ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΜΑΧΗΜΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.95-99
Δεν
κάλεσα στην συγκέντρωση μας αυτή όλη την πόλη, κάλεσα εσάς, γιατί μου
είπαν οι ιερείς σας, ότι εκκλησιάζεστε, ότι εξομολογήστε, ότι κοινωνείτε
και έχετε ενδιαφέρον εκκλησιαστικόν. Λοιπόν, αυτό το ενδιαφέρον να το
χρησιμοποιήσουμε και να γίνετε μαχητικοί Χριστιανοί, μιας Εκκλησίας
αγωνιζόμενης με όλα «τα όπλα του φωτός».
Πάλι σας ερωτώ Είστε σύμφωνοι;
«Έχει ο Θεός», αλλά κ’ εμείς ν’ αγωνιστούμε
Μερικοί ίσως θα πούνε, «Έχει ο Θεός…».
Έχει ο Θεός ασφαλώς. Δεν γίνεται τίποτα πάνω στη γή αν δεν θέλει ο Θεός. Ο Θεός όμως θέλει πάνω στη γή να είμαστε αγωνισταί.
Στα μαρτυρολόγια, που διαβάζουμε
ότι κρεμούσαν τους Χριστιανούς μπροστά σε αυτοκράτορες και τους
καίγανε, μένει κανείς κατάπληκτος βλέποντας την ανδρεία των. Ξέρετε, ότι
εμφανίζονταν οι Χριστιανοί μπροστά στους αυτοκράτορες και τους
τυράννους και φώναζαν, «Αίσχος, ντροπή σας, απάνθρωποι και σκληροί…».
Διεμαρτύροντο, ήλεγχαν, και τότε τους πιάσανε και μαρτυρούσαν.
«Εισπήδησις» λεγόταν αυτό. Τέτοιοι ζωντανοί Χριστιανοί ήταν εκείνοι.
Αυτό που σας λέω το πιστεύω ότι
μία μαχητική ομάδα άθεων μπορεί να διαλύσει την ενορία. Και έχουν
σύστημα αυτοί, για να γκρεμίσουν την Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό και
εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υπερασπίσουμε τα ιερά και τα όσια.
Και να μη λέμε μόνο «Έχει ο Θεός…» και «πύλαι αδού ου κατίσχύσουσιν
αυτής».
Ασφαλώς, δε θα σβήσει η Εκκλησία από τον κόσμο αλλά μπορεί να σβήσει από την Ελλάδα, όπως έσβησε από τη Μικρά Ασία.
Που είναι η εκκλησία της Μικρά Ασίας; Που είναι οι πενήντα μητροπόλεις,
που είναι οι άλλες εκκλησίες της, που είναι τα μοναστήρια της, που
είναι τα προσκυνήματα της, που είναι τα λείψανα της, που.., που…, που…;
Δεν φανήκαμε αντάξιοι και ήρθε η μοιραία στιγμή της μικρασιατικής
καταστροφής, έτσι θα έρθει και η μοιραία στιγμή της που ο Θεός θα δώσει
κλώστο και θα μας πετάξει και θα πάει ο χριστιανισμός κάτω στην Αφρική.
Θα αλλάξει τόπο. Θα φύγει μακριά. Θα πάει αλλού, μέσα στις Ινδίες, μέσα
στην Κίνα θα πάει. Εμείς θα είμεθα ανάξιοι.
Εγώ τους είπα, Βρέ παιδιά
προσέξτε, ο κίνδυνος της Ελλάδος είναι εκ των αιρέσεων. Τρακόσες
αιρέσεις υπάρχουν. Εξέλεξαν την Ελλάδα ως τόπον όλων των αιρέσεων. Είναι
η μόνη γωνιά του πλανήτου που τοιαύτη ελευθερία εδόθη. Συνεπώς και ο
κίνδυνος εκ της αθεΐας δεν είναι μικρός. Καθ’ ην στιγμή στη Ρωσία
κλονίζεται ο υλισμός, εδώ εμείς πάντοτε οπισθοδρομικοί, θα είμεθα
τελευταίοι που θα απαλλαγούμε από αυτό το μικρόβιο. Μεγάλος είναι ο
κίνδυνος της αθεΐας και των αιρέσεων.
Τα εγκλήματα των πνευματικών
Ακούτε, τώρα τα εγκλήματα των πνευματικών.
Στην Αθήνα κάτω, παιδιά σπουδαία, που διαμαρτυρηθήκανε για τα
αίσχη και μπήκαν στην φυλακή και κακοποιηθήκανε, πήγαν στους
πνευματικούς των – δεν θέλω να αναφέρω ονόματα – και εξομολογήθηκαν τις
αμαρτίες των. Μετά ρωτούσε να μάθει ο πνευματικός, αν κάνανε τίποτε
άλλο.
– Να. Λένε τα λεβέντικα παιδιά, πήγαμε εκεί κάτω με τον Καντιώτη και φωνάξαμε «αίσχος».
– Τι κάνατε; Τι είναι αυτά τα πράγματα, που κάνατε! Δεν τα θέλει αυτά ο Θεός!… και τους έβαλε ένα χρόνο μακριά από τη θεία κοινωνία. Λοιπόν σας ειδοποιώ, να μην επηρεάζεστε από τέτοιες θεωρίες αλλά να δίνετε το παρών σε όλα τα προσκλητήρια, που με σάλπιγγα Χριστού θα σας καλέσει ο επίσκοπος.
– Να. Λένε τα λεβέντικα παιδιά, πήγαμε εκεί κάτω με τον Καντιώτη και φωνάξαμε «αίσχος».
– Τι κάνατε; Τι είναι αυτά τα πράγματα, που κάνατε! Δεν τα θέλει αυτά ο Θεός!… και τους έβαλε ένα χρόνο μακριά από τη θεία κοινωνία. Λοιπόν σας ειδοποιώ, να μην επηρεάζεστε από τέτοιες θεωρίες αλλά να δίνετε το παρών σε όλα τα προσκλητήρια, που με σάλπιγγα Χριστού θα σας καλέσει ο επίσκοπος.
Το κεχρί!
Θα σας αναφέρω ένα σχετικό ανέκδοτο και τελειώνω με αυτό.
Στην Τουρκία ένας χότζας, ελεεινός και τρισάθλιος, πήγαινε στο
σπίτι ενός χωρικού και ατίμαζε τη γυναίκα του ταλαίπωρου μουσουλμάνου.
Είχε σχέσεις παρανόμους ο χότζας και όμως ανέβαινε πάνω στο μιναρέ και
έλεγε «Αλλάχ, Αλλάχ, Αλλάχ…». Η γυναίκα είχε ένα παιδί, που έβλεπε την
κατάσταση αυτή και δεν μπορούσε να την ανεχθεί. Είπε λοιπόν το παιδί
στον πατέρα του.
– Πατέρα, είναι ντροπή να έρχεται ο χότζας μέσα στο σπίτι μας και να ατιμάζει τη μάνα.
– Σώπα, παιδί μου, έχει ο Αλλάχ, έχει ο Αλλάχ, είπε ο πατέρας. Το κακό όμως συνεχίζονταν. Πάλι το παιδί λέει στον πατέρα του.
– Μα, πατέρα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας.
– Παιδί μου, σώπα ο Αλλάχ βλέπει και θα τον τιμωρήσει. Μα ο χότζας δεν σταματούσε τις αθλιότητες. Μια μέρα λοιπόν, που ο χότζας ανέβηκε πάνω στο μιναρέ για να πεί πάλι το τραγούδι του «Αλλάχ, Αλλάχ, Αλλάχ…», όταν πήγε να κατέβει γλιστράει από κει πάνω και πέφτει κάτω και σκοτώνεται. Τότε λέει ο πατέρας στο παιδί.
– Παιδί μου, βλέπεις, Πάει ο χότζας, σκοτώθηκε τον τιμώρησε ο Αλλάχ. Ο υιός απαντά
– Ναι, πατέρα, τον τιμώρησε ο Αλλάχ αλλά και το κεχρί;… Τα έχασε ο πατέρας και ρωτά
– Τι θα πει κεχρί;
– Αμ, λέει το παιδί, να σου πω τι έκανα. Ένα χρόνο μου έλεγες « έχει ο Αλλάχ, έχει ο Αλλάχ…» και έκανα υπομονή. Τώρα λοιπόν, όταν ο παλιάνθρωπος ανέβηκε στο μιναρέ, πήρα ένα σακί κεχρί και το σκόρπισα σε όλα τα σκαλιά. Κατεβαίνοντας το πάτησε, γλίστρησε και τελείωσε η ιστορία.
– Πατέρα, είναι ντροπή να έρχεται ο χότζας μέσα στο σπίτι μας και να ατιμάζει τη μάνα.
– Σώπα, παιδί μου, έχει ο Αλλάχ, έχει ο Αλλάχ, είπε ο πατέρας. Το κακό όμως συνεχίζονταν. Πάλι το παιδί λέει στον πατέρα του.
– Μα, πατέρα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας.
– Παιδί μου, σώπα ο Αλλάχ βλέπει και θα τον τιμωρήσει. Μα ο χότζας δεν σταματούσε τις αθλιότητες. Μια μέρα λοιπόν, που ο χότζας ανέβηκε πάνω στο μιναρέ για να πεί πάλι το τραγούδι του «Αλλάχ, Αλλάχ, Αλλάχ…», όταν πήγε να κατέβει γλιστράει από κει πάνω και πέφτει κάτω και σκοτώνεται. Τότε λέει ο πατέρας στο παιδί.
– Παιδί μου, βλέπεις, Πάει ο χότζας, σκοτώθηκε τον τιμώρησε ο Αλλάχ. Ο υιός απαντά
– Ναι, πατέρα, τον τιμώρησε ο Αλλάχ αλλά και το κεχρί;… Τα έχασε ο πατέρας και ρωτά
– Τι θα πει κεχρί;
– Αμ, λέει το παιδί, να σου πω τι έκανα. Ένα χρόνο μου έλεγες « έχει ο Αλλάχ, έχει ο Αλλάχ…» και έκανα υπομονή. Τώρα λοιπόν, όταν ο παλιάνθρωπος ανέβηκε στο μιναρέ, πήρα ένα σακί κεχρί και το σκόρπισα σε όλα τα σκαλιά. Κατεβαίνοντας το πάτησε, γλίστρησε και τελείωσε η ιστορία.
Ήλεγξα την κατάσταση
Δεν θέλω να χρησιμοποιήσομε εμείς τέτοια μέσα. Όχι τέτοια μέσα, απαγορεύονται. Αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις και το «κεχρί» χρειάζεται. «Κεχρί» είναι η φωνή μας, είναι ο αγώνας μας. Πρέπει να ομολογήσω ότι, αν παραμένω επίσκοπος Φλωρίνης, συνέβαλε και αυτό. Θα είχα φύγει από το 1968 το πρώτο έτος που ήρθα στη μητρόπολη, εάν δεν υπήρχε το αγωνιστικό αυτό πνεύμα. Διότι τώρα η αστυνομία είναι απαθής θεατής, τότε όμως δεν ήταν απαθής θεατής αλλά εχθρική. Κινδύνευσα, επειδή ήλεγξα την κατάσταση. Τώρα γινήκανε όλοι αντιστασιακοί. Τα πράγματα βοούν, ότι διαφώνησα τότε επάνω σε σοβαρά εκκλησιαστικά θέματα, δεν επέτρεψα να εκφωνούνε λόγους πολιτικούς μέσα εις τον ναό και τους έδιωξα. Γι’ αυτό έπνεαν μένεα εναντίον μου και έστειλαν επάνω στη Φλώρινα γιατρούς – ψυχιάτρους. Τα θυμάστε αυτά; Ήρθαν στη μητρόπολη και με περικυκλώσανε με στρατιώτας και χωροφύλακας και όλοι μαζί με παρακολουθούσαν.- Τώρα τι γίνεται; Λέω.
Μου’ δωσε ο Θεός θάρρος
Μου έδωσε ο Θεός θάρρος, τόλμη, δύναμη. Και τι έκανα, έφυγα από τη μητρόπολη και πήγα στο ναό, στον Άγιο Παντελεήμονα. Χτύπησα την καμπάνα, μαζεύτηκε ο λαός, και τους είπα το ιστορικό. Ο λαός εξεμάνει και φώναζε «Όχι, δε θα φύγεις, θα μείνεις εδώ κοντά μας!…».Ήτανε τόλμη αυτό. Απ’ έξω ήτανε αξιωματικοί και παρακολουθούσαν. Φεύγω από’ κει και έρχομαι εδώ στην Πτολεμαΐδα, πιο δυναμικά. Όσοι ήσασταν στην Αγία Τριάδα θα το θυμάστε αυτό.
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=39465
