Η
στάση της Γερμανίας απέναντι στις εξελίξεις στην Ουκρανία είναι το
πλέον απτό παράδειγμα ότι το Βερολίνο επιχειρεί σταδιακή δυναμική
«επαναφορά» μετά την οικονομική πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη και στο πεδίο
της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό υποστηρίζει ξεκάθαρα σε άρθρο με την
υπογραφή των Τζωρτζ Φρίντμαν και Μαρκ Λάντερμαν, το αμερικανικό think
tank Stratfor σημειώνοντας ότι εγκαταλείποντας την λακωνική και
εξισορροπιστική τακτική του παρελθόντος, η γερμανική διπλωματία στην
περίπτωση της Ουκρανίας ενεπλάκη πολύ πιο ενεργά και ξεκάθαρα
στηρίζοντας εξαρχής διπλωματικά, πολιτικά, αλλά και οικονομικά την
αντιπολίτευση.
Αν και είναι γνωστός ο ρόλος των ξένων δυνάμεων τόσο ως χώρες όσο και δια μέσου μιας ευρείας γκάμας ΜΚΟ και «φρέσκων» πολιτικών προσώπων στις λεγόμενες «πορτοκαλί επαναστάσεις» που στόχευαν στην ανάδειξη «φίλα προσκείμενων» στη Δύση κυβερνήσεων έτσι ώστε να τεθούν σαφή όρια στις κινήσεις της, τότε, σταδιακά επανακάμπτουσας Ρωσίας, ο γερμανικός «δάκτυλος», υποστηρίζει το Stratford, δεν ήταν ποτέ τόσο ξεκάθαρα ορατός όσο τώρα. (Αν και εδώ στα Βαλκάνια, υπάρχει μια πικρή πείρα από το ρόλο του «δακτύλου» αυτού στις αιματοχυσίες της δεκαετίας του ’90 και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας).
Ως επιβεβαίωση της εκτίμησης του Stratfor περί απόφασης «ενεργότερης» ανάμιξης στις εξελίξεις εκτός συνόρων, μόλις σήμερα ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ, (σ.σ. των Σοσιαλδημοκρατών), έθεσε ζήτημα επιβολής κυρώσεων στην Ουκρανία ως περαιτέρω μέτρο πίεσης προς τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Και είναι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων που «παίρνει τόσο αέρα», δεδομένης και της εμπλοκής της Ρωσίας στις εξελίξεις στην Ουκρανία και την αναγκαιότητα τήρησης ορισμένων ισορροπιών. Η πρόταση Στάινμαγιερ, επίσης, έρχεται σε αντίθεση με τις επίσημες δηλώσεις της Καγκελαρίου Μέρκελ, για το ίδιο ακριβώς θέμα, μόλις πριν λίγες ημέρες με τις οποίες επέμενε ότι δεν τίθεται θέμα κυρώσεων.
Εντούτοις, συνάδει πλήρως τόσο με την εκτίμηση της Καγκελαρίου ότι η Γερμανία οφείλει ν’ αναλάβει περισσότερες «υποχρεώσεις» προς τα έξω, όσο με την ωμή, πλην ρεαλιστική, αποστροφή του Στάινμαγιερ ότι «η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη και ισχυρή για να παραμένει μόνο σε θέση σχολιαστή των διεθνών γεγονότων». Κοινώς, οι «Γερμανοί ξανάρχονται» διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο και στις διεθνείς εξελίξεις, και πιθανότατα όχι μόνο, καθώς ο πρόεδρος Γιοακίμ Γκάουκ έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα της σταδιακής ενεργότερης στρατιωτικής εμπλοκής της Γερμανίας εκτός συνόρων κατά τη διάρκεια της Συνόδου Ασφαλείας του Μονάχου, το Σαββατοκύριακο, μια προοπτική που μοιάζει ιδιαίτερα πιθανή για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους Ναζί.
Αν και είναι γνωστός ο ρόλος των ξένων δυνάμεων τόσο ως χώρες όσο και δια μέσου μιας ευρείας γκάμας ΜΚΟ και «φρέσκων» πολιτικών προσώπων στις λεγόμενες «πορτοκαλί επαναστάσεις» που στόχευαν στην ανάδειξη «φίλα προσκείμενων» στη Δύση κυβερνήσεων έτσι ώστε να τεθούν σαφή όρια στις κινήσεις της, τότε, σταδιακά επανακάμπτουσας Ρωσίας, ο γερμανικός «δάκτυλος», υποστηρίζει το Stratford, δεν ήταν ποτέ τόσο ξεκάθαρα ορατός όσο τώρα. (Αν και εδώ στα Βαλκάνια, υπάρχει μια πικρή πείρα από το ρόλο του «δακτύλου» αυτού στις αιματοχυσίες της δεκαετίας του ’90 και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας).
Ως επιβεβαίωση της εκτίμησης του Stratfor περί απόφασης «ενεργότερης» ανάμιξης στις εξελίξεις εκτός συνόρων, μόλις σήμερα ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ, (σ.σ. των Σοσιαλδημοκρατών), έθεσε ζήτημα επιβολής κυρώσεων στην Ουκρανία ως περαιτέρω μέτρο πίεσης προς τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς. Και είναι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων που «παίρνει τόσο αέρα», δεδομένης και της εμπλοκής της Ρωσίας στις εξελίξεις στην Ουκρανία και την αναγκαιότητα τήρησης ορισμένων ισορροπιών. Η πρόταση Στάινμαγιερ, επίσης, έρχεται σε αντίθεση με τις επίσημες δηλώσεις της Καγκελαρίου Μέρκελ, για το ίδιο ακριβώς θέμα, μόλις πριν λίγες ημέρες με τις οποίες επέμενε ότι δεν τίθεται θέμα κυρώσεων.
Εντούτοις, συνάδει πλήρως τόσο με την εκτίμηση της Καγκελαρίου ότι η Γερμανία οφείλει ν’ αναλάβει περισσότερες «υποχρεώσεις» προς τα έξω, όσο με την ωμή, πλην ρεαλιστική, αποστροφή του Στάινμαγιερ ότι «η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη και ισχυρή για να παραμένει μόνο σε θέση σχολιαστή των διεθνών γεγονότων». Κοινώς, οι «Γερμανοί ξανάρχονται» διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο και στις διεθνείς εξελίξεις, και πιθανότατα όχι μόνο, καθώς ο πρόεδρος Γιοακίμ Γκάουκ έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα της σταδιακής ενεργότερης στρατιωτικής εμπλοκής της Γερμανίας εκτός συνόρων κατά τη διάρκεια της Συνόδου Ασφαλείας του Μονάχου, το Σαββατοκύριακο, μια προοπτική που μοιάζει ιδιαίτερα πιθανή για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους Ναζί.
