Φίλος της μοναστικής ζωής δεν είμαι, αλλά φίλος του Αγίου Όρους βεβαίως
ναι. Στο Όρος πήγα όλο κι όλο δυο φορές-μια το 1959 και μια πριν δέκα
χρόνια- και γύρισα με αρκετές εντυπώσεις , άλλοτε καλές κι άλλοτε κακές.
***
(1959)
Με αποζημιίωσε όμως η Σιμωνόπετρα. Εντυπωσιακό μοναστήρι, αλλά η ανηφόρα
δεν υποφερόταν. Ανεβήκαμε πολλοί , αλλα ευτυχώς εκεί μας δεχτηκαν με
αγάπη. Εμένα δε μου ζήτησαν διαμονητήριο, ούτε φέρθηκαν άγαρπα σε δύο
ξένους που ήταν καθολικοί. Η ιδιότητα μου ως βιβλιοθηκάριος τους
ενυπωσίασε, αλλά το σπουδαιότερο, είχα συστατική επιστολή του
μητροπολίτη Θεσσαλινίκης Παντελεήμονος Παπαγεωργίου (αυτού που τον
έδιωξε άσπλαχνα η χούντα και η μεταπολιτευση δεν τον αποκατέστησε).
Αμέσως μου άνοιξαν οι πόρτες της βιβλιοθήκης, με τους σπάνιους κώδικες
και τα παλαίτυπα και ο βιβλιοθηκάριος μου έκανε μια λαμπρή ξενάγηση. Για
χατίρι μου ο ηγούμενος επέτρεψε σε δύο Ελβετούς αρχιτέκτονες, που κι
αυτοί είχαν συστατικές επιστολές, να φωτογραφίσουν μινιατούρες απο
παλιούς κώδικες, και μάλιστα στη φωτογράφηση βοήθησα κι εγώ. (Δυστυχώς,
οι δύο αρχιτέκτοες αποδείχτηκαν αναξιόπιστοι: δε μου έστειλαν ποτέ τις
φωτογραφίες που μου υποσχέθηκαν. 'Εχουν δίκιο οι πατέρες που βλέπουν
τους ξένους με μισό μάτι). Ωστόσο, το σημαντικότερο γεγονός που ζήσαμε
στη Σιμωνόπετρα ήταν άλλο: Πρίν απο τρείς μέρες είχε πεθάνει ένας
μοναχός και η σορός που ήταν εκεθημένη σε κοινή θέμα. Η αγιότητα του
ανδρός φαινόταν και απο το ότι, αν και είχαν περάσει τρείς μέρες, το
χέρι του δεν είχε κοκαλώσει αλλά μπορούσε κανείς να το κινήσει προς κάθε
κατεύθυνση. Αυτό έκανε και ο ηγούμενος θέλονας να δείξει στους
επισκέπτες ότι επρόκειτο περί θαύματος, πράγμα που το επιβεβαίωσε και
κάποιος γιατρός, ως εκπρόσωπος της επιστήμης, που είχε παρευρεθεί μαζί
μας. Όντως επρόκειτο για θαύμα που το είδα. Η εμπειρία στη σιμωνόπετρα
μου έμεινε αξέχαστη.
***
Και τώρα θα πω για ένα θαύμα που μου έτυχε -πιστεύω στα θαύματα- και που
δέθηκε κι αυτό με τη ζωή μου. Στη Δάφνη είχα αγοράσει μια μικρή
καλοτυπωμένη ρεπροντουξιόν(αναπαγαγωγή αγιογραφίας) που έδειχνε τον
άγιο Δημήτριο, έργο του Πανσέληνου που βρισκόταν στο Πρωτάτο. Τη
ρεπροντουξιόν αυτή την είχε τυπώσει ο σπουδαίος βυζαντινολόγος Andre
Grabat στο Παρίσι και πού γουστάριζα να την αποκτήσω, μα δεν την έρβικα
ούτε στη Θεσσαλονίκη ούτε στην Αθήνα. Και τη βρήκα στη Δάνφη! Την
κρατούσα στο χέρι για να μην τσαλακωθεί μέσα στον εκδρομικό μου σάκο. Θα
πήγαινα απο ένα μοναστήρι σε κάποιο άλλο και θα έκανα δρόμο τεσσάρων
ωρών. Ο ήλιος έγερνε και άρχισα να φοβάμαι το δάσος. Επιλέον είχα κάνει
και λάθος και κινδύνευα να χαθώ. Ο δρόμος που είχα πάρει δεν οδηγούσε
πουθενά και χάνοντα μέσα στα χόρτα, ενω το έδαφος μου φαίνονταν ολισθηρό
και ύποπτο. Έντρομος υποψιάστηκα πως πήγαινα κατευθείαν σε ένα γκρεμό.
Καταπτοημένος παρακάλεσα τον άγιο Δημήτριο να με σώσει και έβαλα μια
κραυγή ''Βοήθεια! Βοήθεια!". Ξαφνικά, μέσα στη μαύρη μου απελπισία,
ακούω πίσω μου μια δυνατή φωνή ''Πίσω!Πίσω!". Σταμάτησα απότομα, έκανα
μερικά βήματα προς τα πίσω και τότε είδα πως ήμουν ακριβώς στο χείλος
ενός γκρεμού. Πάντως, είχα σωθεί. Προσπαθώντας να δω απο που ακούστηκε η
φωνή, πρόσεξα ένα σπιτάκι, κάπου πεντακόσια βήματα απόσταση, και στο
μπαλκόνι φαινόταν κάποιος που μου φώναζε κουνώντας τα χέρια του.
Σταυροκοπήθηκα με ανακούφιση , ξαναφίλησα τον άγιο Δημήτριο και άρχισα
να βαδίζω προς το σπιτάκι για να μου πουν ποιό δρόμο να πάρω. Και
σκέφτηκα πόσο ήμουν ανόητος που ήθελα τον άγιο σαν ένα συλλεκτικό είδος,
ξεχνώντας πως οι άγιοι είναι ζωντανές εικόνες παρουσίες στη ζωή μας.
