Η απάντηση λέγεται νεοβυζαντινισμός...

...με την έννοια της ήπιας δύναμης, της υψηλής διπλωματίας και στρατηγικής που ασκούσαν οι Βυζαντινοί. Ο βυζαντινός δικέφαλος κοιτούσε και προς τη Δύση και προς την Ανατολή.

σχόλιο Γ.Θ : Η αετίσια όψη σε Δύση και Ανατολή και η κατεύθυνση - πέταγμα στον Ουρανό.
Αυτός ήταν ο προορισμός της Αγίας Ρωμανίας και για αυτό τον προορισμό πρέπει να την αναστήσουμε.
 

Επιστροφή του Ελληνισμού στην ανατολική Μεσόγειο και στην Ιστορία

του Σταύρου Καρκαλέτση
Ιστορικός, Αμυντικός Αναλυτής

Μπορεί να μην αρέσει ως διαπίστωση, αλλά θα την πούμε, καταμεσής του από κάθε άποψη χειμώνα, τώρα που ήρθε η νέα χρονιά. Ο Ελληνισμός και τα δύο κράτη του παραπαίουν, με κίνδυνο να εξέλθουν της δίνης παντελώς κατεστραμμένα. Ίσως και εντός του 2014.
Οι Αγορές και η υπερεθνική αυτοκρατορία του Χρήματος, επέλεξαν τον ελληνικό λαό –καθόλου τυχαία- για να δοκιμαστεί η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα δικά τους υπερεθνικά οικονομικά κέντρα.

Δεν ξέρουμε πόσο σοβαρά ασχολούνται οι ηγέτες μας ή αν ασχολούνται καν με μία δυνητική αξιοποίηση της εν υπνώσει ισχύος του ελληνικού κόσμου. Εμείς μιλάμε για στρατηγική που θα ορίζεται και θα περιγράφεται μέσα σε ένα Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα, μία «Χάρτα του Ελληνισμού», με όραμα που να αναδύει πατριωτικό πραγματισμό. Γιατί δεν μπορεί να συνιστά όραμα η εξασφάλιση της επόμενης δόσης και το παγωμένο χαμόγελο του Τόμσεν.

Το 2014 βρίσκει την πατρίδα μας να παλεύει από τη μία να αποφύγει την χρεοκοπία και, από την άλλη, να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα. Το τελευταίο ας μην θεωρηθεί κινδυνολογία, αφού καταντήσαμε άκρως ελκυστικός στόχος με την απαξίωση της εθνικής άμυνας και ό,τι εθνικού. Και, εν πάση περιπτώσει, οικονομία ξαναχτίζεις, εδαφικό ακρωτηριασμό αποκαθιστάς; Ίμβρος και Κερύνεια μας δίδαξαν κάτι;

Το 2014, ισοπεδωμένοι, μνημιοκρατούμενοι, θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ανηλεή ολιστική επίθεση των Αγορών και των δανειστών μας. Αλλά και ενός μεγάλου μέρους της εγχώριας «ελίτ» των πολιτικών και διανοουμένων.

Ποιος θα αναστήσει την Ελλάδα, όταν στον χώρο των ιδεών κυριαρχεί μία απεθνοποιημένη, εθνοαλλεργική μεταμοντέρνα κάστα, η οποία θεωρεί την παράδοση, την Ορθοδοξία, την ίδια τη realpolitik στα εθνικά ζητήματα «ενοχλητικούς αναχρονισμούς» που πρέπει να αποβληθούν;

Είναι τραγικό. Οι πλέον εξέχοντες ανθρωπιστές της δύσης δέχονται ως πολλαπλή αφετηρία το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τη βυζαντινή κληρονομιά και η εγχώρια «διανόηση» αυτή την προίκα την θεωρεί βάρος!

Μόνο που το παρελθόν δεν σε περιορίζει στο παρόν. Αντίθετα, μπορεί να γίνει όπλο. Κράτη ισχυρά, όπου η τεχνολογία τρέχει, που το γεωστρατηγικό τους βάρος αυξάνει, που η οικονομία τους ανέρχεται, χρησιμοποιούν θρησκεία και παράδοση ως τέτοια όπλα. Η Ρωσία και το Ισραήλ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Δεν μιλάμε για στείρα θρησκοληψία, όπως σίγουρα οι εθνοφοβικοί θα μας κατηγορήσουν. Μιλάμε για αξιοποίηση του παράγοντα Ορθοδοξία και της δικής μας αυτοκρατορικής μνήμης ως συνεκτικού στοιχείου του έθνους και ψυχολογικό όπλο συλλογικής αντίστασης, πριν η κατάρρευση γίνει ολοκληρωτική.

Να γιατί απαιτείται ολική επαναφορά (και) στη λευχαιμική εξωτερική πολιτική. Και η απάντηση λέγεται νεοβυζαντινισμός. Όχι βεβαίως, ως αντίρροπο του επεκτατικού Νταβουτόγλειου νέο-0θωμανισμού, αλλά με την έννοια της ήπιας δύναμης, της υψηλής διπλωματίας και στρατηγικής που ασκούσαν οι Βυζαντινοί. Ο βυζαντινός δικέφαλος κοιτούσε και προς τη Δύση και προς την Ανατολή. Η Ελλάδα θα μπορούσε να παραδειγματιστεί από τη νέα ρωσική ιδεολογία, όπου ο νέο-βυζαντινισμός καθίσταται ιδεολογικός βατήρας μίας ισχυρής ευρασιατικής Ρωσίας. Άρα, πολιτική πολλαπλών συμμαχιών, σε αμοιβαία βάση και όχι με το να είμαστε μονομερώς ταγμένοι εκεί που μας εμπαίζουν.

Το μέλλον των Βαλκανίων, της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, θα καθοριστεί από τη σύγκρουση των δυνάμεων της νέο-ορθοδοξίας με αυτές του ισλαμικού νέο-οθωμανισμού. Στο γεωπολιτικό σχήμα που εξελίσσεται, δυστυχώς, σε συγκρουσιακό, στα όρια της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής (δυτικό νέο-φιλελεύθερο – ευρασιατικό νέο-ορθόδοξο – σουνιτικό νέο-ισλαμικό), εμείς πρέπει να κάνουμε τις δικές μας επιλογές. Και αν πολιτικά και αμυντικά είμαστε προσδεδεμένοι στη Δύση, πρέπει να ανοιχτούμε και προς την Ανατολή.

Μία υψηλή στρατηγική μπορεί να υπηρετήσει ένα ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο, πατριωτικό Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα, που δεν διαθέτει ο Ελληνισμός, που να φέρει επιτέλους την Ελλάδα ξανά στην Ανατολική Μεσόγειο, που να ενοποιήσει λειτουργικά τις δύο κρατικές υποστάσεις του Ελληνισμού, με κατ’ ουσίαν μία και κοινή θάλασσα ανυπολόγιστης γεωστρατηγικής αξίας από την Αδριατική και τους Οθωνούς, μέχρι το Παραλίμνι της Κύπρου.

Πανεθνικό στρατηγικό δόγμα, σημαίνει φερ’ ειπείν, μόνιμο συμβούλιο στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας και Κύπρου. Και από κάτω, δύο υποσυμβούλια για την άμυνα και την ενέργεια. Κοντολογίς, δύο κράτη, μία πολιτική. Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα σημαίνει γενναία (αλλά και αμοιβαία) ανοίγματα προς το Ισραήλ, τη Ρωσία, τη Γαλλία, όσους τέλος πάντων μας στηρίζουν στον ΟΗΕ και αλλού. Σημαίνει πατριωτικός πραγματισμός και όχι δουλοπρέπειες του στυλ «οι γερμανοί είναι φίλοι μας».

Στην εξωτερική πολιτική υπάρχει, λοιπόν, το γεωστρατηγικό όραμα: στο γεωγραφικό άκρο της ηπείρου μας, «επιστρέφοντας» στα νερά του Κίμωνα και της Κύπρου, ο Ελληνισμός σταδιακά να καταστεί ο πολύτιμος «ενδιάμεσος χώρος» Δύσης και Ανατολής σε πολλαπλούς ρόλους και συμμαχίες, σε θέση ισχύος.

Ένα τέτοιο Πανεθνικό Στρατηγικό Δόγμα, όπως αυτό που προτείνουμε, εάν βρεθούν τα ριζοσπαστικά πολιτικά υποκείμενα υλοποίησής του, μπορεί να φέρει τη σωτηρία και έπειτα την ανύψωση. Είμαστε σαφείς. Μιλάμε για εμφάνιση ηγετικού υποκειμένου, ικανού να εφαρμόσει υψηλή στρατηγική.

Προφανώς δεν μιλάμε για τις σημερινές κυβερνήσεις της απόλυτης υποταγής και εξάρτησης σε Αθήνα και Λευκωσία. Μιλάμε για οραματική στρατηγική του Ενιαίου Ελληνισμού και όχι για μικροελλαδική φοβική εξωτερική πολιτική.

Θεωρούμε πως μόνο αν βρεθεί εθνική ηγεσία αποφασισμένη να πάει κόντρα στα μνημονιακά και λοιπά αφεντικά, υπάρχει μία πιθανότητα να γλιτώσει ο λαός μας τα χειρότερα. Δεν μιλούμε για μία επαναφορά των δυο ελληνικών κρατών στο 2000 ή έστω στο 2010. Μιλούμε για αποφυγή μίας πολύ μεγαλύτερης καταστροφής που ετοιμάζεται για τα δυο ελληνικά κράτη και για τον Ελληνισμό συνολικά.

Διότι, τώρα ο χρόνος κυλά αντίστροφα και τα ραντεβού της ιστορίας μαζί μας θα γίνονται όλο και πιό αμείλικτα.

Περιοδικό «Επίκαιρα»

http://kostasxan.blogspot.gr