Θεωροῦμε, σεβαστή γερόντισσα, ὅτι μπροστά στήν καθαρότητα τοῦ ὀπτικοῦ τῆς ψυχῆς, τά ὑπόλοιπα σ’ αὐτή τή ζωή, ἔχουν σχετική ἀξία. Ὁ φωτισμός τοῦ νοός, σώζει τόν ἄνθρωπο, ἀπό τά σκοτάδια τῆς εἰδωλολατρείας καί ὁδηγεῖ ἀπλανῶς στά ἀχνάρια τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ. Ἡ νικητήριος δύναμις, ἡ νικήσασα τόν κόσμον, εἶναι ἡ πίστη στόν Ἰησοῦν, χωρίς ἐκπτώσεις.
Ἐν τούτοις, οἱ ἁμαρτωλές συνήθειες τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, προσπαθοῦν νά ἐμποδίσουν τήν πληγωμένη ψυχήν καί καρδίαν, ὅπως πλησιάσει τόν Ἰησοῦν. Νομίζουν ἀνόητα ὅτι οἱ κραυγές τῶν πονεμένων, πού ἀπευθύνονται στόν Μεσσίαν, ἐνοχλοῦν· « καί οἱ προάγοντες ἐπετίμουν αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ».
Φρονοῦμε ὅμως ἀδελφοί, ὅτι ὅταν ὁ πόθος γιά τήν ἴαση, ξεχειλίσει καί ἡ λαχτάρα γιά τήν σωτηρία εἶναι ἐγγύς, τότε ὁ πιστός περισσότερο βοᾶ: «Υἱέ Δαβίδ, ἐλέησόν με». Καί λοιπόν, διακόπτει ὁ Χριστός τήν πορεία στήν Ἱεριχώ· σταματᾶ, ἀφουγκράζεται τούς στεναγμούς τοῦ τυφλοῦ· ρίχνει τήν γλυκιά ματιά του καί ρωτᾶ τό πλάσμα Του, μέ εὐγένεια: «· τί σύ θέλεις ποιήσω»;
Συνεπῶς ἀδελφοί μου, μακάριοι οἱ ἄνθρωποι, ὅπου στήν ἐρώτηση τοῦ Θεανθρώπου, ἀπαντοῦν πνευματικά: «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω»· καθ’ ὅτι ὁ Ἰησοῦς αὐτό ἀκριβῶς ἐπιθυμεῖ.
Συμπέρασμα: Θέλεις ἄνθρωπε, νά μήν κολασθεῖς; Φεῦγε, τό κακόν· δίωκε τό ἀγαθόν θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό τέλειον καί Δίκαιον. Ποίησον καρπούς μετανοίας, ἀκολουθῶντας τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Θεάνθρωπο.Ὑπόταξε τό θέλημά σου, στό θέλημα τοῦ Θεοῦ· τότε, διά τῆς Χάριτος, θά νοιώσεις ἀληθινά ἐλεύθερος. Μάθε, ἡ Χάρις σέ βοηθάει νά ἀντιμετωπίζεις τούς πειρασμούς καί νά ὑπομένεις εἰς τέλος.
Γνώριζε λοιπόν, ὅτι ὁ Χριστός παρακολουθεῖ τόν ἀγῶνα σου ἄγρυπνα καί ποτέ δέν σέ ἐγκαταλείπει. Μᾶλλον, σέ καμαρώνει καί σέ στεφανώνει· χαίρεται γιά τήν καρτερία σου. Πόσους χρόνους ὑπέμεινε ὁ τυφλός τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου; Πόσο ἄραγε ὑπέφερε!
Ἡ ὑπομονή, ἡ συνέπεια καί ἡ συνέχεια, δηλαδή ἡ ἀρετή ἑνωθεῖσα μέ τήν Ἄκτιστον Χάριν, ἀποδεικνύεται σήμερα, ὅτι φέρνει σέ ἀγαστή κοινωνία τήν ψυχήν, μέ τόν Μεσσίαν. Ἡ δέ θαυμαστή αὐτή κοινωνία ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἴαση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἄτινα ἀνήκουν στόν Θεόν. Θαυμαστός, ὄντως ὁ Θεός ἀδελφοί. Λογίζομε λοιπόν, ὅτι ἡ Χάρις, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πίστεως, ἐνεργεῖται- τελειοῦται μέ τίς ἀρετές καί φανερώνεται μέ θαυμαστά «σημεῖα».
Βοηθός καί σκεπαστής τῆς ψυχῆς, ἡ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Ἰησοῦν Χριστόν, καθ’ ὅσον ὁλοκληρώνεται μέ τήν ἁγίαν ὑπακοήν, τήν ὑψοποιόν ταπείνωσιν καί τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη.
Ἐν τούτοις, προσοχή ἁγία γερόντισσα· τό φρόνημα τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας, πάντοτε θά συμπορεύεται, ὡς τό μυστήριο τῆς ἀνομίας καί ἀεί θά προσπαθεῖ νά ἐμποδίζει τήν καρδιά καί τό νοῦ νά μήν καλεῖ σέ βοήθεια τόν Χριστό, πού εἶναι τό Φῶς τοῦ κόσμου.
Συνεπῶς χριστιανοί μου, ὅλοι αὐτοί σήμερα πού ἐπιτιμοῦν τόν ἥρωα τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, τόν τυφλό τῆς Ἱεριχοῦς, προσπαθῶντας νά ἐμποδίσουν τήν φωνή του νά φτάσει στόν Σωτῆρα Ἰησοῦ, ἀποτελοῦν μιά θεσμοποιημένη κοινωνία, πού θέλει- ἐπιζητεῖ, νά ὑπάρχει χωρίς Θεό καί νά ζεῖ μακράν ἀπό τόν Θεάνθρωπο Σωτῆρα Ἰησοῦν. Ὅμως ἡ δυνατή κραυγή τοῦ ἥρωά μας, τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, «Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω», γίνεται αἰώνιο κάλεσμα· εἶναι φωτεινός φάρος, οὐράνιος ὁδοδείκτης πού ἀπευθύνεται διαχρονικά σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους. Ξυπνᾶ αἰώνιους πόθους σωτηρίας, θυμίζει τόν αἰώνιο προορισμό, τήν θεία καταγωγή καί τήν ἱερά ἀποστολή μας ἐπί τῆς γῆς, πού εἶναι ὁ ἁγιασμός και ὁ φωτισμός, πάντων ἡμῶν.
Ζωντανεύει ἐνώπιόν μας, τήν τραγική πτώση τῶν Πρωτοπλάστων καί βοηθᾶ νά ἀναπολοῦμε τήν θεία καταγωγή μας καί ὅτι πλασθήκαμε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ. Ὁ Πλάστης μᾶς ἔπλασε γιά νά φέρουμε πάντοτε μέσα μας, τή χαρά κάί τήν εἰρήνη, τό φῶς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος καί ὁ ταλαίπωρος κόσμος, πού αὐτοκαταστρέφεται, νά γνωρίσει ἐπιτέλους ὅτι ἡ μόνη ἐλπίδα στήν ταλαιπωρία πού περνᾶμε εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ ἁγία Του Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, «στῶμεν καλῶς». Ἄς μήν καταντήσουμε ἀρνητές τῆς Ἀλήθειάς Του. Μέ ὀρθόδοξο βίωμα, μέ τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, στήν μεταξύ μας κοινωνία, μέ ὑπακοή στίς διδαχές τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παραδόσεως, ὀφείλουμε, ἐάν θέλουμε νά ζήσουμε πράγματι, νά πορευόμαστε μ’ αὐτόν τόν ἅγιο τρόπο.
Ὁ σκοπός αὐτός, κατορθώνεται καί γίνεται πραγματικότης, ὅταν ἀποδεχτοῦμε τόν Σταυρό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐγκαρτεροῦμε συσταυρωμένοι μέ ὑπομονή, ἕως ἀναστηθοῦμε σύν Αὐτῷ, ἐνδυόμενοι τήν ταπείνωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί ραντιζόμενοι ἐκεῖ, σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, μέ τό Τίμιον Αἷμα τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι τήν Ὁδό τῆς σωτηρίας. Τότε καί μόνο τότε, θά ἔχουμε τήν εὐλογία ἀπό τόν Θεό νά ἀπευθυνόμαστε παρακλητικά, ἁπλά καί τίμια, στήν ἀτιμία καί τό βόρβορο τῆς Ν. Ἐποχῆς πού στανικά πασχίζει νά ἐπιβάλλει στόν κόσμο τήν ἁμαρτία, ὡς τάχα τρόπο ζωῆς, προσπαθῶντας νά μᾶς πνίξει στήν δυσωδία της, δολοφονῶντας συνειδήσεις.
Τούς λέμε, λοιπόν: Άκοῦστε το καλά· «Δέν θά φᾶμε τά ἔντομά σας, δέν θά ζήσουμε στά “γκέτο “σας, δέν θά θυσιάσουμε τά παιδιά μας στούς ψεύτικους θεούς σας, τῆς σεξουαλικῆς κακοποίησης καί διαστροφῆς. Δέν θά συμπορευθοῦμε μαζί σας. Δέν θά πάρουμε ἐμφύτευμα ἐγκεφάλου. Δέν θά πολεμήσουμε στούς “κρόνιους“ πολέμους σας, δέν θά νοικιάσουμε τίς μῆτρες μας, δέν θά ἀκρωτηριάσετε, οὔτε θά στειρώσετε τά παιδιά μας. Δέν θά ἐκπορνεύσουμε τίς κόρες μας. Δέν εἶναι διαθέσιμες! Δέν θά πουλήσουμε τίς ψυχές μας ἤ τό μέλλον τῶν παιδιῶν μας, σέ ἐσᾶς. Δέν θά μέ ἀποκαλέσουν ποτέ Γονέα Νο1.
Ἡ σύζυγός μου, δέν θά εἶναι Γονέας Νο2. Θά ἔχουμε τά αὐτοκίνητά μας, τά σπίτια μας, τά παιδιά μας, τά ἐγγόνια μας καί τά δισέγγονά μας καί θά πεθάνουμε εὐτυχισμένοι, ἀσχέτως ἄν περάσουμε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας, σκεπτόμενοι τά διαβολικά σας σχέδια. Δέν εἴμαστε ὑπήκοοι, δέν εἴμαστε γρανάζια στή μηχανή σας. Εἴμαστε παιδιά ἑνός ἰσχυροῦ καί στοργικοῦ Πατέρα καί εἴμαστε πρόθυμοι νά Τόν συναντήσουμε, πρίν παραδοθοῦμε στήν διαβολική σας ἀτζέντα».
Στόν Τριαδικό Θεό καί Σωτῆρα Χριστό ἀνήκει ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
