Με ρωτάνε γιατί σταμάτησα να γράφω. Με ρωτάνε γιατί έσβησε το μελάνι. Είδα πόνο πολύ, του απαντώ. Είδα το φως της ελπίδα να σβήνει. Αντίκρισα παιδιά να ζητούν φαγητό ουρλιάζοντας. Είδα φυλακισμένους να μην έχουν ούτε δύο κουταλιές ρύζι. Είδα πρόσωπα "αγαπημένα" να ψεύδονται. Βίωσα το βάρος των δύσκολων αποφάσεων. Ένιωσα τα δάκρυα της Γεσθημανής να τρέχουν ασυναίσθητα στα δικά μου μάτια. Και όταν κάθε πνευματική ζωτικότητα έπαψε. Όταν βουβάθηκε ο εσώτερος εαυτός μου. Όταν ο λεκτικός μου ορίζοντα δε έφτανε να εκφράσει το βάθος της απόγνωσης. Τότε βρήκα τρόπο έκφρασης στα κείμενα των άλλων. Στους Ψαλμούς, στους ύμνους, στις Παράκλησεις. Πληρέστατα και απόλυτα, καλύτερα από κάθε άλλη φορά, ότι σαν πέτρα με βάραινε το είπε η Εκκλησία. Και αναφώνησα φωνή μεγάλη και είπα. Ας πάψουν πια οι σύγχρονοι γραφιάδες. Η φωνή των αιώνων τα είπε όλα!
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
