Η ιστορία μας αναφέρεται σε μία 87 χρονη φοιτήτρια που ονομάζεται Rose. (Αφηγείται ένας συμμαθητής της.)
Η πρώτη ημέρα του σχολείου. Ο καθηγητής μας συστήθηκε και μας προκάλεσε να γνωρίσουμε κάποιον που δεν ξέρουμε ήδη.
Σηκώθηκα να κοιτάξω γύρω μου, όταν ένα απαλό χέρι άγγιξε τον ώμο μου. Γύρισα και βρήκα μια γριούλα να με κοιτάει με ένα χαμόγελο που ακτινοβολούσε.
Είπε, «Γεια σου όμορφε. Το όνομά μου είναι Rose. Είμαι ογδόντα επτά χρονών. Μπορώ να σου δώσω μια αγκαλιά;»
Γέλασα και με ενθουσιασμό ανταποκρίθηκα, «Φυσικά και μπορείτε!» Και μου έδωσε μια τεράστια σφιχτή αγκαλιά.
«Γιατί ήρθες στο κολέγιο σε τόσο νεαρή, αθώα ηλικία;» ρώτησα.
Εκείνη απάντησε χαριτολογώντας: «Είμαι εδώ για να συναντήσω ένα πλούσιο άντρα, να παντρευτώ, και να κάνω παιδιά…»
«Όχι σοβαρά», ρώτησα. Ήμουν περίεργος να μάθω τα κίνητρα που την κάναν να λάβει αυτή την πρόκληση στην ηλικία της.
«Πάντα ονειρευόμουν να έχω μια εκπαίδευση κολεγίου και τώρα είμαι εδώ για να πάρω μια!», Μου είπε.
Μετά το μάθημα περπατήσαμε στο κτίριο φοιτητικής ένωσης και μοιραστήκαμε ένα milkshake σοκολάτα. Γίναμε φίλοι άμεσα. Κάθε ημέρα για τους επόμενους τρεις μήνες, μιλούσαμε ασταμάτητα. Ήμουν πάντα γοητευμένος ακούγοντας αυτή τη «μηχανή του χρόνου»
η οποία μοιράστηκε τη σοφία της και την εμπειρία της μαζί μου.
Κατά τη διάρκεια του έτους, η Rose έγινε ένα εικονίδιο στην πανεπιστημιούπολη και έκανε εύκολα φίλους όπου κι αν πήγαινε. Αγαπούσε να ντύνεται εκκεντρικά και να τραβάει την προσοχή από τους άλλους μαθητές. Με λίγα λόγια το ζούσε!
Στο τέλος του εξαμήνου καλέσαμε τη Rose να μιλήσει σε συμπόσιο του ποδοσφαίρου μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μας δίδαξε.
Καθώς ανέβηκε στο βάθρο άρχισε να παραδίδει το αίτημα ομιλίας, έριξε τα τρία από τα πέντε φύλλα στο πάτωμα. Απογοητευμένη και με λίγη αμηχανία, έσκυψε στο μικρόφωνο και απλά είπε:
«Λυπάμαι που είμαι τόσο νευρική. Παράτησα την μπύρα τη Σαρακοστή και το ουίσκι με σκοτώνει! Ποτέ δεν θα πάρω πίσω την ομιλία μου, ώστε έτσι επιτρέψτε μου να πω σε εσάς τα εξής.»
Όσο γελάγαμε καθάρισε το λαιμό της και άρχισε.
«Δεν σταματήσαμε να παίζουμε επειδή γεράσαμε! Έχουμε γεράσει, γιατί σταματήσαμε να
παίζουμε. Υπάρχουν μόνο τέσσερα μυστικά για να μείνετε νέοι, το να παραμένουμε χαρούμενοι, και το να κυνηγάμε την επίτευξη της επιτυχίας. Θα πρέπει να γελάτε και να βρίσκεται χιούμορ κάθε μέρα.
Πρέπει να έχεις πάντα ένα όνειρο. Χωρίς όνειρά και στόχους πεθαίνεις.
Έχουμε τόσους πολλούς ανθρώπους που περπατούν γύρω μας, που είναι νεκροί και δεν το ξέρουν καν! Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ του γερνάω και του ωριμάζω.»
Ο καθένας μπορεί να μεγαλώσει και να γεράσει. Αυτό δεν χρειάζεται κανένα ταλέντο ή ικανότητα. Η ιδέα είναι να μεγαλώνεις βρίσκοντας πάντα ευκαιρίες στις αλλαγές της ζωής και να έρχεσαι σε τριβή με κάτι νέο που θα μάθεις και μέσα από αυτό ωριμάζεις σιγά σιγά.
Οι ηλικιωμένοι συνήθως δεν νιώθουν λύπη του για ότι κάνανε, αλλά για πράγματα που δεν κάνανε. Οι μόνοι άνθρωποι που φοβούνται τον θάνατο είναι εκείνοι που έχουν μετάνοιες.
Στο τέλος του έτους η Rose τελείωσε την πτυχιακή της στο κολέγιο που είχε αρχίσει πριν από τόσα χρόνια και μια εβδομάδα μετά την αποφοίτησή η Rose πέθανε ειρηνικά στον ύπνο της.
Πάνω από δύο χιλιάδες φοιτητές παραβρεθήκατε στην κηδεία της και έπειτα στο αφιέρωμα για την υπέροχη γυναίκα που δίδαξε με το παράδειγμά της πως ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις αυτό που ενδεχομένως να μπορούσες να γίνεις.
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ, το να μεγαλώνουμε και κατ” επέκταση να γερνάμε είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ. Το να ωριμάζουμε είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ.
Είναι στο χέρι μας να γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε! Κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο!
Επίσης κάπου εδώ θέλω να προσθέσω τη δίκη μου γνώμη περί κολεγίων…
Δε πιστεύω πως είναι ο μόνος τρόπος εκμάθησης! Ίσα ίσα πιστεύω πως υπάρχουν άπειροι εναλλακτικοί τρόποι χωρίς να ξοδέψεις τόσα λεφτά και χρόνο από τη ζωή σου.
«If education is the key then school is the lock».
Η πρώτη ημέρα του σχολείου. Ο καθηγητής μας συστήθηκε και μας προκάλεσε να γνωρίσουμε κάποιον που δεν ξέρουμε ήδη.
Σηκώθηκα να κοιτάξω γύρω μου, όταν ένα απαλό χέρι άγγιξε τον ώμο μου. Γύρισα και βρήκα μια γριούλα να με κοιτάει με ένα χαμόγελο που ακτινοβολούσε.
Είπε, «Γεια σου όμορφε. Το όνομά μου είναι Rose. Είμαι ογδόντα επτά χρονών. Μπορώ να σου δώσω μια αγκαλιά;»
Γέλασα και με ενθουσιασμό ανταποκρίθηκα, «Φυσικά και μπορείτε!» Και μου έδωσε μια τεράστια σφιχτή αγκαλιά.
«Γιατί ήρθες στο κολέγιο σε τόσο νεαρή, αθώα ηλικία;» ρώτησα.
Εκείνη απάντησε χαριτολογώντας: «Είμαι εδώ για να συναντήσω ένα πλούσιο άντρα, να παντρευτώ, και να κάνω παιδιά…»
«Όχι σοβαρά», ρώτησα. Ήμουν περίεργος να μάθω τα κίνητρα που την κάναν να λάβει αυτή την πρόκληση στην ηλικία της.
«Πάντα ονειρευόμουν να έχω μια εκπαίδευση κολεγίου και τώρα είμαι εδώ για να πάρω μια!», Μου είπε.
Μετά το μάθημα περπατήσαμε στο κτίριο φοιτητικής ένωσης και μοιραστήκαμε ένα milkshake σοκολάτα. Γίναμε φίλοι άμεσα. Κάθε ημέρα για τους επόμενους τρεις μήνες, μιλούσαμε ασταμάτητα. Ήμουν πάντα γοητευμένος ακούγοντας αυτή τη «μηχανή του χρόνου»
η οποία μοιράστηκε τη σοφία της και την εμπειρία της μαζί μου.
Κατά τη διάρκεια του έτους, η Rose έγινε ένα εικονίδιο στην πανεπιστημιούπολη και έκανε εύκολα φίλους όπου κι αν πήγαινε. Αγαπούσε να ντύνεται εκκεντρικά και να τραβάει την προσοχή από τους άλλους μαθητές. Με λίγα λόγια το ζούσε!
Στο τέλος του εξαμήνου καλέσαμε τη Rose να μιλήσει σε συμπόσιο του ποδοσφαίρου μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μας δίδαξε.
Καθώς ανέβηκε στο βάθρο άρχισε να παραδίδει το αίτημα ομιλίας, έριξε τα τρία από τα πέντε φύλλα στο πάτωμα. Απογοητευμένη και με λίγη αμηχανία, έσκυψε στο μικρόφωνο και απλά είπε:
«Λυπάμαι που είμαι τόσο νευρική. Παράτησα την μπύρα τη Σαρακοστή και το ουίσκι με σκοτώνει! Ποτέ δεν θα πάρω πίσω την ομιλία μου, ώστε έτσι επιτρέψτε μου να πω σε εσάς τα εξής.»
Όσο γελάγαμε καθάρισε το λαιμό της και άρχισε.
«Δεν σταματήσαμε να παίζουμε επειδή γεράσαμε! Έχουμε γεράσει, γιατί σταματήσαμε να
παίζουμε. Υπάρχουν μόνο τέσσερα μυστικά για να μείνετε νέοι, το να παραμένουμε χαρούμενοι, και το να κυνηγάμε την επίτευξη της επιτυχίας. Θα πρέπει να γελάτε και να βρίσκεται χιούμορ κάθε μέρα.
Πρέπει να έχεις πάντα ένα όνειρο. Χωρίς όνειρά και στόχους πεθαίνεις.
Έχουμε τόσους πολλούς ανθρώπους που περπατούν γύρω μας, που είναι νεκροί και δεν το ξέρουν καν! Υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ του γερνάω και του ωριμάζω.»
Ο καθένας μπορεί να μεγαλώσει και να γεράσει. Αυτό δεν χρειάζεται κανένα ταλέντο ή ικανότητα. Η ιδέα είναι να μεγαλώνεις βρίσκοντας πάντα ευκαιρίες στις αλλαγές της ζωής και να έρχεσαι σε τριβή με κάτι νέο που θα μάθεις και μέσα από αυτό ωριμάζεις σιγά σιγά.
Οι ηλικιωμένοι συνήθως δεν νιώθουν λύπη του για ότι κάνανε, αλλά για πράγματα που δεν κάνανε. Οι μόνοι άνθρωποι που φοβούνται τον θάνατο είναι εκείνοι που έχουν μετάνοιες.
Στο τέλος του έτους η Rose τελείωσε την πτυχιακή της στο κολέγιο που είχε αρχίσει πριν από τόσα χρόνια και μια εβδομάδα μετά την αποφοίτησή η Rose πέθανε ειρηνικά στον ύπνο της.
Πάνω από δύο χιλιάδες φοιτητές παραβρεθήκατε στην κηδεία της και έπειτα στο αφιέρωμα για την υπέροχη γυναίκα που δίδαξε με το παράδειγμά της πως ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις αυτό που ενδεχομένως να μπορούσες να γίνεις.
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ, το να μεγαλώνουμε και κατ” επέκταση να γερνάμε είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ. Το να ωριμάζουμε είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ.
Είναι στο χέρι μας να γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε! Κανένα όνειρο δεν είναι άπιαστο!
Επίσης κάπου εδώ θέλω να προσθέσω τη δίκη μου γνώμη περί κολεγίων…
Δε πιστεύω πως είναι ο μόνος τρόπος εκμάθησης! Ίσα ίσα πιστεύω πως υπάρχουν άπειροι εναλλακτικοί τρόποι χωρίς να ξοδέψεις τόσα λεφτά και χρόνο από τη ζωή σου.
«If education is the key then school is the lock».
