Σας παρακαλώ λοιπόν και σας ικετεύω, ας προτιμάμε από οποιαδήποτε άλλη ασχολία και φροντίδα τον εκκλησιασμό. Ας τρέχουμε πρόθυμα, όπου κι αν βρισκόμαστε, στην εκκλησία.
Προσέξτε όμως, κανείς να μην μπεί στον ιερό αυτό χώρο, έχοντας βιοτικές φροντίδες, η περισπασμούς η φόβους. Αφού τ’ αφήσουμε όλα τούτα έξω, στις πύλες του ναού, τότε ας περάσουμε μέσα. Γιατί ερχόμαστε στα ανάκτορα των ουρανών, πατάμε σε τόπους που αστράφτουν.
Ας διώξουμε από την ψυχή μας πρώτα-πρώτα τη μνησικακία, για να μην κατακριθούμε, όταν παρουσιαστούμε μπροστά στο Θεό και προσευχηθούμε λέγοντας: «Πάτερ ημών…., άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».
Διαφορετικά, πως θέλεις να φανεί ο Δεσπότης Χριστός γλυκός και πράος απέναντί σου, αφού εσύ γίνεσαι στο συνάνθρωπό σου σκληρός και δεν τον συγχωρείς; Πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό;
Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου σε λόγια προσευχής; Πως θα ζητήσεις συγγνώμη; Ακόμα κι αν θέλει ο Θεός να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, δεν Τον αφήνεις εσύ, επειδή δεν συγχωρείς τον πλησίον σου.
Από το βιβλίο: «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ», Τόμος Γ΄ (Τεύχη 21-30), A΄ Έκδοση 2003. Εκδόσεις: Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής.
Πηγή
