Είναι δύσκολο, το ξέρω, το βιώνω, το ζω, όμως ταυτόχρονα βλέπω τις ευεργεσίες του πόνου. Ο πόνος σε μαλακώνει, σε γλυκαίνει, σε κάνει πιο ανθρώπινο, ατόφιο, γνήσιο, απλό και ταπεινό. Ο πονεμένος άνθρωπος, κατά κανόνα, είναι άνθρωπος συμπόνιας και αγάπης προς τον πλησίον. Τον πονεμένο άνθρωπο πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε με ιερότητα, με πολλή πολλή αγάπη, στοργή και καλοσύνη. Και πάνω απ’ όλα να τον συμπονάμε. Το μεγαλύτερο φάρμακο στον πονεμένο άνθρωπο, είναι η αγάπη και η παρουσία των πνευματικών αδελφών του.
Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει να στηρίζουμε τον πλησίον μας. Το μόνο που θέλουμε είναι να μας ακούσει και όχι να τον ακούσουμε, να μας συμπονέσει και όχι να τον συμπονέσουμε. Είμαστε κατά βάθος σκληρές ψυχές, τραχείς. Αυτό όμως στεναχωρεί τον πολυεύσπλαχνο Πατέρα μας και Θεό μας και παραχωρεί διάφορες δοκιμασίες, θλίψεις και στενοχώριες, για να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι και ποιος είναι ο αληθινός άνθρωπος; Αυτός που αγαπά αληθινά, δηλαδή θυσιαστικά.
Αδελφοί μου, όπως έλεγε και ο μέγας Άγιος Λουκάς, αρχιεπίσκοπος Κριμαίας, αγάπησα το μαρτύριο, τον πόνο δηλαδή, διότι κατά ένα περίεργο τρόπο καθαρίζει την ψυχή μου. Ας τα έχουμε αυτά υπ’ όψιν μας και ας τα επεξεργαζόμαστε μέσα μας. Συγχωρήστε με αν είπα κάτι που δεν έπρεπε. Καλό κουράγιο αδέλφια, κρατείστε γερά, δεν είστε μόνοι, έχουμε και πρέπει να έχουμε ο ένας τον άλλο, αμήν.
Χριστός ανέστη!
Με πολλή αγάπη, ένας ανάξιος δούλος του Θεού
