Ό,τι συνέβη με τον Χριστό,
ο οποίος πέθανε και αναστήθηκε, το ίδιο θα συμβεί και με κάθε άνθρωπο. Προς
το παρόν, βέβαια, γευόμαστε μόνο το θάνατο.
Βλέπουμε την κυριαρχία του πάνω σε όλη την δημιουργία. Αυτό που προσδοκούμε είναι η κοινή ανάσταση, η ζωοποίηση των νεκρών σωμάτων και η ένδυση των φθαρτών με αφθαρσία. Αυτό που αναμένουμε εμείς να συμβεί, όταν θα έλθει ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, συνέβη ήδη στην Θεοτόκο.
Βλέπουμε την κυριαρχία του πάνω σε όλη την δημιουργία. Αυτό που προσδοκούμε είναι η κοινή ανάσταση, η ζωοποίηση των νεκρών σωμάτων και η ένδυση των φθαρτών με αφθαρσία. Αυτό που αναμένουμε εμείς να συμβεί, όταν θα έλθει ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, συνέβη ήδη στην Θεοτόκο.
Η Μητέρα του Χριστού τρεις
ημέρες μετά την Κοίμηση και την Ταφή της από τους Μαθητές και τους πρώτους
Αποστολικούς Πατέρες, “μετέστη” στους ουρανούς. Η “μετάσταση” της Θεοτόκου
είναι ταυτόχρονα ανάσταση και ανάληψη. Δηλαδή, το νεκρό της σώμα συνδέθηκε
πάλι με την ψυχή της και “ανελήφθη” από τον Υιό της στον ουρανό. Δεν ήταν
δυνατόν αυτή που γέννησε τον νικητή του θανάτου να κατέχεται από τον θάνατο.
Χωρίς να ξέρουμε τι
ακριβώς συνέβη στο σώμα της Παναγίας πέραν της μεταστάσεώς του στον ουρανό
και της αφθαρτοποιήσεώς του, προτιμούμε να μείνουμε χωρίς προσθήκες και
επεξηγήσεις στον όρο "μετάσταση" που μας παρέδωσαν οι άγιοι
Πατέρες, με δεδομένα τα λόγια της Αγίας Γραφής στην Α΄ προς Κορινθίους
επιστολή 15,22-23: "Ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ
πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται. Έκαστος
δε εν τω ιδίω τάγματι· απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού εν τη παρουσία
αυτού". Και μια και η ζωοποίηση των σωμάτων ακόμα δεν έχει συμβεί
πέραν του Χριστού, εφ' όσον δεν έχει συμβεί ακόμα η Δευτέρα Παρουσία, δεν
μπορούμε να μιλάμε για "ανάσταση", αλλά απλώς για
"μετάσταση". Άλλωστε κατά τον λόγο της Αγίας Γραφής, οι ψυχές των
αγίων, ακόμα και χωρίς το σώμα τους, δεν κατέχονται εκ του θανάτου: "Λέγει αυτώ Μάρθα· οίδα ότι αναστήσεται εν τη
αναστάσει εν τη εσχάτη ημέρα. Είπεν αυτη ο Ιησούς· εγώ ειμι η ανάστασις και η
ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται· και πας ο ζων και πιστεύων εις
εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα." (Ιωάννης
11,21). Άλλο πράγμα λοιπόν είναι η μετάσταση και η διαφύλαξη του
σώματος της Παναγίας από τη φθορά, και άλλο η
ανάσταση.
Και ακόμα και αν χρησιμοποιήσουμε τη λέξη "συνανίσταται" για το
σώμα της Παναγίας όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (PG 151,465), είναι
προφανές ότι δεν πρόκειται ακριβώς για τη γενική ανάσταση που θα συμβεί κατά
τη Δευτέραα Παρουσία, αλλά για κάτι που μοιάζει με αυτήν.
Η Κοίμηση της Θεοτόκου
υπήρξε ένδοξος και ήταν ανάλογη με την ζωή της. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς
μιλώντας για την Κοίμηση της Θεοτόκου, όχι μόνον την ονομάζει ένδοξη, αλλά
συγχρόνως την ονομάζει μεταβίωση.
Αυτή η λεγομένη μεταβίωση
είναι η ανάσταση και ανάληψη του σώματος της Παναγίας. Κατά την διδασκαλία
του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως και άλλων αγίων, δεν εορτάζουμε μόνον
την άνοδο της ψυχής της Θεοτόκου στον ουρανό, αλλά και του σώματος. Γράφει
ότι η Θεοτόκος μετέστη στον ουρανό και παρέστη εκ δεξιών του παμβασιλέως.
Έτσι, με το σώμα της ανέβηκε στον Ουρανό, και είναι η μόνη που με το σώμα της
μαζί με τον Υιό της βρίσκεται στον ουράνιο χώρο.
Αυτή όμως η “μετάσταση”
δεν χώρισε την Θεοτόκο από τον κόσμο. Περισσότερο από όλους τους Αγίους, η
Θεοτόκος, παρά την “κοίμησή” της, συνεχίζει να είναι παρούσα μέσα στο κόσμο
με την άμαχη προστασία της. Αυτό μαρτυρούν τα αμέτρητα θαύματά της.
