Αθήνα
«Πολλές φορές είχα επισκεφθεί τον Γέροντα Θεοδόσιο, όπως επίσης τους Γέροντες Παΐσιον Πορφύριο και Ιάκωβο, γιατί μου άρεσε να ακούω τον Γέροντα.
Τώρα που κοιμήθηκε συναντώ τον Γέροντα Ευμένιο στα Ρούστικα.
Μια φορά το 1998, τον είχα επισκεφθεί και ετοιμαζόμουν να φύγω. Τότε η Γερόντισσα Μαγδαληνή μου λέει: «Πάρε παιδί μου τον Γέροντα μαζί σου μέχρι το Ρέθυμνο. Εγώ με χαρά μου μεγάλη, γιατί θα με συντρόφευε ο Γέροντας μέχρι το Ρέθυμνο και γιατί το θεωρούσα ευλογία για μένα, είπα «με μεγάλη μου χαρά».
Φεύγουμε και αφού περάσαμε από τον αδελφό του στ’ Ακούμια, συνεχίσαμε για το Ρέθυμνο, ενώ σε όλη την πορεία η γνωστή ευωδία του Γέροντα πλημμύριζε το αυτοκίνητό μου.
Φθάσαμε στο Ρέθυμνο και σε ένα κεντρικό δρόμο μου λέει ο Γέροντας «Σταμάτησε Χρήστο ευλογημένε, εδώ θα κατέβω». Ο δρόμος ήταν μια ευθεία και εκεί που σταματήσαμε δεν υπήρχε κανένα στενό ή άλλος κάθετος δρόμος.
Κατεβαίνει ο Γέροντας και γυρίζω το κεφάλι μου να δω που θα πάει. Όπως τον έβλεπα να προχωρεί, ξαφνικά χάνεται, έγινε άφαντος, χωρίς να μπει σε κανένα σπίτι ή μαγαζί. Χάθηκε κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια μου και το μόνο που έκανα ήταν ο σταυρός μου.
http://www.diakonima.gr/2013/06/13
