ας
σταυρώσουμε τα πάθη μας! Δυστυχώς όμως δεν έχουμε το φόβο της
διαρκούς παρουσίας του Θεού στη ζωή μας! Αν σήμερα πεθάνουμε
είμαστε σίγουροι ότι αγαπάμε τον Χριστό μας πιο πολύ απ τα πάθη μας;
Οι ματιές όλων χαμηλώνουν … Η συνείδηση ξεκινά τα
δικό της έργο. Το αρχονταρίκι της Φιλοθέου εκείνο το απόγευμα μοιάζει
έστω και για λίγες στιγμές με χωνευτήρι παθών. Κάθε λέξη του Γέροντα Λ.
χτυπά στο μέρος της καρδιάς. Κι είναι ο πόνος αλλιώτικος, άμοιαστος με κάθε
άλλον.
-Παιδιά μου να ασχολούμαστε με το έργο και όχι με
την περιέργεια … Τα περί βρίσκονται κάτω απ τον ουρανό …
Να χουμε πραότητα, όχι φαινομενική … Δεν
διαπιστώνεις αν έχεις εσωτερική γαλήνη όταν είσαι ήρεμος… μα όταν σε πολιορκεί
ο θυμός …Τι είναι ο θυμός; Είναι η διεκδίκηση των επιθυμιών. Έλεγε ο Άγιος
Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Εάν έχεις το χέρι σου σπασμένο, το σηκώνεις σ’ αυτόν που
σε θυμώνει; Έτσι πρέπει να είναι και οι καρδιές μας… Καρδία συντετριμμένη
και τεταπεινωμένη ο Θεός ουκ εξουδενώσει!
Καμιά αβαρία να μην έχει η συνείδησή μας. Τίποτα να
μην την δυσκολεύει …
Θυμήθηκε αυτόν που συνεχώς δίδασκε περί καθαρής
συνειδήσεως, τον παππού του Ιωσήφ τον ησυχαστή όταν εκείνος ως
Λαϊκός ακόμα ξεκινούσε τον δύσβατο επίγειο δρόμο του.
–Τότε ο Φραγκίσκος όπως ήταν το κοσμικό του όνομα είχε συνεταιριστεί με κάποιον.
Κάποια στιγμή ο συνεταιρισμός από υπαιτιότητα του άλλου διαλύθηκε. Όταν ήρθε η
ώρα να λογαριαστούν, παράφορα και εξόφθαλμα ο Φραγκίσκος αδικήθηκε. Τότε
είχε ρώμη σωματική απίστευτη και θα μπορούσε αλλιώς και με τη βία να
διεκδικήσει το δίκιο του … Αυτός όμως έκανε κάτι χειρότερο για το οποίο
μετάνιωνε σε όλην την υπόλοιπη ζωή του. Είπε στον πρώην συνέταιρό του: Απ’ το
Θεό να το’ βρεις! Και εκείνος πηγαίνοντας για το σπίτι του σκοτώθηκε στο δρόμο
από αυτοκίνητο! Τότε ο Γέροντας φοβήθηκε του Θεού την αποτομιά! Βίωσε με
πόνο ψυχής το Ευλογείτε και μην καταράσθε! Κατάλαβε επίσης ότι ο
Θεός ναι μεν είναι μακρόθυμος μα κάποτε- κάποτε είναι και απότομος στην κρίση
του μιας και μόνο Αυτός ξέρει της ψυχής το συμφέρον και έχει
του καθενός τα μέτρα… Γι αυτό και ο ίδιος ο Κύριος υπέδειξε στον
Φραγκίσκο τον ησυχαστικό δρόμο. Κάποτε που ξαναασχολήθηκε με το εμπόριο
του παρουσιάστηκε και του είπε: Δεν θέλω παιδί μου να εμπορεύεσαι την πρόσκαιρη
πραμάτεια! Γι αυτό ο Γέρων Ιωσήφ έφυγε απ τα μάταια και αναζήτησε τον Μόνο Θεό
στης προσευχής το Φως το ατελεύτητο.
Αυτό το φως αναζητούσε στα πρώτα του
Αθωνικά σκιρτήματα ο Άγιος Πατήρ μόλις ανέβαινε ως το σπήλαιο του Αγίου
Αθανασίου, για να ανάψει το καντηλάκι της Παναγίας της Εγγυήτριας, της
εικόνας που θαυματουργικά σκαρφάλωσε στο Ιερό βουνό, αυτής που έβαλε την πρώτη
της μετάνοια η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, λαμβάνοντας υπόσχεση και εγγύηση
βοηθείας από την Παναγία, λίγο πριν αναχωρήσει για της ερήμου τα ζοφερά
τα παλαίσματα. Εκεί προσευχόταν ο Γέροντας νοιώθοντας του Θαβωρείου φωτός
το δέος λέγοντας αυτά τα λόγια: Συ Κύριε που μεταμορφώθηκες έλα να
μεταμορφώσεις και εμένα. Στείλε μια ακτίνα από το Φως της Χάρης Σου! Άρχισε να
λέει τότε την ευχή και έλαμψε για πάντα το γύρω του και το μέσα του ….
Πέρασαν αλησμόνητα δυο περίπου ώρες .
Τα καντηλάκια στο διπλανό ξωκκλήσι του Αη Νικόλα
δίπλα στο δωμάτιό μας ήδη είχαν φωτίσει της νύχτας τον ερχομό. Συνεπαρμένοι από
αυτά που ακούσαμε μα κυρίως νοιώσαμε ολημερίς, τα επαναλαμβάναμε, τονίζοντας
στην μνήμη μας όλα εκείνα που θα έπρεπε πλέον να βιώσουμε, ώστε να μην
καταστούμε εν εκείνη τη ημέρα αναπολόγητοι …Μιλούσαμε δυνατά, με
ενθουσιασμό και κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε πως οι Λευκορώσοι αδερφοί μας
που είχαν πέσει για ύπνο δεν μπορούσαν να ησυχάσουν. Κι όμως για αρκετή
ώρα ούτε δυσανασχέτησαν ούτε είπαν το παραμικρό, όπως θα έκανα εγώ σε παρόμοια
περίπτωση .. με νομιζόμενη διάκριση … Η ευγένειά τους η απροσποίητη και η βαθιά
αγάπη για τα Θεία που πήγαζε από κάθε τους κίνηση θα τους συνοδεύουν στις
σελίδες της Αγιορείτικης της θύμισής μας. Λίγες ώρες αργότερα σηκώθηκαν
πρώτοι απ τις 3 για να ναι στις ακολουθίες, αν και πολύ πιο κουρασμένοι
μιας και είχαν διανύσει πολλά χιλιόμετρα διασχίζοντας το Όρος απ άκρη σ άκρη με
τα πόδια . Εκ του ύπνου ανιστάμενοι, σαν να βόησαν με
αυτήν τους την ζηλευτή φιλακολουθία τον ύμνο των Αγγέλλων: Άγιος
Άγιος Άγιος ει ο Θεός! Στο στασίδι αργότερα ο νέος κοιμάται. Ο Αριστοτέλης τον
παρατηρεί και θαυμάζει την γαλήνια όψη του. Μέσα στο ….πλοίο που ταξιδεύει
νοιώθει παιδί του Χριστού … Ασφαλής και δίκαιος ο λίγος ύπνος του στου
μεσονυκτικού τα άγια τα γράμματα ….
Ο Γέροντας Νικόδημος εξομολογεί μέσα στο σκοτάδι. Η
αυστηρή επιβλητική όψη του Ηγουμένου της Φιλοθέου δίνει τη θέση της
στην γλυκιά παραίνεση στην πατρική ορμήνια…
Κύλησε ο χρόνος με κατάνυξη απερίγραπτη και
φωνές υπερκόσμιες. Προσκυνήσαμε με τάξη όλες τις εικόνες και πλησιάσαμε το Άγιο
Ποτήριο. Μια αλυσίδα ανθρώπινη γεμάτη από αγάπη και δίψα για τα Θεία
μυστήρια σχηματίστηκε ως του ζώντος Θεού, τον άσπαστο τον Κρίκο που μας
ενώνει σε ένα σώμα…
Σύσσωμοι και σύναιμοι Κυρίου των δυνάμεων ….
(συνεχίζεται)
νώντας σκοπετέας
/Ημερολόγιο Όρους 2013
Πρώτη δημοσίευση στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
