Αλ Αχέντ, πρακτορείο IRIB (Ιράν, γαλλική έκδοση) (μτφ. Κριστιάν)
Πρώτον, «Η παραίτηση της Συρίας από τα χημικά όπλα της θα εφαρμοστεί ταυτόχρονα με την αποκήρυξη της χρήσης βίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες». Η δήλωση αυτή σημαίνει μια σαφή δέσμευση της Ρωσίας για την ασφάλεια της Συρίας ως στρατηγικό σύμμαχο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δύσης.
Δεύτερον, «Η Συρία θεωρούσε το χημικό οπλοστάσιο της ως στρατηγικό όπλο κατά των πυρηνικών όπλων του Ισραήλ». Το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι τα ισραηλινά πυρηνικά όπλα τώρα είναι από δω και στο εξής αντικείμενο συζητήσεων και θα είναι, μακροπρόθεσμα, μέρος οποιασδήποτε συνολικής διευθέτησης της κρίσης στην περιοχή. Αλλά το ζήτημα των πυρηνικών όπλων θα τεθεί, βραχυπρόθεσμα, σε κάθε διαπραγμάτευση για το πυρηνικό ζήτημα του Ιράν σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Ωστόσο, το σημαντικότερο σε αυτή τη δήλωση, είναι η απόφαση της Μόσχας να βάλει τη Συρία κάτω από τη πυρηνική ομπρέλα της επειδή παραιτήθηκε από την αποτρεπτική δύναμη των χημικών όπλων.
Μέσα σε λίγες ώρες, εκτονώθηκε ο αμερικανικός πόλεμος εναντίον της Συρίας. Οι Ρώσοι αναγγείλαν την πρωτοβουλία να τεθεί το συριακό χημικό οπλοστάσιο υπό διεθνή εποπτεία σε αντάλλαγμα για τη διακοπή της επίθεσης. Η Δαμασκός συμφώνησε αμέσως. Η Ουάσιγκτον ανταποκρίθηκε θετικά, αλλά με εικονική σύνεση. Πράγματι, ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, αποκάλυψε γρήγορα ότι η πρωτοβουλία έχει συμφωνηθεί από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο Ρώσος πρόεδρος και ο Αμερικανός ομόλογός του, είχαν συζητήσει το θέμα σε περίοδο πλήρους χάσματος μεταξύ των δύο στρατοπέδων.
Ως εκ τούτου, διευκρινίστηκαν
οι κανόνες του παιγνιδιού μεταξύ των δύο δυνάμεων. Η Δαμασκός και η Τεχεράνη
συμφώνησαν με τους Ρώσους για την κοινή στρατηγική διαχείρισης της σύγκρουσης. Αλλά
στο άλλο στρατόπεδο, όπου βρίσκονται οι υποδεέστεροι, όχι οι σύμμαχοι,
διαπιστώνουμε μόνο έκπληξη, απογοήτευση και θρήνο. Σαν να κλάψει ο
επικεφαλής του λεγόμενου «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» στο όνομα του Bandar bin
Sultan, του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και άλλων μίζερων προσώπων: Θέλουμε να γίνει
η επίθεση.
Αλλά ο κόσμος αυτών των
ημερών ανήκει στους μεγάλους, οι πράκτορες,
οι προδότες και οι μοχθηροί δεν είναι παρά όργανα.
Η αμερικανική δεξιά εφημερίδα Wall Street Journal, συμβάδισε με αυτούς τους μίζερους: προειδοποίησε ότι οι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή δεν θα μπορέσουν να τις εμπιστεύονται. Η εφημερίδα προειδοποίησε και για την πιθανότητα απώλειας της αμερικανικής εξουσίας στην Αίγυπτο. Η χώρα αυτή θα είναι το έπαθλο για όποιον θα νικήσει στην περιοχή.
Η συνεχιζόμενη σύγκρουση είναι πολύ περίπλοκη. Περιέχει πολλά μπερδεμένα αρχεία. Σημεία που πρέπει να συμφωνηθούν και άλλα έτοιμα να εκραγούν. Και αν δεν πρέπει να αγνοήσουμε το μέγεθος και τον ρόλο των διαφόρων περιφερειακών και διεθνών δυνάμεων, πρέπει να υπερισχύσει η πρώτη αλήθεια για την καλή κατανόηση των εξελίξεων και να τις προβλέψουμε. Η σύγκρουση διεξάγεται μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων: της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στον αραβικό κόσμο, ορισμένοι ηγέτες, πολιτικοί και διαμορφωτές της πολιτικής δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η περίοδος του μονοπολικού κόσμου έχει ήδη τελειώσει και ότι βρισκόμαστε ήδη στη φάση ενός πολυπολικού κόσμου, στα πλαίσια δύο στρατοπέδων, ρωσικού και αμερικανικού.
Η αμερικανική δεξιά εφημερίδα Wall Street Journal, συμβάδισε με αυτούς τους μίζερους: προειδοποίησε ότι οι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή δεν θα μπορέσουν να τις εμπιστεύονται. Η εφημερίδα προειδοποίησε και για την πιθανότητα απώλειας της αμερικανικής εξουσίας στην Αίγυπτο. Η χώρα αυτή θα είναι το έπαθλο για όποιον θα νικήσει στην περιοχή.
Η συνεχιζόμενη σύγκρουση είναι πολύ περίπλοκη. Περιέχει πολλά μπερδεμένα αρχεία. Σημεία που πρέπει να συμφωνηθούν και άλλα έτοιμα να εκραγούν. Και αν δεν πρέπει να αγνοήσουμε το μέγεθος και τον ρόλο των διαφόρων περιφερειακών και διεθνών δυνάμεων, πρέπει να υπερισχύσει η πρώτη αλήθεια για την καλή κατανόηση των εξελίξεων και να τις προβλέψουμε. Η σύγκρουση διεξάγεται μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων: της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στον αραβικό κόσμο, ορισμένοι ηγέτες, πολιτικοί και διαμορφωτές της πολιτικής δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η περίοδος του μονοπολικού κόσμου έχει ήδη τελειώσει και ότι βρισκόμαστε ήδη στη φάση ενός πολυπολικού κόσμου, στα πλαίσια δύο στρατοπέδων, ρωσικού και αμερικανικού.
Πράγματι, η Ρωσία, ακόμη και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν έχει χάσει τους τεράστιους φυσικούς πόρους της, τις βασικές υποδομές ως σύγχρονη βιομηχανική χώρα ή την στρατιωτική συμβατική και πυρηνική βιομηχανία. Η Ρωσία έχασε περισσότερο τη κρατική δομή και τη στρατηγική πολιτική βούληση για να διαχειριστεί ό, τι διαθέτει για ένα εθνικό σχέδιο. Αυτό, μεταξύ των άλλων, επέτυχε η κυβέρνηση του Πούτιν. Τα σχέδιά του ήταν γρήγορα επιτυχή. Η ρωσική οικονομία είναι πλέον ισχυρή, χωρίς κρίση, ο στρατός επίσης ισχυρός και εκσυγχρονισμένος με τεράστιους προϋπολογισμούς. Ένας επαγγελματικός στρατός, που ιδρύθηκε με εθνική και λαϊκή βάση. Τέλος, το βιοτικό επίπεδο των Ρώσων είναι γενικά το καλύτερο στον κόσμο. Οι δυτικές στατιστικές δείχνουν ότι το 77% των Ρώσων είναι «ευτυχισμένοι».
Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιπροσωπεύουν μια γιγαντιαία διεθνή δύναμη, οικονομικά και στρατιωτικά. Αλλά αυτή η χώρα αντιμετωπίζει τρεις κρίσεις: τη χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, τη κοινωνική κρίση κάτω από την οποία ζυμώνει η επανάσταση των φτωχών και περιθωριοποιημένων και την κρίση των δαπανηρών πολέμων, που απέτυχαν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Οι ΗΠΑ έχουν σύμμαχους στην Ευρώπη και υφισταμένους στη Μέση Ανατολή. Η Ρωσία έχει μεγάλους συμμάχους, όπως τη Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική. Διαθέτει επίσης ισχυρούς συμμάχους στην περιοχή, όπως το Ιράν, τη Συρία και την Χεζμπολάχ.
Δείτε το πανόραμα, τις ισορροπίες, θυμίζουν τις αρχές της δεκαετίας του '60.
Τον Αύγουστο του 1962 οι Ηνωμένες Πολιτείες βρήκαν μια δικαιολογία για να εξαπολύσουν πόλεμο κατά της Κούβας. Είχαν προσπαθήσει να ανατρέψουν τον Πρόεδρο Φιντέλ Κάστρο μέσω του ανταρτικού πολέμου με μισθοφόρους (επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων), αλλά υπέστησαν πλήγμα. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακάλυψαν ότι η Σοβιετική Ρωσία είχε αναπτύξει πυρηνικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς στο έδαφος της Κούβας, ο κόσμος όλος βυθίστηκε στο φόβο ενός παγκοσμίου πολέμου. Ο Δημοκρατικός πρόεδρος των Οι ΗΠΑ John Kennedy δεν ήθελε τον πόλεμο. Αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα αδιέξοδο. Όταν και τα δύο μέρη προσέγγισαν το χείλος της αβύσσου, κατάληξαν σε συμφωνία με την πρωτοβουλία του πρόεδρου της Σοβιετικής Ένωσης Nikita Khrotchov: η Μόσχα αποσύρε τους πυραύλους της και η Ουάσιγκτον συμφώνησε να μην επιτεθεί στην Κούβα. Ήταν η στιγμή που ενεργοποιήθηκε η «hot line» μεταξύ των δύο πρωτευουσών του πολέμου και της ειρήνης. Καθορίστηκαν τα όρια του Ψυχρού Πολέμου.
Ο Πούτιν, ο οποίος θεωρεί την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ως τη μεγαλύτερη γεωστρατηγική καταστροφή της ιστορίας, είναι ο καλύτερος οπαδός της σοβιετικής περιόδου. Διακρίνεται στη διαλεκτική μεταξύ της επιβεβαίωσης του μεγάλου χάσματος στον κόσμο και της ανάπτυξης πολύπλοκων συναινέσεων για την αποφυγή των πολέμων στις τελευταίες στιγμές. Αλλά ο Πούτιν διαχωρίζεται από τους Σοβιετικους δάσκαλους του μέσω του δυναμισμού του. Δεν διαθέτει χρόνο για χάσιμο, αφού η Ρωσία ετοιμάζεται να θέσει τα θεμέλια της ηγεμονίας της στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Οι απώλειες
Η ρωσική πρωτοβουλία για την περισυλλογή των συριακών χημικών όπλων και την καταστροφή τους, θα αναγκάσει τη Δαμασκό να υπογράψει τη συνθήκη απαγόρευσης των χημικών όπλων. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε πραγματικές απώλειες για τον άξονα της αντίστασης, που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε:
Πρώτον, θα αφοπλίσει τη Συρία από το στρατηγικό οπλοστάσιο της που αποτελεί την αποτρεπτική της δύναμη ενώπιον των ισραηλινών πυρηνικών όπλων. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει τελικά σε αποσταθεροποίηση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ της Συρίας και του ισραηλινού εχθρού. Η μόνη διαθέσιμη εναλλακτική λύση για αργότερα, θα ήταν να χρησιμοποιήσει τον Άξονα της Αντίστασης για να καλύψει το κενό.
Δεύτερον, η μεταφορά των χημικών όπλων υπό τη στρατιωτική πίεση, να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ και το «Ισραήλ» να συνεχίσουν τον εκφοβισμό μέσω πολέμου για να εμποδίσουν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Η ισραηλινή εφημερίδα «Maarif» θεώρησε σε αυτό πλαίσιο αυτό η θέση σε εφαρμογή της ρωσικής πρωτοβουλίας θα έχει αργότερα «θετικό αντίκτυπο» για το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα, με την απειλή της επιλογής της στρατιωτικής επέμβασης κατά του Ιράν.
Τρίτον, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τη μη επανέκδοση του ιρακινού σεναρίου όσον αφορά την προσβολή της συριακής κυριαρχίας από τους διεθνείς επιθεωρητές. Ένα σενάριο που θα αρνηθεί η Δαμασκός, γεγονός που θα ανανεώσει το κλίμα της απειλής του πολέμου.
Τα ωφελήματα
Ο Ομπάμα, ασφαλώς, μπορεί να καυχηθεί λέγοντας ότι η συριακή κυβέρνηση έχει υποκύψει ενώπιον της στρατιωτικής απειλής. Αυτά τα λόγια περιέχουν κάποια αλήθεια. Η Δαμασκός έκανε μια μεγάλη παραχώρηση για να αποφύγει τον πόλεμο. Από την άλλη, όλοι γνωρίζουν ότι ο Ομπάμα αισθάνθηκε την ανάγκη να βρεθεί μια λύση που τον σώζει από ένα δαπανηρό πόλεμο για τη χώρα του από οικονομική, στρατιωτική, ηθική και στρατηγική άποψη. Αυτό είναι το ιδιαίτερο γεγονός που δημιούργησε την διστακτική στρατιωτική πολιτική του Λευκού Οίκου. Όλοι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ότι η θέληση και η ικανότητα για την αντιμετώπιση της επίθεσης από τη Συρία και τους συμμάχους της, έχει μπλοκάρει επανειλημμένα τους αμερικανικούς στρατιωτικούς βομβαρδισμούς. Και εκεί βρίσκεται ακριβώς το κύριο όφελος που προκύπτει από τη ρωσοαμερικανική συμφωνία. Ο κόσμος ολόκληρος, με την εξαίρεση των μίζερων συμμάχων της Μέσης Ανατολής, διαπίστωσε ότι η αμερικανική δύναμη δεν είναι πλέον υπεράνω των νέων διεθνών ισορροπιών. Η δύναμη αυτή είναι δαμάστηκε από διάφορους παράγοντες στη τοπική, ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή.
Αλλά τι απτό επίτευγμα κέρδισε ο Άξονας της Αντίστασης;
Απέφυγε τον παγκόσμιο πόλεμο; Ναι, παρά την πεποίθησή μας για το γεγονός ότι ένας τέτοιος πόλεμος δεν θα έληξε με τη νίκη των επιτιθεμένων, και ότι η Συρία, το Ιράν και η Αντίσταση θα έβγαιναν ισχυρότεροι, αλλά και η επίτευξη των ελάχιστων στόχων (να αποτύχει το σχέδιο διαμελισμού της Συρίας, η ενίσχυση του άξονα της αντίστασης και η ενίσχυση των διεθνών συμμαχιών του), χωρίς να καταφύγουμε σε πόλεμο, ακόμα χάνοντας τα χημικά όπλα, θα είναι η λιγότερο δαπανηρή επιλογή.
Αυτή η επιλογή είναι επωφελής σε πολλά επίπεδα :
- Οι στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον της Συρίας θα είχαν αυξάνει την καταστροφή και τον πόνο του συριακού λαού, θα αποδυνάμωναν την ικανότητα του συριακού στρατού και των συμμάχων της, έστω και προσωρινά, και θα συνεχιζόταν η μάχη με τις τρομοκρατικές ομάδες.
Ο Ομπάμα, ασφαλώς, μπορεί να καυχηθεί λέγοντας ότι η συριακή κυβέρνηση έχει υποκύψει ενώπιον της στρατιωτικής απειλής. Αυτά τα λόγια περιέχουν κάποια αλήθεια. Η Δαμασκός έκανε μια μεγάλη παραχώρηση για να αποφύγει τον πόλεμο. Από την άλλη, όλοι γνωρίζουν ότι ο Ομπάμα αισθάνθηκε την ανάγκη να βρεθεί μια λύση που τον σώζει από ένα δαπανηρό πόλεμο για τη χώρα του από οικονομική, στρατιωτική, ηθική και στρατηγική άποψη. Αυτό είναι το ιδιαίτερο γεγονός που δημιούργησε την διστακτική στρατιωτική πολιτική του Λευκού Οίκου. Όλοι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ότι η θέληση και η ικανότητα για την αντιμετώπιση της επίθεσης από τη Συρία και τους συμμάχους της, έχει μπλοκάρει επανειλημμένα τους αμερικανικούς στρατιωτικούς βομβαρδισμούς. Και εκεί βρίσκεται ακριβώς το κύριο όφελος που προκύπτει από τη ρωσοαμερικανική συμφωνία. Ο κόσμος ολόκληρος, με την εξαίρεση των μίζερων συμμάχων της Μέσης Ανατολής, διαπίστωσε ότι η αμερικανική δύναμη δεν είναι πλέον υπεράνω των νέων διεθνών ισορροπιών. Η δύναμη αυτή είναι δαμάστηκε από διάφορους παράγοντες στη τοπική, ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή.
Αλλά τι απτό επίτευγμα κέρδισε ο Άξονας της Αντίστασης;
Απέφυγε τον παγκόσμιο πόλεμο; Ναι, παρά την πεποίθησή μας για το γεγονός ότι ένας τέτοιος πόλεμος δεν θα έληξε με τη νίκη των επιτιθεμένων, και ότι η Συρία, το Ιράν και η Αντίσταση θα έβγαιναν ισχυρότεροι, αλλά και η επίτευξη των ελάχιστων στόχων (να αποτύχει το σχέδιο διαμελισμού της Συρίας, η ενίσχυση του άξονα της αντίστασης και η ενίσχυση των διεθνών συμμαχιών του), χωρίς να καταφύγουμε σε πόλεμο, ακόμα χάνοντας τα χημικά όπλα, θα είναι η λιγότερο δαπανηρή επιλογή.
Αυτή η επιλογή είναι επωφελής σε πολλά επίπεδα :
- Οι στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον της Συρίας θα είχαν αυξάνει την καταστροφή και τον πόνο του συριακού λαού, θα αποδυνάμωναν την ικανότητα του συριακού στρατού και των συμμάχων της, έστω και προσωρινά, και θα συνεχιζόταν η μάχη με τις τρομοκρατικές ομάδες.
-Η ματαίωση του σχεδίου
των Τούρκων και Σαουδών, έτοιμοι να εκμεταλλευτούν
την αμερικανική επίθεση για να διεξάγουν επιδρομές σε συριακό έδαφος, με δύο
δυνάμεις του λεγόμενου Ελεύθερου Συριακού Στρατού και των τρομοκρατικών
ομάδων. Μία από αυτές τις δυνάμεις υποτίθεται ότι θα ξεκινούσε από το νότο
και η άλλη από τα βόρεια, για να περικυκλώσουν τη Δαμασκό και στη συνέχεια να συναντηθούν
στη Χαμά με σκοπό να χωρίσουν τη Συρία σε δύο μέρη. Τότε θα πραγματοποιούταν
ο διαμελισμός και θα ξεκινούσε η εκκαθάριση του πληθυσμού βάση θρησκευτικών και
σεχταριστικών κριτήριων. .
Δεν θέλομε να πούμε ότι αυτό το σχέδιο θα είχε τη τύχη να πετύχει, αλλά ήταν έτοιμο για εκτέλεση θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση στο έδαφος.
- Αποτυχία του ισραηλινού σχεδιασμού στο πόλεμο με το Ισραήλ. Τα σχέδια του Ισραήλ ήταν να παρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ανοικτό πόλεμο κατά του Ιράν και της Χεζμπολάχ στο Λίβανο.
-Επιτρέπει στον συριακό στρατό και στην Αντίσταση να συνεχίσουν τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις κατά των τρομοκρατών. Αναμένεται ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις θα επιταχυνθούν κατά την επόμενη περίοδο για να πραγματοποιηθούν νέα επιτεύγματα στο έδαφος. Και με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλιστεί η επίλυση της κρίσης με βάση την ενότητα της Συρίας, αλλά και την ανεξαρτησία της και τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιλογές της. Και στη συνέχεια να διατηρήσει τον ουσιαστικό της ρόλο στον Άξονα της Αντίστασης.
Μπορούμε να εκτιμήσουμε σε αυτό το πλαίσιο ότι η κοινή διοίκηση που κατευθύνει την εθνική μάχη στη Συρία, να θέσει στο τραπέζι την επόμενη περίοδο, την ανάγκη χρήσης της μέγιστης δύναμης για να διαλύσει τις τρομοκρατικές ομάδες, ειδικά τώρα που είναι απελπισμένες, ιδιαίτερα στη σκιά της προβλεπόμενης αύξησης της τοπικής, περιφερειακής και διεθνούς απομόνωσης τους.
-Ενίσχυση των συμμαχιών μεταξύ της Συρίας και του Άξονα της αντίστασης και μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών των BRICS. Μετά τη δέσμευση της Συρίας να απαλλαγεί από τα χημικά όπλα της, η Ρωσία θα πρέπει να εξασφαλίσει την απαγόρευση κάθε επίθεσης των ΗΠΑ κατά της Συρίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Η Ρωσία θα πρέπει, περαιτέρω, να επιταχύνει τη ροή των όπλων και εξοπλισμών προς τη Συρία και να ολοκληρώσει την παράδοση του συστήματος SS 300 σε αυτή τη χώρα. Πρέπει να ενεργοποιήσει το ρόλο της στην άμυνα της Συρίας, στους στρατιωτικούς, οικονομικούς και στον ανθρωπιστικούς τομείς. Τέλος, θα πρέπει να επεκτείνει τη ρωσική πυρηνική ομπρέλα για να συμπεριλάβει τη Συρία.
Αλ Αχέντ
IRIB Δεν θέλομε να πούμε ότι αυτό το σχέδιο θα είχε τη τύχη να πετύχει, αλλά ήταν έτοιμο για εκτέλεση θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση στο έδαφος.
- Αποτυχία του ισραηλινού σχεδιασμού στο πόλεμο με το Ισραήλ. Τα σχέδια του Ισραήλ ήταν να παρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ανοικτό πόλεμο κατά του Ιράν και της Χεζμπολάχ στο Λίβανο.
-Επιτρέπει στον συριακό στρατό και στην Αντίσταση να συνεχίσουν τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις κατά των τρομοκρατών. Αναμένεται ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις θα επιταχυνθούν κατά την επόμενη περίοδο για να πραγματοποιηθούν νέα επιτεύγματα στο έδαφος. Και με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλιστεί η επίλυση της κρίσης με βάση την ενότητα της Συρίας, αλλά και την ανεξαρτησία της και τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιλογές της. Και στη συνέχεια να διατηρήσει τον ουσιαστικό της ρόλο στον Άξονα της Αντίστασης.
Μπορούμε να εκτιμήσουμε σε αυτό το πλαίσιο ότι η κοινή διοίκηση που κατευθύνει την εθνική μάχη στη Συρία, να θέσει στο τραπέζι την επόμενη περίοδο, την ανάγκη χρήσης της μέγιστης δύναμης για να διαλύσει τις τρομοκρατικές ομάδες, ειδικά τώρα που είναι απελπισμένες, ιδιαίτερα στη σκιά της προβλεπόμενης αύξησης της τοπικής, περιφερειακής και διεθνούς απομόνωσης τους.
-Ενίσχυση των συμμαχιών μεταξύ της Συρίας και του Άξονα της αντίστασης και μεταξύ της Ρωσίας και των χωρών των BRICS. Μετά τη δέσμευση της Συρίας να απαλλαγεί από τα χημικά όπλα της, η Ρωσία θα πρέπει να εξασφαλίσει την απαγόρευση κάθε επίθεσης των ΗΠΑ κατά της Συρίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Η Ρωσία θα πρέπει, περαιτέρω, να επιταχύνει τη ροή των όπλων και εξοπλισμών προς τη Συρία και να ολοκληρώσει την παράδοση του συστήματος SS 300 σε αυτή τη χώρα. Πρέπει να ενεργοποιήσει το ρόλο της στην άμυνα της Συρίας, στους στρατιωτικούς, οικονομικούς και στον ανθρωπιστικούς τομείς. Τέλος, θα πρέπει να επεκτείνει τη ρωσική πυρηνική ομπρέλα για να συμπεριλάβει τη Συρία.
Αλ Αχέντ
http://infognomonpolitics.blogspot.gr
