Βάσει ενδελεχούς διαδικτυακής έρευνας που έκανα 1 μήνα πριν και βάσει του ταξιδιωτικού οδηγού που έχω φροντίσει να προμηθευτώ στο πρώτο 10λεπτο άφιξης, είμαι έτοιμη για αυτοεξόντωση.
Έχω στη διάθεσή μου κάποιες λίγες μέρες να ανακαλύψω και να δω ιδίοις όμμασι ΟΛΑ τα hot spots του μέρους που επέλεξα να επισκεφθώ φέτος για τις πολύτιμες διακοπές μου.
Και όταν λέω ΟΛΑ ... ακριβολογώ!
Τα ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ πρέπει να φωτογραφηθούν από εμένα την ίδια, διότι χωρίς ντοκουμέντα εκδρομή δε νοείται. Οφείλω να ποζάρω σε διάφορες ευφάνταστες πόζες μπροστά από ΚΑΘΕ μουσείο της περιοχής, κάθε gallery, πινακοθήκη, πάρκο και αρχαιολογικό χώρο. Είναι ανεπίτρεπτο να μη θαυμάσω από απόσταση αναπνοής αγάλματα και κτίρια σε κάθε γωνιά της πόλης προς εξερεύνηση.
Απαράδεκτο, επίσης, είναι να μην απολαύσω ένα aperitif σε ΟΛΕΣ τις pubs που η πολυδιαφημιζόμενη τοπική διασημότητα (χάρις στην οποία πλουτίζει και η τοπική κοινωνία...!) έκανε την εμφάνισή της κάποια στιγμή στο παρελθόν. Είναι μια βραδινή δουλειά που κάθε ταξιδιώτης που σέβεται τον εαυτό του επιβάλλεται να εκτελέσει με ευλαβικότητα.
Με διακατέχει μια αγχωτική βιασύνη, ένας παροξυσμός μετακινήσεων, μια αλλοπρόσαλλη καταγραφή εμπειριών σαν να επρόκειτο για επαγγελματικό project επί πληρωμή.
Σαν να θέλω να καθησυχάσω τον ίδιο μου τον εαυτό, από τις τύψεις που τον περιτριγυρίζουν, ότι τα χρήματα που ξόδεψα σε μεταφορικά, διαμονή και souvenirs έχουν τουλάχιστον ένα απτό αντίκρισμα – το album των φωτογραφιών!
Σαν να θέλω να πάρω από φίλους και γνωστούς το παράσημο του υπέρτατου ταξιδευτή που πρόλαβε να δει και να κάνει τα πάντα, σε μια προσπάθεια κοινωνικής καταξίωσης. Έχει τη γοητεία του να μονοπωλείς τη συζήτηση με μακρόσυρτες απαριθμήσεις αξιοθέατων που αντίκρισες από κοντά. Δεν αντιλέγω!
Το θέμα, όμως, είναι ότι για να τα κάνω ΟΛΑ αυτά πραγματικά ‘μάτωσα’ στο βωμό μιας άτυπης υποχρέωσης απέναντι στην τσέπη μου που ‘πόνεσε’ και στο φίλο που με θαύμασε. Δεν ξέρω αν πέρα από τον αξιοσημείωτο κόπο που βίωσα, κατά πόσο τελικά ευχαριστήθηκα αυτό το ταξίδι!
Κι όταν αναρωτιέμαι το κατά πόσο το «ευχαριστήθηκα», ουσιαστικά αναρωτιέμαι εάν κατάφερα να τροφοδοτήσω το μυαλό και την ψυχή μου με ευχάριστες και ουσιώδεις σκέψεις. Εάν βρήκα τον χρόνο να χαζέψω τους περαστικούς και να περιεργαστώ καταστάσεις και συμπεριφορές.
Γενικώς, αν βρήκα την ηρεμία να μάθω και κάτι απ’ αυτό μου το ταξίδι, υιοθετώντας ή απορρίπτοντας πράγματα!
Αυτό, βέβαια, απαιτεί να αφήσω κατά μέρους τους κοινωνικά επιβαλλόμενους ψυχαναγκασμούς μου και να εστιάσω στην ψυχική μου ξεκούραση εν μέσω παρατήρησης. Αυτός, ίσως, είναι και ο μοναδικός τρόπος για να μην απολέσω τα ταξιδιωτικά μου βιώματα και να τα διατηρήσω αναλλοίωτα στο πέρας των ετών.
Οι φωτογραφικές απεικονίσεις του εγκεφάλου πολύ γρήγορα θάβονται και αντικαθιστώνται από κενά μνήμης. Το να προσεγγίσω, λοιπόν, τα ταξίδια μου με αυτήν τη συλλογιστική - του ατελείωτου δηλαδή «human watching» - δεν ήταν κάτι εύκολο. Ήταν, όμως, λυτρωτικό ...
Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι δεν ακολουθώ κατά ένα μεγάλο μέρος και την πεπατημένη του κλασικού τουρίστα!
Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τώρα πια επιλέγω με βάση το προσωπικό μου ενδιαφέρον ποιά λίγα σημεία άξια θέασης θέλω να επισκεφθώ και με απόλυτη γαλήνη, χωρίς καταπιεστικές επιταχύνσεις, προσπαθώ να κατανοήσω και να αισθανθώ την ιστορικότητά τους. Το να θυμάμαι μετά από καιρό τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κάπου και το να μπορώ να αφουγκράζομαι τις δονήσεις τους στο σήμερα - δίνοντας χώρο και χρόνο στο βίωμα - είναι το πρώτο βασικό στοιχείο ενός επιτυχημένου ταξιδιού.
Στο ενδιάμεσο, αφιερώνω χρόνο σε άσκοπες κατά τα φαινόμενα περιηγήσεις σε σοκάκια και λεωφόρους, όπου παρατηρώ σπίτια, διαμερίσματα, γραφεία, εμπορικά καταστήματα. Αφού δεν μπορώ να γίνω κομμάτι της εκεί καθημερινότητας, περιορίζομαι σε συμπεράσματα που απορρέουν από το εξωτερικό στήσιμο των οικημάτων και τους ανθρώπους γύρω και μέσα σ’ αυτά.
Κι, όμως, τα συμπεράσματα έχουν πάντα ενδιαφέρον! Καταλαβαίνεις από τον χώρο ή μη που αφιερώνουν οι ντόπιοι στα κτίσματά τους και από την καλαισθησία ή μη που τους αποδίδουν τις αντιλήψεις τους για τον κοινωνικό καταλύτη που λέγεται «οικογένεια» και για τον οικονομικό μοχλό που λέγεται «εργασιακές συνθήκες».
Μπλέκομαι, επίσης, ανάμεσά τους σε διάφορα cafes προσπαθώντας να καταλάβω τις συνήθειές τους εν ώρα χαλάρωσης. Βλέπω συμπεριφορές, ακούω διαλόγους, επιχειρώ σύντομες συζητήσεις. Έτσι, αντιλαμβάνομαι την ψυχοσύνθεσή τους – το πολυτιμότερο εφόδιο στη βαλίτσα της επιστροφής μου.
Εννοείται ότι επιλέγω ποιοτικά εστιατόρια για εκτεταμένη γευσιγνωσία, καθώς η κουζίνα ενός λαού σου δίνει πληροφορίες που ούτε καν φαντάζεσαι. Η τροφή είναι ένα στοιχείο καταλυτικό στο χαρακτηρισμό μιας κοινωνίας ως εξωστρεφούς ή σοβαροφανούς, ως παρορμητικής ή συγκρατημένης, ως εργασιομανής ή επιρρεπής στη διασκέδαση κλπ...
Το κλειδί είναι να αποτινάξεις τον αγχώδη φωτογράφο από μέσα σου και να φέρεις στη θέση του τον ξεκούραστο παρατηρητή. Σκοπός ενός ταξιδιού είναι η διεύρυνση του πνεύματος μέσα από ανάλυση και ανταλλαγή σκέψεων, η απόκτηση εμπειριών μέσα από χαλαρωτικούς περιπάτους σε ΜΗ τουριστικά spots.
Η βαθιά, με άλλα λόγια, κατανόηση ενός λαού μέσα από τα ίδια του τα συμπεριφορικά στεγανά. Αυτός είναι ο πολύτιμος λίθος που λαμβάνεις και διατηρείς, χωρίς να χάσει την αξία του, ως τα γεράματα σου!
