Η Ελένη του Πόντου, η τελευταία αντάρτισσα στα βουνά της Σάντας.
Το επίθετό της ειναι άγνωστο.
Πολύ λίγες αναφορές για την ιστορία της υπάρχουν στην Ελληνική βιβλιογραφία, περισσότερες στην Τουρκική.
Τον σύζυγο κ τους αδερφούς της,τους δολοφονούν στα τέλη του 1917. Δραπετεύει με πολλές άλλες οικογένειες στα βουνά της Σάντας, μαζί με τον μοναχογιό της τον δεκαπεντάχρονο Μιλτιάδη.
Αρχές του 1919 αρχίζουν οι μεγάλες σφαγές στην περιοχή με εντολή του Κεμάλ κ αυτουργό τον ληστή Τοπάλ Οσμάν. Επιστρέφοντας στο κρησφύγετο αντικρίζει το πτώμα του γιου της κ απο πάνω του τον Τούρκο δολοφόνο του, να προσπαθεί να παραμορφώσει με τη λόγχη του το πρόσωπο του ήδη πεθαμένου παιδιού της.
Αρπάζει έναν μπαλτά κ χωρίζει στα δύο τον δολοφόνο του γιου της, παίρνει τα όπλα του κ αφού θάβει τον γιο της χάνεται στα βουνά.
Κάθε απόπειρα σύλληψης ή δολοφονίας της αποτυγχάνει κ όσοι Τούρκοι στρατιώτες κάνουν την απόπειρα επιστρέφουν οι μισοί. Στο διάστημα που μεσολαβεί συντελείται η Μικρασιατική Καταστροφή,
ο Πόντος έχει ερημωθεί προ πολλού κ σε χαράδρες υπάρχουν ακόμη εκτεθημένα τα κόκαλα των δολοφονημένων.
Η Ελένη θα παραμείνει η μοναδική επιζώσα κ μαχόμενη στην περιοχή της Μπάφρας έως τα τέλη του 1924, όταν ο Κεμάλ αναγκάζεται να στείλει δύο αποσπάσματα εναντίον της.
Δύο μήνες μάχεται μόνη της στις χαράδρες της οροσειράς Νεμπιάν, όπου κ πέφτει μαχόμενη.
Αιωνία η μνήμη στις ψυχές που χάθηκαν κ που περιμένουν δικαίωση.
Ένας βαθύς ρόγχος κρατάει σκοπιά στα βουνά του Πόντου.
πηγή
