Μα το κενό που οι άνθρωποι δε βλέπουν, το βλέπει ο Χριστός

Θυμάμαι πόσο μου άρεσαν τα ψώνια των εορτών. Να ανταλλάζω δώρα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, επισκέψεις, νόστιμα φαγητά και γλυκά. Έμοιαζαν τα Χριστούγεννα σαν ένα πυροτέχνημα που το προετοίμαζες με επιμέλεια, για να σκάσει το βράδυ του ρεβεγιόν. Στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν πιο μεγάλο το πυροτέχνημα. Πιο δυνατό το μπαμ!
Και μετά, ένα κενό κι ένα βαρύ στομάχι.
Μα το κενό που οι άνθρωποι δε βλέπουν, το βλέπει ο Χριστός. Κι έρχεται απαλά, σκύβει, γίνεται τόσος δα για να μπει στην καρδιά σου, να τη γεμίσει. Και τότε, αν του κάνεις χώρο και τον αφήσεις να μπει, τα πλούτη του κόσμου όλου ξεχυλίζουν απ την καρδιά σου κι ας μην κρατάς τίποτα στα χέρια σου...
Ας Τον αφήσουμε φέτος να μπει στην καρδιά μας.
Ας Τον καλέσουμε με πόθο και έρωτα να μας επισκεφτεί.
Ας είναι αυτές οι γιορτές οι πιο όμορφες, γεμάτες και πλούσιες της ζωής μας!

Λυδία