Η μεταμόρφωση του Μπασάρ ελ Άσαντ.

Από την πρώτη συνάντησή του με τον Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο Ούγκο Τσάβες δήλωνε ότι θα γινόταν ο κυριότερος επαναστατικός ηγέτης στον κόσμο.

 Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία)            (μτφ. Κριστιάν)

Μετά την απόσυρση του Φιντέλ Κάστρο, τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες και την απαγόρευση που επιβλήθηκε στον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ να προτείνει έναν υποψήφιο στις ιρανικές προεδρικές εκλογές, το επαναστατικό κίνημα δεν διαθέτει πλέον παγκόσμιο ηγέτη.  Ή μάλλον, δεν διέθετε πια. Ωστόσο, η απίστευτη επιμονή και ψυχραιμία του Μπασάρ αλ-Άσαντ τον έκαναν το μοναδικό επικεφαλής εκτελεστικής εξουσίας στον κόσμο που επέζησε από μια συντονισμένη επίθεση από ένα τεράστιο αποικιοκρατικό συνασπισμό με τη καθοδήγηση της Ουάσιγκτον, και ο οποίος επανεξελέγη με μεγάλη πλειοψηφία από το λαό του.

Ο Μπασάρ ελ Άσαντ δεν ήθελε να ασχοληθεί με την πολιτική. Έμελλε να γίνει οφθαλμίατρος.

Ωστόσο, με το θάνατο του αδελφού του Μπασέλ, επέστρεψε από το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου σπούδαζε, και συμφώνησε να υπηρετήσει την πατρίδα του και τον πατέρα του. 
 Μετά το θάνατο του τελευταίου, συναίνεσε ως διάδοχός του, να διατηρηθεί η ενότητα της χώρας. 

Τα πρώτα χρόνια κυβέρνησης του ήταν μια προσπάθεια να αλλάξει τη σύνθεση των κοινωνικών τάξεων, προκειμένου να καταστεί δυνατό ένα δημοκρατικό σύστημα το οποίο δεν του το ζήτησε κανείς. Υπομονετικά, διέλυσε το αυταρχικό σύστημα του παρελθόντος και ξεκίνησε να συνδέσει τον πληθυσμό με τη δημόσια ζωή.

Ωστόσο, μόλις ήρθε στην εξουσία, ενημερώθηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αποφασίσει να καταστρέψουν τη Συρία. Και συνεπώς η προεδρία του κατευθύνθηκε κυρίως προς την ενίσχυση του Συριακού Αραβικού Στρατού, την ανάπτυξη εξωτερικών συμμαχιών, και προσπάθειες να ματαιωθεί η συνωμοσία.   Από το 2005, με την επιτροπή Mehlis, είχε να αντιμετωπίσει την αντίθεση ολόκληρου του κόσμου που τον κατηγορούσε για τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι.  Αλλά δεν ήταν παρά το 2011 που ενώθηκαν οι αποικιακές δυνάμεις τόσο κατά του ίδιου προσωπικά όσο και εναντίον της Συρίας.

Μεγάλη ήταν η έκπληξή του, στην  αρχή των γεγονότων, όταν δέχτηκε μια αντιπροσωπεία από τη συριακή πόλη όπου είχε πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη διαδήλση, να ακούσει το μοναδικό της αίτημα για την εκδίωξη των Αλαουιτών από τη πόλη. Αηδιασμένος, έθεσε τέρμα στη συνέντευξη και αποφάσισε να υπερασπιστεί μέχρι τέλους το συριακό πολιτισμό του «να ζήσουμε μαζί».

Για τρία χρόνια, ο ντροπαλός γιατρός μετατράπηκε σε πολέμαρχο. 

Υποστηριζόμενος πρώτα σχεδόν αποκλειστικά από το στρατό του, και στη συνέχεια σταδιακά από τον λαό του, εξελέγη στη μέση του πόλεμου για μια τρίτη θητεία με το 88,7% των εκφραζόμενων ψήφων, ήτοι το 65% του εκλογικού σώματος. Η ομιλία της ορκωμοσίας του, εκφράζει πόσο πολύ έχει αλλάξει την πορεία των γεγονότων [ 1 ].

Τον ιδεαλισμό που εξέφρασε είναι πρώτα η υπηρεσία της δημοκρατικής πατρίδας. Αγωνίστηκε για να υπερασπιστεί αυτούς τους άντρες και γυναίκες που προορίζονταν να ζήσουν κάτω από τη μπότα μιας θρησκευτικής δικτατορίας στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού. Και μερικές φορές, πάλεψε γι 'αυτούς, και παρά τη θέλησή τους, αγωνίστηκε για αυτούς με την αμφιβολία ότι θα έφτανε στη νίκη, προτιμώντας να πεθάνει για τη Δικαιοσύνη παρά να δεχθεί τη χρυσή αλλά αισχρή εξορία, που του πρότειναν οι «Δυτικοί».

Και όμως, λίγο πριν, οι δικτάτορες Ζίνε ελ-Αμπιντίν Μπεν Αλί και Χόσνι Μουμπάρακ είχαν παραδοθεί με τις πρώτες εντολές της Ουάσιγκτον, και είχαν αφήσει τις χώρες τους στα χέρια των Αδελφών Μουσουλμάνων. Ακόμη χειρότερα, ο Hamad bin Khalifa Al Thani παραιτήθηκε, σαν υπάκουο παιδί, στο πρώτο συνοφρύωμα του Μπαράκ Ομπάμα, προτιμώντας να απολαύσει το κλεμμένο πλούτο του παρά να πολεμίσει.

Επρόκειτο αρχικά για τον Μπασάρ αλ-Άσαντ να αντέχει στα χτυπήματα του ιμπεριαλισμού. 

Αλλά ενώ πλησιάζει η νίκη, του ήρθε η θέληση να προχωρήσει περαιτέρω, να αμφισβητήσει το παγκόσμιο χάος.

Ανακαλύφθηκε ως πραγματικός επαναστατικός ηγέτης, όπως ο Ούγκο Τσάβες τον είχε καταλάβει, ενώ ο κόσμος τον πέρναγε ακόμα σαν παιδί του μπαμπάκα του. Και ως τέτοιος, και ανεξάρτητα από το κακούργημα ορισμένων πολιτικών, δεν μπορεί παρά να υπερασπιστεί τον παλαιστινιακό λαό που σφαγιάζεται από του Ισραηλινού εποίκους στη Γάζα.

Η επανάσταση του Μπασάρ αλ-Άσαντ είναι πρωτίστως ένας απελευθερωτικός αγώνας κατά του θρησκευτικού σκοταδισμού, που ενσαρκώνεται στον αραβικό κόσμο από τις Ουαχαμπιτικές μοναρχίες της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.

Εγγυάται την ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός, ανεξάρτητα από τη θρησκεία του και ως εκ τούτου επιβεβαιώνεται ως κοσμικός, δηλαδή, αντιτίθεται στον θρησκευτικό κομφορμισμό. Θεωρεί ότι ο Θεός δεν ασπάζεται οποιαδήποτε συγκεκριμένη θρησκεία, αλλά ότι η Δικαιοσύνη είναι κοινή για όλους. Στην πραγματικότητα, επιστρέφει την πίστη στον Θεό στην ιδιωτική σφαίρα, για να γίνει η πηγή της δύναμης που επιτρέπει στον καθένα να πολεμήσει εναντίον ενός εχθρού ανώτερου σε δύναμη και να τον νικήσει συλλογικά.

Όπως ο καθένας που έχει περάσει έναν πόλεμο, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ δεν μπορούσε να δεχτεί την ιδέα ότι οι φρικαλεότητες που διαπράττονται ήταν από κακούς άνδρες που φύτευαν «τους κυνόδοντές τους στο συριακό σώμα, σπέρνοντας θάνατο και καταστροφή, καταβροχθίζοντας ανθρώπινα καρδιές και συκώτια, με σφαγές και αποκεφαλισμούς».

Αν το αποδεχόταν, θα είχε χάσει κάθε ελπίδα στο ανθρώπινο είδος. Είδε πίσω από τις ενέργειές τους την επιρροή του διαβόλου, που τους χειραγώγησε μέσω των δήθεν «Αδελφών Μουσουλμάνων».

Το όνομα του «Διάβολου» κάνει ετυμολογικά αναφορά στο διπλό λόγο που εκφωνεί. 

Ο Πρόεδρος αλ-Άσαντ αποσυναρμολόγησε το σύνθημα της «Αραβικής Άνοιξης», που δημιουργήθηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ  για να τοποθετήσει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους  στην εξουσία στο Μαγρέμπ, στο Λεβάντε, και στο Κόλπο. Παντού, η υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό ακολουθούταν από τις αποικιακές σημαίες, από εκείνη της Ουαχαμπιτικής μοναρχίας των Senoussi στη Λιβύη, από εκείνη της γαλλικής εντολής στη Συρία, επικαλουμένη παραδόξως «την επανάσταση» στο πλευρό των τύραννων του Ριάντ και της Ντόχα.

Ο πόλεμος ήταν για τον ίδιον ένα μακρινό μονοπάτι. 

Τον έζησε καθοδηγούμενος από την ηθική του: η «εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος», αυτό που οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν «Republic, Res Publicum», που οι Βρετανοί θεωρούν ως μια χίμαιρα που κρύβει αυταρχικές φιλοδοξίες. 

Όπως ο Ροβεσπιέρος «ο Αδιάφθορος», κατάλαβε ότι η υπηρεσία αυτή δεν χωρά καμία προδοσία, ήτοι καμιά διαφθορά. Όπως και ο πατέρας του, ο Χάφεζ αλ Άσαντ, ζει απλά και αποφεύγει την επιδεικτική πολυτέλεια ορισμένων στελεχών του εμπορίου και της βιομηχανίας, και ας είναι από το συγγενικό περιβάλλον του.

Έγινε επαναστατικός ηγέτης.

Ο μόνος αρχηγός εκτελεστικής εξουσίας στον κόσμο που επιβίωσε από μια συντονισμένη επίθεση ένα μεγάλο αποικιοκρατικό συνασπισμό που ηγείται από την Ουάσιγκτον και που εύκολα επανεξελέγη από τον λαό του. 

Και με αυτό το τρόπο, μπήκε στην  ιστορία.

[ 1 ] "  Εναρκτήρια ομιλία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ  "από τον Bashar al-Assad, Voltaire Network 16 Ιουλίου 2014.

Τιερί Μεϊσάν 26.7.2014

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/07/blog-post_832.html#.U9bMc7Gdue4