Σας το έχω πει καί άλλη φορά. Ήταν ένας Γέροντας -τώρα στις μέρες μας-, πού με αξίωσε ο Θεός νά τον γνωρίσω. Είχε δει πολλές οπτασίες.
Ήταν καί πολύ ελεήμων. Στο δρόμο πού πήγαινε, όταν συναντούσε κάποιον πού είχε ανάγκη, έδινε το ράσο του, τα παπούτσια του, τις κάλτσες του, όλα τά έδινε ελεημοσύνη- ήταν πολύ απέριττος.
Τρυγούσαν τά σταφύλια, ανέβαινε στήν ταράτσα καί τά πετούσε ελεημοσύνη. Μιά μέρα ήρθε ένα γεροντάκι καί ζητούσε ψωμί. Πήγε η μοναχή στον Γέροντα, -δέν κάνανε κάτι χωρίς την ευλογία του Γέροντα-, καί του λέει:
-Γέροντα, ήρθε ένα γεροντάκι και ζητάει ψωμί. Τί νά κάνω, δέν έχουμε. Εχουμε μόνο λίγο ψωμάκι γιά αύριο πού θά πάμε στ’ αμπέλι.
-Νά τό δώσετε.
-Τί θά φάμε αύριο, σταφύλια σκέτα θά τρώμε, Γέροντα;
-Ναί, σταφύλια σκέτα νά φάτε- γιατί να μη φάτε;
Εφυγε η μοναχή καί από μέσα της έλεγε: «Θά κάνω παρακοή- δέν το δίνω, εμείς τί θά φάμε;». Εκεί στην αυλή όμως πού βάδιζε, σκέφτηκε και είπε: «Αφού ο Γέροντας θέλει νά τό δώσω, ας τό δώσω. Θά πάω νά αναπιάσω προζύμι». Πήγε στο ζυμωτήριο, και τί νά δη; Πάνω στον πάγκο ήταν αχνισμένα ροδοκόκκινα ψωμιά. «Αρχισε νά φωνάζη και έτρεξε στον Γέροντα. Μαζί με τον Γέροντα ήταν και ένας ιερέας. «Γέροντα, τρέξτε, ο πάγκος είναι γεμάτος από ροδοκόκκινα ψωμιά!». Πήραν τά πετραχήλια, πήγαν και είδαν τά ψωμιά καί άρχισαν νά διαβάζουν εξορκισμούς, να τά σταυρώνουν καί τά ψωμιά παράμεναν εκεί, στόν πάγκο. Τότε η μοναχή λέει στον Γέροντα: «Συγχώρησέ με, Γέροντα, πολύ αγανάκτησα καί είπα ένα σωρό λόγια».
Γι’ αυτό θέλησε ο Θεός νά γίνη αυτό, γιά νά φανή τί κάνει ο Γέροντας καί η υπακοή στόν Γέροντα. Επειτα πήραν τά ψωμιά, τά κόψανε ευλογίες, τά κάνανε παξιμάδι καί τό τρώγανε σαν ευλογία γιά πολύ καιρό. Αυτός ο παππούλης είχε πολλή αγάπη στήν Αγία Τριάδα. Ελεγε: «Τό πρώτο κομποσχοίνι πού θά κάνετε αρχίζοντας τήν προσευχή σας, θά είναι γιά τήν ‘Αγία Τριάδα- θά λέτε: “’Αγία Τριάς, ελέησον ήμάς”». ’Έτσι λοιπόν νά επικαλήσθε την Αγία Τριάδα, μέ πολλή αγάπη.
