Τα'χουμε ακούσει όλοι: Έχουν ήδη κατασπαραχθεί πολλοί (μεταξύ τους και παιδιά) από επικίνδυνα σκυλιά την χώρα. Και όμως, τίποτα δεν γίνεται. Δεν ιδρώνει το αυτί των κυβερνώντων. Κανένα μέτρο δεν λαμβάνεται. Και ούτε οι πολίτες ξεσηκώνονται. Πως να ξεσηκωθούν αφού η σκυλομανία σαρώνει στην κοινωνία μας ('κοινωνία' τρόπος του λέγειν).
Ο πάγκος εμπορίου που έχει στηθεί γύρω από την μανία αυτή είναι τεράστιος. Οι ψωμιζόμενοι από αυτόν είναι πάρα πολλοί. Πως να τον πειράξεις λοιπόν;
Και βέβαια, είναι η τρομερή ανάγκη πουλήματος μούρης -μέσω της κατοχής τέτοιων επικίνδυνων σκυλιών- που τρέφει, κατά ένα μεγάλο μέρος, τον πάγκο αυτό (το άλλο μεγάλο αίτιο είναι οι ανύπαρκτες, πια, ανθρώπινες σχέσεις που καθιστούν επιτακτική την ανάγκη εύρεσης υποκαταστάτων).
Το 'γιατί' της τόσο έντονης ανάγκης πουλήματος μούρης που επικρατεί στην κοινωνία μας είναι το πρώτο που επείγει να διερευνηθεί, σαφώς.
Αλλά ποιος να το διερευνήσει;
Τολμάει κανείς να αναφερθεί σε αυτό μέσα στο κλίμα που επικρατεί; Αφού το πούλημα μούρης και μαγκιάς έχει γίνει κάτι σαν ο αέρας που αναπνέει κανείς, πλέον, στον τόπο. Αν πας να το στερήσεις θα'ναι σαν να προκαλείς ασφυξία. Και οι αντιδράσεις που θα'χεις θα'ναι ανάλογες. Οπότε...
Dimitri Lalushi
