σχολείο τής Εκκλησίας. «Παράδεισος και κόλαση δεν είναι δυο διαφορετικοί τόποι. Είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις (τρόποι), που προκύπτουν από την ίδια άκτιστη πηγή και βιώνονται ως δυο διαφορετικές εμπειρίες. Ή μάλλον είναι η ίδια εμπειρία, βιωμένη διαφορετικά από τον άνθρωπο, ανάλογα με τις εσωτερικές προϋποθέσεις του. Η εμπειρία αυτή είναι η θέα του Χριστού μέσα στο άκτιστο φως της θεότητάς Του, μέσα στη «δόξα» Του. Από τη Β’ Παρουσία και σ’ όλη την ατελεύτητη αιωνιότητα, όλοι οι άνθρωποι θα βλέπουν τον Χριστό στο άκτιστο φως Του. Ενώπιον του Χριστού χωρίζονται οι άνθρωποι (δεξιά και αριστερά Του). Διακρίνονται δηλαδή σε δύο ομάδες. Αυτούς που Τον βλέπουν ως παράδεισο και αυτούς που Τον βλέπουν ως κόλαση», σημείωσε ο π. Γεώργιος Μεταλληνός.
Και συνέχισε: «Ο Χριστός γίνεται σε άλλους μεν, όσους Τον δέχθηκαν και ακολούθησαν την προτεινόμενη από Αυτόν θεραπεία της καρδιάς, ανάστασις στην αιώνια ζωή Του και σε όσους Τον απέρριψαν, πτώση και κόλαση. Συνεπώς, παράδεισος και κόλαση δεν είναι απλώς ανταμοιβή και τιμωρία (καταδίκη), αλλά ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε καθένας μας τη θέα του Χριστού, ανάλογα με την κατάσταση της καρδιάς μας. Όσο πνευματικότερος γίνεται κανείς, τόσο ορθότερα κατανοεί τη γλώσσα της Γραφής και της παραδόσεώς μας. Η κατάσταση του ανθρώπου (καθαρός – ακάθαρτος, μετανοημένος – αμετανόητος) συντελεί στο να δεχόμεθα το Φως του ως παράδεισο ή κόλαση».
Ακολούθως αναφέρθηκε στο έργο της Εκκλησίας, το οποίο, όπως είπε, δεν είναι να «στέλνει» στον παράδεισο ή στην κόλαση, αλλά να ετοιμάζει τον άνθρωπο για την τελική κρίση. «Το έργο του Κλήρου είναι θεραπευτικό και όχι ηθικολογικό – ηθικοπλαστικό, με την κοσμική έννοια του όρου. Σκοπός της προσφερόμενης από την Εκκλησία θεραπείας δεν είναι η δημιουργία «χρηστών» πολιτών και κατ’ ουσίαν ευχρήστων, αλλά πολιτών της ουράνιας (άκτιστης) βασιλείας», τόνισε χαρακτηριστικά.
Και ο χθεσινός εκλεκτός προσκεκλημένος κατέληξε ως εξής: «Ας προσπαθήσουμε να τηρούμε μία ορθόδοξη στάση ζωής απέναντι στους συνανθρώπους μας. Να κατακρίνουμε τον εαυτό μας, να αναγνωρίζουμε τα λάθη, τις αμαρτίες και τα εγκλήματά μας, αλλά να μην κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Ο άνθρωπος όταν γνωρίσει τον εαυτό του, τότε γνωρίζει και τον Θεό. Η περίοδος που πλέον διανύουμε είναι περίοδος θεογνωσίας, μα κυρίως περίοδος αυτογνωσίας. Διότι ο άνθρωπος αυτή την περίοδο γνωρίζει, με όλον τον Λειτουργικό πλούτο τής Εκκλησίας μας, για ποιον λόγο τον δημιούργησε ο Θεός και ποιος είναι ο προορισμός του, που δεν είναι άλλος παρά η συνάντησή του με τον Θεό».
