Η τελευταία στιγμή στην Γη

Σκεφτείτε πώς θα ήταν κάθε στιγμή της ζωής μας αν είχαμε συναίσθηση πως μπορεί να είναι η τελευταία, πως αυτή η στιγμή μας δόθηκε για να πλησιάσουμε με κάποιον τρόπο την τελειότητα, πως τα λόγια που λέμε θα είναι τα στερνά μας κι έτσι θα έπρεπε να εκφράσουν όλη την ομορφιά, όλη τη σοφία, όλη τη γνώση και, πάνω απ’ όλα, όλη την αγάπη που γνωρίσαμε στο κύλισμα του βίου μας, είτε αυτός ήταν μακρός είτε σύντομος. Πώς θα συμπεριφερόμασταν ο ένας στο άλλο αν η παρούσα στιγμή ήταν η μοναδική που είχαμε στη διάθεσή μας και θα έπρεπε να χωρέσει και να εκφράσει όλη την αγάπη και τη φροντίδα που υπάρχει μέσα μας;
[...] Αν ήμασταν σε θέση να αισθανθούμε κάτι τέτοιο, πώς θα συμπεριφερόμασταν στους άλλους, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό; Αν είχα κι εγώ κι εσύ τη συνείδηση πως το πρόσωπο στο οποίο μιλάμε μπορεί να πεθάνει στο επόμενο λεπτό και πως ο ήχος της φωνής μας, το περιεχόμενο των λέξεών μας, οι κινήσεις και οι προθέσεις μας, ο τρόπος που σχετιζόμαστε μαζί του θα είναι τα τελευταία πράγματα που θα αντιληφθεί αυτός και θα πάρει μαζί του στην αιωνιότητα, πόσο πιο συνετά, προσεκτικά και όντως αγαπητικά θα ήταν τα λόγια μας! Η εμπειρία επιβεβαιώνει πως ενώπιον του θανάτου πάρα πολλές έχθρες, πάρα πολλές πικρίες, πάρα πολλες αμοιβαίες απορρίψεις εξανεμίζονται. Ο θάνατος είναι πολύ μεγάλος για πράγματα που θα έπρεπε να είναι πολύ μικρά ακόμα και για τον πρόσκαιρο αυτό βίο.

[Anthony Bloom. Ο Θάνατος ως κέρδος.
Εκδόσεις Εν πλω 2005, σσ. 21-24]