Δεν βλέπει και δεν περιμένει τίποτε έξω από τον εαυτό του και τον ατομικό του κόσμο. Το σπίτι του δεν αερίζεται και γι’ αυτό βρωμάει. Δεν βλέπει φως και δεν τρέφεται από πουθενά [...] Το σκοτάδι που τον περιβάλλει είναι πιο βαθύ από την πιο σκοτεινή παραμονή Χριστουγέννων. Χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ένα τέτοιο σπίτι με τέτοια παράθυρα δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να διατηρεί την ελπίδα ότι κάποτε θα μπορέσει να δει τη λάμψη του Θεού μέσα στην καρδιά του.
[π. Στ. Κοφινάς. Χριστουγεννιάτικη Θλίψη. Εκδόσεις Αρμός 2010]
Η πρόοδος και η ακμή των οικογενειών και των λαών στηρίζεται στην προστασία του Θεού και μόνο σ' αυτήν. Όταν ο Θεός μας προστατεύει, τότε κανένας και τίποτε δεν μπορεί να μας βλάψει. Αν όμως ο Θεός αποσύρει την προστασία του, από δική μας φυσικά υπαιτιότητα, τότε οι κόποι και οι αγώνες μας είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Το μόνο λοιπόν στερεό θεμέλιο και για τα άτομα και για τις οικογένειες και για τα έθνη είναι ο φόβος του Κυρίου. Μόνο όσοι στηρίζονται σ' αυτόν προοδεύουν και δοξάζονται'.
[π. Κων. Παπαγιάννη. Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης.
Εκδόσεις Περιβόλι της Παναγίας 2014, σελ. 276]
http://iaspis.blogspot.com
