Αὐτοκράτορας Ἰοβιανός (27/6/ 363 – 17 /2/364)
……….Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Αὐτοκράτορα Ἰουλιανοῦ στὶς 26 Ἰουνίου τοῦ 363 καὶ τὴν ἄρνηση τοῦ στενοῦ φίλου καὶ συνεργάτη του, Σαλουτίου, νὰ τὸν διαδεχθῇ, οἱ ἀρχηγοί τῶν στρατιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως πρόσφεραν τὸν θρόνο στὸν «πριμικήριο τῶν δομεστίκων» δηλαδὴ τὸν ἀρχαιότερο ἀξιωματικό τῆς ἀνακτορικῆς φρουρᾶς, Φλάβιο Ἰοβιανό, ἕναν ἄσημο χριστιανό ἀπὸ τὴν Παννονία. Ἡ ἐπευφημία «Ἰοβιάνους ἀουγκούστους» τῶν πρώτων σειρῶν ἀκούστηκε ὥς «Ἰουλιάνους ἀουγκούστους» στὶς ἐπόμενες κι ἔτσι ἐπαναλαμβανόταν μὲ ἐνθουσιασμό ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες ποὺ νόμιζαν ὅτι ὁ Αὐτοκράτοράς τους Ἰουλιανός συνῆλθε ἀπὸ τὸν τραυματισμό του. Ὅταν εἶδαν ὅμως τὸν Ἰοβιανό ντυμένο μὲ τὴν πορφύρα, θρῆνοι διαδέχθηκαν τὶς ἐπευφημίες τους.
Με την ιδιότητα του διοικητή της αυτοκρατορικής φρουράς ακολούθησε τον Ιουλιανό το 363 στην εκστρατεία του εναντίον του Πέρση Σαπώρ Β' στη Μεσοποταμία. Μετά το θάνατο του Ιουλιανού, ο Σαλούστιος αρνήθηκε την πρόταση να τον διαδεχτεί κι έτσι ανέβηκε στο θρόνο ο Ιοβιανός.
Το χαρακτηριστικότερο σημείο της παρουσίας του ως αυτοκράτορα είναι ότι αναίρεσε άμεσα όλα τα αντιχριστιανικά διατάγματα του προκατόχου του και επέτρεψε να επιστρέψουν από την εξορία οι επιφανείς επίσκοποι Ρώμης Λιβέριος, Αλεξανδρείας Αθανάσιος και Αντιοχείας Μελέτιος.
……….Στὴν διάρκειά της, τὸ 363 μ.Χ., θέλοντας νὰ ἐπιστρέψῃ γρήγορα στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ διασφαλίσει τὸν θρόνο, ὑπέγραψε τὴν ἐπονείδιστη τριακονταετή εἰρήνη μὲ τοὺς Πέρσες καὶ παρέδωσε σχεδὸν ὁλόκληρη τὴν Μεσοποταμία καὶ τὴν μισὴ Ἀρμενία, ἐγκαταλείποντας τὸν παλαιό σύμμαχο τῆς Αὐτοκρατορίας Ἀρσάκη Γ΄ στὰ χέρια τῶν Περσῶν. Μεταξὺ τῶν πόλεων ποὺ παρέδωσε στούς Πέρσες, ἦταν καὶ ἡ ἀπόρθητη Νίσιβι. Παρά τὸ αἴτημα τῶν κατοίκων της νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ ὑπερασπιστοῦν μόνοι τους τὴν πόλη, ὁ Ἰοβιανός ἀρνήθηκε, παραχωρώντας τους τριήμερη διορία νὰ τὴν ἐγκαταλείψουν καταφεύγοντας στὴν Ἄμιδα ἤ τὴν Ἔδεσσα. Ὁ Σύρος Ἐφραίμ ὡς αὐτόπτης μάρτυς τῶν γεγονότων περιγράφει σ’ ἕναν ὕμνο του, τὴν δραματική στιγμή ὅπου ἕνας πυρολάτρης «μάγος» ὕψωσε στὰ τείχη τῆς πόλεως τὴν περσική σημαία.
……….Στὴν θρησκευτική του πολιτική, ὁ Ἰοβιανός ἀπέδωσε στοὺς χριστιανοὺς τὸ δικαίωμα νὰ διδάσκουν τὰ κλασικά γράμματα, ἐνῷ στὶς 4 Φεβρουαρίου 364 δήμευσε και πάλι τις περιουσίες των ναών προς όφελος των εκκλησιών.
……….Τὸν Νοέμβριο τοῦ 363, βαδίζοντας ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια πρὸς τὴν Κωνσταντινούπολη, ἔλαβε τὴν εἴδηση ὅτι ἡ στρατιά τῆς Δύσεως τὸν ἀναγνώρισε ὡς διάδοχο τοῦ Ἰουλιανοῦ. Ἡ βασιλεία τοῦ ὅμως ἦταν σύντομη καὶ ὁ θάνατος τὸν βρῆκε σὲ λίγους μῆνες.
……….Τὴν αὐγὴ τῆς 17ης Φεβρουαρίου τοῦ 364, βρέθηκε νεκρός στὴν σκηνὴ του στὰ Δαδάστανα τῆς Βιθυνίας. Τὰ αἴτια τοῦ θανάτου του δὲν ἐξακριβώθηκαν πλήρως, φαίνεται ὅμως ὅτι δὲν δολοφονήθηκε, ἀλλὰ ἔπαθε ἀποπληξία ἀπὸ ἄκρατη φαγοποσία τῆς προηγούμενης βραδιᾶς ἡ ὁποία ἐπιβαρύνθηκε ἀπό τὶς ἀναθυμιάσεις τῆς θερμάστρας στὴν σκηνή του.
……….Ὁ νεκρὸς μεταφέρθηκε στὸν ναό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Κωνσταντινουπόλεως.
……….Ὁ Ἀμμιανός γράφει ὅτι ὁ Ἰοβιανὸς θαύμαζε καὶ ἤθελε νὰ μιμηθῇ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο ἀλλὰ ἡ ῥοπή του πρὸς τὸ φαγητό, τὸ πιοτό καὶ τὶς γυναῖκες τὸν ἐμπόδιζαν νὰ φέρεται μὲ βασιλική ἀξιοπρέπεια.
***
Πηγή : «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», τόμος Ζ΄σ.67-68.
Επιμέλεια κειμένου και εικόνας : Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο
© Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο
http://ellinoistorin.gr/?p=38321
