σχόλιο Γ.Θ : Αποκαλύψεις της Χάριτος! Η ανάμνηση του χαμένου Παραδείσου!
Τού Αρχιμανδρίτη Ιωήλ
Κωνστάνταρου
Όταν
κανείς μελετά σοβαρά και κυρίως άνευ προκαταλήψεων τα «παγκόσμια» αυτά
θέματα, που έχουν να κάνουν με την ανάμνηση του Παραδείσου και την
προσμονή του Λυτρωτού, ολοένα και περισσότερο διαπιστώνει ότι τα όσα
διηγείται ο Μωϋσής στο καταπληκτικό βιβλίο της Γενέσεως, είναι αλήθεια.
Είναι
η αλήθεια περί του ανθρώπου, του τραγικού αλλά και τόσο ευλογημένου
τούτου πλάσματος.
Αλήθεια η οποία πέρασε τα σύνορα των πρώτων γενεών των ανθρώπων και «μαζί
τους συνταξίδευσε σε όλους τους τόπους της γης και ντύθηκε τα χρώματα
των διαφόρων λαών και εποχών» όπως πολύ προσφυώς τόνισε κάποιος,
συνοψίζοντας άριστα την πραγματικότητα των αρχαίων παραδόσεων των λαών
της γης. Σήμερα ας περάσουμε να δούμε τις παραδόσεις και τις αρχαίες
διδασκαλίες και άλλων Εθνών. Ας δούμε τους Μογγόλους.
Οι
Μογγόλοι είναι περισσότερο αποκαλυπτικοί. Κάνουν λόγο για την «φυγαδευθείσαν
ευδαιμονίαν» όταν οι προπάτορες έφαγαν από τους καρπούς της «σχίμης» (
φυτό ), που «εβλάστανε άφθονον εις την επιφάνειαν της γης, λευκόν και
γλυκύ σαν ζάχαρη. Η θωριά του εξεγέλασε κάποιον άνθρωπον και έφαγεν από
το φυτόν», «και τότε τα πάντα τετέλεσται».
Οι
Πέρσες τώρα, μιλούν για τον Μεσχίαν και την Μεσχιανήν (το πρώτο
ζευγάρι), που αγνοί στην αρχή υποτάσσονταν στον δημιουργό τους
Ωρομάζιν. Όμως
ο Αρειμάνιος τους εφθόνησε και με την μορφή του όφεως τους έδωσε
καρπούς, τους υπέταξε και έτσι κατέστρεψε αυτούς και τους απογόνους
τους.
Και
μετά τους Πέρσες , ας κάνουμε λόγο για τους Ινδούς.
Ως
αρχαίο Έθνος και οι Ινδοί, έχουν ανάλογες παραδόσεις και προσδοκίες.
Έτσι
λοιπόν στον Βεδισμό, προσδοκάται ο Θεός του φωτός να ενανθρωπίσει εκ
παρθένου, στελλόμενος υπό του ουρανίου πατρός του, ως μεσίτης μεταξύ
Θεού και κόσμου.
Κατά
τα κείμενα του Μαχαϋάνα Βουδδισμού (maha-yana=
μεγάλη οδός), δηλ. του μεταγενέστερου, εξελιγμένου Βουδδισμού, θα έλθει
ο θείος Λυτρωτής και Διδάσκαλος, ο οποίος θα αποκαλύψει θείες αλήθειες
από το πλήρωμα της σοφίας του και θα πληρώσει τις εσωτερικές επιθυμίες
και νοσταλγίες του ανθρώπου.
Κατά
τα πηγαία κείμενα του Ινδικού Βουδδισμού, ήδη ο Βούδδας
Gotama,
ο ιστορικός Βούδδας, απέκρουσε επανειλημμένως και κατηγορηματικώς
ισχυρισμούς οπαδών του, ότι η διδασκαλία του είναι ανυπέρβλητη και ότι,
συνεπώς, δεν πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον διδασκαλία κάποιου άλλου,
ανώτερη από αυτήν. Αντιθέτως με τους ισχυρισμούς αυτούς των οπαδών του,
ο Βούδδας, ο οποίος, ως γνωστόν, έδρασε περί τον Ε΄ αι. π. Χ. , τόνισε
τα εξής: «Μετά 500 έτη, θα χρεοκοπήσει η διδασκαλία μου» (Σαν να είχε
αυτός προαιστανθεί ό,τι ακολούθησε...).
Έπειτα, στον Θιβετικό Βουδισμό, αναμένεται παρθενογέννητος Θεάνθρωπος
Λυτρωτής.
Και
ο Χινδουϊσμός προσδοκά τον απαστράπτοντα ως ήλιον Λυτρωτήν, για να
επαναγάγει την ανθρωπότητα στον αρχαίγονο χρυσόν αιώνα!
Και
ας κλείσουμε όμως και πάλι με τους αρχαίους προγόνους μας, τους
Έλληνες.
Η
Πανδώρα, η πρώτη γυναίκα που οι θεοί προίκισαν με όλες τις χάρες,
έρχεται στον σύζυγό της Επιμηθέα- αδελφό του Προμηθέως- με ένα κουτί
γεμάτο δώρα. Έχει όμως την εντολή να μην ανοίξει το σκέπασμα, διότι θα
χάσει όλα τα καλά που είναι μέσα. Την έφαγε όμως η περιέργεια, σήκωσε το
σκέπασμα λίγο να δει, κι ευθύς πέταξαν όλα τα δώρα μακριά από το σπίτι
του Επιμηθέα.
Το
μόνο που πρόφτασε να κλείσει μέσα ήταν η ελπίδα!
Αν
προσέξουμε τις παραδόσεις των λαών, θα διαπιστώσουμε ότι όλες αυτές
κινούνται στο ίδιο μοτίβο.
Κάθε
λοιπόν καλοδιάθετος δεν μπορεί παρά να βλέπει αυτή την αλήθεια που
υφίσταται αντικειμενικά σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ως μία ζωντανή
ανάμνηση και ελπίδα.
Το να
θέλει τώρα κανείς μετά απ’ όλα αυτά, να αρνείται την ιστορική
πραγματικότητα, είναι σαν να θέλει να αρνηθεί το ηλιακό φως, καθ’ ην
στιγμήν, ο ήλιος μεσουρανεί. Δεν έχει λοιπόν κανείς παρά να έχει
ανοιχτούς τους οφθαλμούς του και τα ώτα του, στο πανόραμα και στη φωνή
της ιστορικής πραγματικότητας.
