1. Θα πρέπει να δημιουργούμε, γονείς και δάσκαλοι, στα παιδιά τις προϋποθέσεις αφύπνισης της συνείδησής τους. Μόνον η συνείδηση είναι εκείνη που μπορεί να διορθώσει τον άνθρωπο. Κανείς δεν μπορεί να διορθωθεί ούτε κανένας μπορεί να τον διορθώσει, εαν ο ίδιος δεν το θελήσει. Απαιτείται να επιστρατεύσουμε όλη μας την προσπάθεια να κατανοήσει το παιδί ότι αυτό που κάνει είναι λάθος και να θελήσει εκείνο μόνο του να αλλάξει.
2. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να πεισθεί το παιδί από το να το αγαπάμε και να το προσεγγίζουμε με αγάπη και προσοχή. Καμία παρατήρηση, καμία συμβουλή, καμία επίπληξη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τα παιδιά, εάν δεν υπάρχει πραγματική αγάπη. Δεν έχει κανείς ποτέ το δικαίωμα να παρατηρήσει ή να μαλώσει ή να δείρει ένα παιδί, εάν δεν το αγαπάει. Τη στιγμή εκείνη, που θα κάνει αυτή την ενέργεια, πρέπει να έχει συνείδηση ότι το κάνει από πολλή αγάπη και όχι από νεύρα, από κούραση ή από αντίδραση. Το παιδί το διαισθάνεται και αντιδρά ανάλογα.
3. Η τιμωρία χρειάζεται, όταν το παιδί μετά από πολλή κατανόηση και πολλή επεξήγηση παραδεχθεί το λάθος του και επιμένει να το διαπράττει με θράσος και πολλές φορές με κίνδυνο.
4. Είναι λάθος να μη δείχνουμε στα παιδιά τα όριά τους, γιατί έτσι τα αφήνουμε σε μία γενικότερη ανασφάλεια. Εάν τα περιορίζουμε καθ' οιονδήποτε τρόπο, χωρίς να κατανοήσουν τα όριά τους, τότε ξυπνάει μέσα τους το μεγάλο θηρίο, ο εγωισμός.
πηγή
