analyst.gr
(...) το «ανατολίτικο παζάρι» μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ευρώπης (Γερμανίας), όπου η επιβολή της λιτότητας στην Ελλάδα κατ’ απαίτηση της καγκελαρίου ανταλλάσσεται με τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας,
σαν να ήταν η Ελλάδα ο νούμερο ένα εχθρός της Γερμανίας, ενώ η Ρωσία ο μοναδικός εχθρός των Η.Π.Α., τεκμηριώνει ουσιαστικά τον «εκτροχιασμό» της Δύσης – ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, η οποία ασφαλώς δεν ευθύνεται για την πλήρη αποτυχία των μέτρων που της επιβλήθηκαν (μνημόνια), ούτε για το κενό της χρηματοδότησης που παρουσιάστηκε, παρά το ότι είχε αποκλεισθεί όταν υποχρεώθηκε από το ΔΝΤ να υπογράψει το PSI.
Όσον αφορά δε την ΕΚΤ, δεν είναι μόνο
υπεύθυνη για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, καθώς επίσης για τη
χρηματοδότηση της οικονομίας, αφού αυτή είναι η πραγματική κεντρική τράπεζα της χώρας μας, οπότε ο δανειστής ύστατης ανάγκης
αλλά, επίσης, για τις καταθέσεις – τις οποίες ουσιαστικά η ίδια είναι
υποχρεωμένη να εγγυάται. Επομένως, ο ρόλος της στην ελληνική κρίση θα
έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικός – χωρίς βέβαια να αρνούμαστε τις
δικές μας ευθύνες.
Σε κάθε περίπτωση, για την Ελλάδα δεν
υπάρχει πλέον καμία φθηνή ή απλή λύση, μετά την καταστροφή της
οικονομίας της – ενώ από την ανίερη συναλλαγή των Η.Π.Α. με τη Γερμανία ενισχύεται ο άξονας Μόσχας-Πεκίνου, ο οποίος θα επιταχύνει την κατάρρευση της υπερδύναμης μαζί με το δολάριο και την παλαιά/νέα τάξη πραγμάτων, έτσι όπως αυτή έχει επιβληθεί από τη χρηματοπιστωτική κυρίως ελίτ.
Όσον αφορά δε την Ευρώπη, θα πληρώσει πολύ ακριβά την επάνοδο της Γερμανίας στην ηγεσία της, με τη μετατροπή της σε μία πρωσική αυτοκρατορία
– ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι Γερμανοί διανοούμενοι, οι οποίοι έχουν
προειδοποιήσει για τους τεράστιους κινδύνους που ενέχει μία γερμανική
Ευρώπη, για την ειρήνη στην ήπειρο μας.
Εάν οι στατιστικές της υπερδύναμης δεν
παραποιούνταν, θα φαινόταν καθαρά πως απειλείται από μία βαθιά
οικονομική κρίση, όπως αυτή του 1930 ή της Αγγλίας του 19ου αιώνα – κάτι
που ασφαλώς οφείλεται στην πολιτική της Fed, μέσω της οποίας αυξήθηκαν τα περιουσιακά στοιχεία του ανώτατου 10% του πληθυσμού, εις βάρος του υπολοίπου 90%.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τις καταναλωτικές δαπάνες που αποτελούν το 70% του ΑΕΠ και οι οποίες δεν αυξάνονται, παρά τις πιέσεις που ασκούνται από τα αμερικανικά ΜΜΕ κατ’ εντολή της κυβέρνησης – ενώ το γεγονός ότι, το κρατικό σύστημα συνταξιοδότησης εμφανίζει μία «υποχρηματοδότηση» της τάξης των 4,7 τρις $ (πηγή), λειτουργεί σαν μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της χώρας.
Το βασικότερο όμως πρόβλημα των Η.Π.Α. είναι η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης (άρθρο) του 60% των οικογενειών που ευρίσκονται μεταξύ του κατώτερου και ανώτερου 20% του πληθυσμού
– οι οποίες συνήθως καταναλώνουν τα εισοδήματα τους, σπουδάζουν τα
παιδιά τους και παράγουν τον πλούτο μίας χώρας, αποτελώντας τα θεμέλια
της ελεύθερης αγοράς και της Δημοκρατίας.
Η κατάρρευση της τώρα ξεκίνησε από την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του 1980, ο οποίος κυριολεκτικά
«αποδεκάτισε» τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καταβαραθρώνοντας τους
μισθούς των εργαζομένων, το κοινωνικό κράτος κοκ. – αφήνοντας
ανθρώπινα ερείπια στο πέρασμα του. Παράλληλα, μετέφερε την πραγματική
εξουσία στις λέσχες της ελίτ, τύπου Bilderberg και ομάδας των τριάντα – οι οποίες ελέγχονται από τους διάφορους Rothschild’s και Rockefellers της Δύσης.
Με δεδομένο δε το ότι, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ (πηγή), το ανώτατο 10% του πληθυσμού κερδίζει 1.900% περισσότερα χρήματα από το κατώτατο 10%, ενώ όλοι οι φορολογικοί νόμοι από το 2001 και μετά είναι προς όφελος του ανώτατου 10% και εις βάρος του κατώτατου,
η κατάρρευση της υπερδύναμης θεωρείται δεδομένη – με τη Ρωσία να
επιταχύνει το μοιραίο, διευκολύνοντας την Κίνα να ανέλθει στο «θρόνο του
πλανήτη», ενώ δυστυχώς η Ευρώπη δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί πως
τάσσεται με την πλευρά του ηττημένου.
.
Αναμφίβολα μπορεί να κατηγορήσει κανείς το Ρώσο πρόεδρο για πάρα πολλά πράγματα – όχι όμως για το ότι δεν είναι πρόθυμος να υποταχθεί στη νέα τάξη πραγμάτων των Η.Π.Α. ή πως δεν είναι αποφασισμένος να αντισταθεί με κάθε τρόπο, χωρίς να χάνει καθόλου χρόνο.
Άλλωστε αυτό συμπεραίνεται από το επόμενο μεγάλο βήμα του, με σκοπό την «απαλλαγή» του ρουβλίου από το σύστημα του δολαρίου - από την πρόθεση του δηλαδή να εκδώσει ρωσικά κρατικά ομόλογα στο κινεζικό γουάν, σταθεροποιώντας τη συμμαχία του με τον κίτρινο γίγαντα, γεγονός που θεωρείται ως ο μεγαλύτερος γεωπολιτικός εφιάλτης των Η.Π.Α.
Προφανώς δε η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να δώσει τη «χαριστική βολή» στην υπερδύναμη, επισφραγίζοντας την καθοδική της πορεία – όπως έχει αναλυθεί στον επίλογο του κειμένου «Ο άξονας Μόσχας-Πεκίνου», ενώ έχει δρομολογήσει ήδη από το 2014 τις συναλλαγές της στο δικό της ή σε άλλα νομίσματα (με την Κίνα και το Ιράν).
Υπενθυμίζουμε εδώ πως πάνω από 100 ρωσικές τράπεζες ανοίγουν λογαριασμούς πλέον σε γουάν, ενώ η μεγαλύτερη τράπεζα της Ρωσίας, η Sberbank, εγκρίνει από το Νοέμβριο του 2014 τραπεζικές εγγυήσεις στο κινεζικό νόμισμα
– γεγονός που τεκμηριώνει τα μακροπρόθεσμα σχέδια του άξονα, όσον αφορά
τη δημιουργία ενός δεύτερου, παράλληλου οικονομικού κόσμου.
Από την άλλη πλευρά, μπορεί να
κατηγορήσει κανείς ανάλογα την ελληνική κυβέρνηση για τις απίστευτες
καθυστερήσεις, καθώς επίσης για τα αλλεπάλληλα, μεγάλα λάθη της, όπως έχουμε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν – με αφετηρία τις πρόωρες εκλογές, όπου παγιδεύτηκε κυριολεκτικά η χώρα μας.
Σε καμία περίπτωση όμως για την απόφαση της (εάν επιβεβαιωθεί) να αρνηθεί την υπογραφή ενός τρίτου καταστροφικού μνημονίου - το οποίο θα αποτελούσε την «ταφόπλακα» της Ελλάδας, μετατρέποντας την σε μία αέναη αποικία χρέους της Γερμανίας.
Η τάση δε της δυτικής συμμαχίας, υπό την
ηγεσία των Η.Π.Α. και της Γερμανίας πλέον, να θεωρήσει ως εχθρούς της
Δύσης τη Ρωσία, καθώς επίσης, αν και πολύ λιγότερο, την Ελλάδα, είναι
απαράδεκτη – ενώ, εάν συνεχισθεί, θα οδηγήσει σε μεγάλες περιπέτειες τον πλανήτη, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την ειρήνη.
Φυσικά ο ρόλος της Ελλάδας υποτιμάται σκόπιμα στα πλαίσια του διαπραγματευτικού πόκερ που διεξάγεται,
με έναν απίστευτο ερασιτεχνισμό εκ μέρους της κυβέρνησης μας – ενώ το
μικρό της μέγεθος δεν φαίνεται να μπορεί να επηρεάσει τις γεωπολιτικές
ισορροπίες.
Εν τούτοις, είναι γνωστές οι συνέπειες
από το «απλό πέταγμα μίας πεταλούδας» σε κάποιο απομακρυσμένο σημείο του
πλανήτη – του φαινομένου δηλαδή της ευαίσθητης εξάρτησης ενός
συστήματος από τις αρχικές συνθήκες, όπου μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί σε μια εξέλιξη δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή (θεωρία του χάους).
.
Υστερόγραφο: Όσον αφορά τις προσπάθειες «διάσωσης» της Ελλάδας με τα εγκληματικά μνημόνια που της επιβλήθηκαν, οφείλει κανείς να προσθέσει ορισμένες άλλες απόψεις, έτσι ώστε να μην θεωρηθεί πως είμαστε οι μοναδικοί επικριτές τους - όπως τις εξής σε ελεύθερη μετάφραση (πηγή), υπενθυμίζοντας πως ο εκπρόσωπος της Βραζιλίας στο ΔΝΤ είχε αναφέρει από την αρχή την ανάγκη ονομαστικής διαγραφής του δημοσίου χρέους:
Ashoka Mody, πρώην επικεφαλής της ομάδας του ΔΝΤ στην Ιρλανδία: «Όλα
όσα έχουμε μάθει τα τελευταία πέντε χρόνια είναι το ότι, αποτελεί μία
απίστευτα άσχημη οικονομική πολιτική να επιβάλλεις σε μία χώρα που
ευρίσκεται σε έναν αποπληθωριστικό καθοδικό κύκλο (στο σπιράλ του
θανάτου), μία πολιτική λιτότητας.
Ειλικρινά έχω σοκαρισθεί, ακούγοντας πως κάτω από αυτές τις συνθήκες γίνεται συζήτηση για έναν υψηλότερο ΦΠΑ.
Πόσο μάλλον όταν έχουμε διαπιστώσει ότι, μία βιαστική αύξηση του ΦΠΑ,
μπορεί να εκτροχιάσει ακόμη και μία χώρα με ισχυρή οικονομία, όπως η
Ιαπωνία«.
Arvind Virmani, εκπρόσωπος της Ινδίας στο ΔΝΤ: «Το μέγεθος και η έκταση των μέτρων λιτότητας, χωρίς κανένα μονεταριστικό μέτρο, ήταν χωρίς κανένα ιστορικό προηγούμενο.
Ακόμη και αν το πρόγραμμα της Τρόικας είχε εφαρμοσθεί με επιτυχία, θα μπορούσε να είχε προκαλέσει ένα (καταστροφικό) αποπληθωριστικό σπιράλ από
πτωτικές τιμές, μειωμένη απασχόληση (ανεργία) και χαμηλότερα δημόσια
έσοδα, τα οποία θα υπονόμευαν τελικά το ίδιο το πρόγραμμα«.
ολόκληρη η ανάλυση...
