Μου 'ρθε πρωί - πρωί με το Ταχυδρομείο. Η καρδιά μου φτεροκόπησε σαν είδα το όνομα του αποστολέα: ο μπάρμπας, ο άγνωστος στους πολλούς, μα πολύ αγαπημένος σε όλους και ιδιαίτερα στη συντακτική ομάδα του "αμφοτεροδέξιου" μας έστειλε το βιβλίο του.
Το άνοιξα με αγωνία και χαρά. Όχι πως μου ήταν άγνωστα τα κείμενα. Μα, άλλο να τα βλέπεις τυπωμένα σ' ένα καλαίσθητο βιβλίο, που ετοίμασαν με περισσή φροντίδα και αγάπη οι εκδόσεις Άθως (με πρόλογο και οπισθόφυλλο του γνωστού ψυχολόγου Λευτέρη Ελευθεριάδη) κι άλλο να τα διαβάζεις από την οθόνη του κινητού.
Δε μας ζήτησε να του κάνουμε βιβλιοπαρουσίαση, μα ούτε κι εγώ θαρρώ πως τούτο εδώ το κειμενάκι είναι παρουσίαση βιβλίου. Γιατί όσο και να προσπαθήσω να τα γράψω "όπως πρέπει", δεν μου βγαίνει. Το μόνο που μου βγαίνει είναι να γράψω αυθόρμητα και ειλικρινά δυο λόγια καρδιάς. Έτσι είναι και το βιβλίο του. Κατάθεση καρδιάς για όσα συμβαίνουν ολούθε γύρω μας.
Τον γνώρισα πριν από 3 χρόνια. Είχε κατέβει από το χωριό του (ένα πανέμορφο χωριό στο νησί του αγίου Ιακώβου, του οσίου Δαβίδ, του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου) για εξετάσεις στην Αθήνα. Εντυπωσιάστηκα από τα πρώτα κι όλας λεπτά της συνάντησης. Αυθεντικός Ρωμιός, γνήσιος Χριστιανός, πονετική καρδιά και μεγάλη, μέγιστη ταπείνωση. Αυτό το τελευταίο με έχει λυγίσει. Αχ και να του 'μοιαζα λιγουλάκι!
Έχει περάσει στενοχώριες και μπόρες. Δεν τον άκουσα ούτε μία φορά να μεμψιμοιρεί, να γκρινιάζει, να παραπονείται. Αυτός είναι ο μόνο "αμφοτεροδέξιος" άνθρωπος που έχω γνωρίσει! Μ' ένα "Δόξα τω Θεώ" πάντα στα χείλη. Κι όταν καμιά φορά με ρωτά "πώς πας;" κι ακούει "Δόξα τω Θεώ" συμπληρώνει "Χίλιες δόξες!".
Έχουμε κουβεντιάσει πολλές φορές. Και δεν έχουμε συμφωνήσει σε όλες. Ήρθαν φορές που οι απόψεις μας ήταν αντιδιαμετρικές. Δεν θυμάμαι ποτέ να προσπάθησε να μου επιβάλλει τη γνώμη του. Δεν δυσανασχέτησε ποτέ. Γι' αυτό ακόμα κι όταν δεν συμφωνώ μαζί του το χαίρομαι. Γιατί μονίμως εστιάζει σε αυτά που μας ενώνουν κι όχι σε αυτά που μας χωρίζουν. Και πάντα, μα πάντα η ασυμφωνία μας τελειώνει μ' ένα "σχώρα με".
Έχει μια αθωότητα μικρού παιδιού. Βλέπει πάντα το καλό σε μια ψυχή, ακόμα κι αν αυτό το καλό το σκεπάζουν ένα σωρό ζιζάνια κι αγκάθια.
Δεν θυμάμαι να τον έχω δει ποτέ χωρίς το αγαπημένο του κομποσχοίνι στα χέρια. Εκεί κρύβεται το μεγάλο μυστικό του: πιότερο μιλάει στο Θεό για τους ανθρώπους παρά στους ανθρώπους για το Θεό. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου στέλνει μήνυμα: Αγγελικούλα, μανούλα με καρκίνο, Γιάννης, έμπλεξε πάλι με τα ναρκωτικά, Ευγενία, στην εντατική ... Ένα σωρό ονόματα, κόμπο-κόμπο, δάκρυ-δάκρυ ...
Στέκομαι ώρα τώρα με τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο και το βλέμμα μια στην οθόνη και μια στο βιβλίο, αυτό το χωρίς όνομα συγγραφέα! "Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς!" έλεγε η συγχωρεμένη η νόνα μου. Όχι όλοι! Ο μπάρμπας μας επέλεξε να μείνει αφανής και ανώνυμος. Κι ας του λέμε πως έχει εκατοντάδες views κάθε του ανάρτηση. Έχει σημασία όμως, αν το λένε Νικόλα, Γιακουμή ή Κωσταντή; Σημασία έχει πως τον έχουμε αγκαλιάσει, όλοι οι αναγνώστες της γειτονίτσας μας. Όπως θα αγκαλιάσουμε και το βιβλίο του!
Μακρινέ κι αγαπημένε μου μπάρμπα, ευχόμαστε όλοι εμείς στη γειτονίτσα του "αμφοτεροδέξιου" να είναι το βιβλίο σου καλοτάξιδο! Με τις ευλογίες του αγίου Κασσιανού (την χάρτινη εικονίτσα του που μου χάρισες την έχω στο εικονοστάσι και σε θυμάμαι κάθε βράδυ) και πάνω από όλους της Μάνας Παναγιάς και του Χριστού μας στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και στους ακόμα πιο ζόρικους που έρχονται.
γ*κ*ν
Για να δείτε ή και να παραγγείλετε το βιβλίο, κάνε κλικ ΕΔΩ
