Τελείωσε πριν από λίγη ώρα ο δεύτερος ημιτελικός ανάμεσα στην Ολλανδία και την Αργεντινή, με τη λατινοαμερικάνικη χώρα να προκρίνεται στον μεγάλο τελικό όπου θα αντιμετωπίσει τους Γερμανούς στη διαδικασία των πέναλτι.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Έχουμε δηλαδή μια μάχη ανάμεσα σε εκπροσώπους της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι βέβαιο ότι η σύγκρουση θα «πολιτικοποιηθεί» από φιλάθλους και μη…
Η καγκελάριος Μέρκελ, σύμβολο πλέον της απάνθρωπης ευρωπαϊκής λιτότητας, θα βρίσκεται στο γήπεδο, όντας γνωστή ποδοσφαιρόφιλη, για να υποστηρίξει την ομάδα της χώρας της, η οποία διακρίνεται από όλα εκείνα που γενικότερα αποτελούν χαρακτηριστικά των Γερμανών: Πειθαρχία στο παιχνίδι, δύναμη, όχι πάντα όμως με ιδιαίτερη φαντασία. Η επικράτηση είναι κυρίως προϊόν της ομαδικής δουλειάς και του ισχυρού συνόλου, συν τα σωματικά προσόντα.
Κάπως
έτσι είναι η Γερμανία και στα της οικονομίας. Πειθαρχημένη, ογκώδης,
(αυτόν τον… όγκο τον έχει πληρώσει με πολύ αίμα η Γηραιά Ήπειρος σε
πολέμους), αλλά και η χαρακτηριστική έλλειψη φαντασίας και ευελιξίας στη
σκέψη όταν οι καταστάσεις αλλάξουν, συν την απουσία «παικτών» όπως ένα
Μέσι ή/και ένας Νεϊμάρ, οι οποίοι μπορούν με μια ενέργεια να πικράνουν
πολύ τον αντίπαλο, όσο πειθαρχημένος και σκληρός να είναι.
«Το πιάσατε το υπονοούμενο», όπως θα έλεγε και γνωστός πολιτικός αρχηγός που έχει καταστήσει τα ευφυολογήματα σε… στάση ζωής και αυτοσκοπό; Η
αλλαγή των συνθηκών με κάποια αφορμή στο παγκόσμιο σκηνικό, ή μια
έξυπνη «ντρίμπλα», μπορεί να αποσυντονίσει για αρκετό χρόνο τον Γερμανό και να τον κάνει να καταβάλει από βαρύ μέχρι πάρα πολύ βαρύ κόστος, οικονομικό, πολιτικό κ.λπ.Κι επειδή κάτι τέτοια εξυπνακίστικα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε έχουν δείξει ότι τα πιάνουν, πόσοι άραγε θα αναφερθούν στην επικράτηση της «δογματικής» ΕΕ έναντι των απειθάρχητων και υπεροπτικών BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), οι οποίοι έχουν αρχίσει να μαζεύονται, όταν δουν δίπλα-δίπλα τη Μέρκελ με τη Ντίλμα Ρούσεφ. Μην κάνει καμία έκπληξη και εμφανιστεί και η Κριστίνα Φερνάντεζ στο «Μαρακανά»…
Η Αργεντινή παλεύει με νύχια και με δόντια να αποφύγει μία ακόμη χρεοκοπία. Δεν δηλώσαμε ποτέ θαυμαστές των επιλογών της χώρας και ψέξαμε τον Αλέξη Τσίπρα και τους συν αυτώ όταν πήγε κάποτε να μας πείσει ότι παράδειγμα για εμάς θα πρέπει να είναι η «έντιμη στάση» της Αργεντινής και της Βενεζουέλας, απέναντι στο αδηφάγο διεθνές κεφάλαιο.
Έτσι
είναι, απλά έχει αποδειχθεί ότι η «εντιμότητα» δεν τρώγεται στο
σύγχρονο διεθνές περιβάλλον και ο λαός υποφέρει, χωρίς ορατή διέξοδο,
παρότι κατοικεί σε μια πλουσιότατη χώρα. Γιατί όμως τα λέμε αυτά; Διότι
κάτι μας λέει, ότι την Κυριακή θα είμαστε με την Αργεντινή. Παρότι
θέλουμε ένα πιο πειθαρχημένο και όσο λιγότερο γίνεται διεφθαρμένο
κράτος, που θα δίνει ευκαιρία στην επιχειρηματικότητα και δεν θα τη
θυσιάζει για να ταΐζει τους κηφήνες του πολιτικού συστήματος και την
εκλογική τους πελατεία που μπάζει σωρηδόν στο δημόσιο. Αυτό που δεν
θέλουμε όμως, είναι νταβατζήδες του είδους που εκπροσωπεί η κυρία
Μέρκελ.
Όσα δίκια και να της αναγνωρίζουμε. Διότι σε όσα θετικά εκπροσωπεί Γερμανία, θέλουμε και ανθρωπιά, θέλουμε και φαντασία. Και πολύ μας ενοχλεί που από την Ευρώπη έχουν εκλείψει εντελώς ψήγματα έστω του ιδεαλισμού που αποτέλεσε συστατικό στοιχείο της ίδρυσής της, από τους προγόνους της Μέρκελ, του Ολάντ και των άλλων ηγετών.Γι’ αυτό θέλουμε να δούμε τους Αργεντίνους να πανηγυρίζουν. Αν το σηκώσει η Γερμανία, δεν πρόκειται να τη βρίσουμε. Τα «συναισθήματα» που εκφράζουμε είναι βαθιά πολιτικά, παρότι θα μπορούσαν να είναι πιο «παρορμητικά», αφού ούτε καν για το κατοχικό δάνειο δεν μιλούν, έστω να πουν ότι θα σας δώσουμε τόσα, αφού το αναγνωρίζουμε ότι τα χρωστάμε (το [ανα]γνωρίζουν ότι από αυτό δεν ξεφεύγουν), αν κάνετε τα τάδε προαπαιτούμενα, διότι αν δεν φέρετε το κράτος στα ίσια του, μέλλον στην ΕΕ δεν θα μπορέσετε να έχετε, κι εμείς σας θέλουμε μέσα.
Θα υπάρξει διαφωνία, όμως θα έχει ξεκινήσει συζήτηση. Διότι δεν μπορεί μια χώρα με το βεβαρυμμένο παρελθόν της Γερμανίας και τα απίστευτα εγκλήματα σε βάρος Ελλήνων, να επιδεικνύει τέτοια αδιαφορία για τις επιπτώσεις της κρίσης στον απλό κ
Το
ζήτημα όμως είναι πώς να κινηθείς χωρίς να καταστραφείς. Διότι οι
παρορμητικοί αντιστασιακοί του καναπέ ήταν πάντα συνταγή ολέθρου. Παντού
απαιτείται γνώση και φρόνηση. Ας περιμένουμε τον τελικό λοιπόν.
«Πάντσερ» εναντίον… πεινασμένων…
οσμάκη. Τόσο απλό.
πηγή
